Column: Een fanatiek potje voetbal in de Bloemenbuurt
Door: Corné de Vos
De naam ‘Bloemenbuurt’ roept voor een buitenstaander niet snel positieve gedachten op. Toch zou dat moeten. Ik vind de wijk in Barneveld een mooi voorbeeld van hoe een renovatie goed kan uitpakken. Voorheen stond de wijk bekend als een soort gettowijk, maar als ik nu door de wijk loop, zie ik dat het niet het geval is.
Ik kwam de buurt binnen zonder dat ik veel van de wijk af wist. Het doel was; de wijk beter leren kennen en er mooie verhalen over maken. Ik had wel eens over de wijk gehoord, maar niet veel positieve berichten. Toch leek me dit een buurt waar mooie verhalen te vinden zijn. Zodoende gingen mijn redactie en ik op zoek naar de verhalen uit de Bloemenbuurt.
Verhalen vinden is alleen nog niet zo makkelijk. Je moet de juiste mensen vinden. Mensen die je dan weer doorverwijzen naar de mensen met de verhalen. Gelukkig kwam er al snel een thema bovendrijven: cohesie. Niet zomaar cohesie, maar een zoektocht ernaar. Na de renovatie van de wijk is er veel geprobeerd om alle buurtbewoners betrokken te maken bij de buurt. Natuurlijk niet zonder slag of stoot, maar de gevolgen zijn al merkbaar. Dit mocht ik zelf ervaren.
We werden al vrij snel benaderd door een groep via Instagram. AIA Barneveld stuurde ons een uitnodiging om een keer langs te komen op woensdagavond. AIA organiseert op woensdag een gezellig potje voetbal voor de jongeren uit de wijk. Deze uitnodiging konden we natuurlijk niet laten schieten.
De woensdagavond kwam al snel in zicht. David en ik zouden even lekker een potje gaan voetballen in de Bloemenbuurt. We hadden geen idee wat ons te wachten stond. We gingen er dan ook niet met journalistieke doeleinden naartoe. Ons doel was om de mensen beter te leren kennen en wat gezelligheid. En gezelligheid is wat we vonden.
We waren enigszins aan de late kant, (de reden hiervoor zult u aan hoofdredacteur David moeten vragen,) maar dat mocht de pret niet drukken. Ik was blij verrast toen ik naar het voetbalveldje liep. Ik zag kinderen van zeven tot zeventien; iedereen deed mee. We werden warm onthaald door de organisatoren en na een korte babbel moesten we er toch aan geloven: we moesten gaan voetballen.
Ik ben een bloedfanatieke voetballer. Was het niet voor mijn chronische blessure aan mijn rechter teennagel, dan was ik nu opgeroepen voor het EK. Voor mij was dit dan ook erop of eronder. David meende echter dat we het beter rustig aan konden doen. Het waren immers allemaal kinderen die een behoorlijk stukje jonger waren dan ik. Gelukkig kon ik me snel aanpassen en werd het gewoon een vriendelijk potje.
Er werd me verteld dat ik niet zoveel kon met een bal. Dat is natuurlijk de schuld van de hiervoor genoemde, chronische blessure.
Het eerste wat me werd verteld is bij welk team ik hoorde: “Dit is team blauw.” Ik had een groen hesje aan, dus ik stond even raar te kijken. “Ja, groen en blauw horen bij elkaar, ” zei de jongen “oranje en geel horen ook bij elkaar”. We speelden dus niet met vier teams, maar met twee. Voor de duidelijkheid. Horen bij een team blijkt een vrij belangrijk gegeven voor een potje voetbal. Nadat ik een behoorlijk grote kans naast trapte, kreeg ik gelijk de wind van voren. Er werd me verteld dat ik niet zoveel kon met een bal. Dat is natuurlijk de schuld van de hiervoor genoemde, chronische blessure. Goed, ik hoorde dus bij team blauw.
Tijdens het voetballen viel me op dat er eigenlijk helemaal geen twee teams waren. Hoe zoetsappig dit ook klinkt, het was één team. Ja, er waren wat lompe tackles en stoeipartijen, maar dat hoort erbij. Maar hier op dit voetbalveldje kwam alles en iedereen even samen. Gewoon lekker voetballen. Geen school, geen zorgen, gewoon voetbal.
Ik denk dat dit wel het puurste voorbeeld is van hoe de zoektocht naar samenhang leidt tot een mooi resultaat. Jongeren die niet kijken naar afkomst of geloof, maar gewoon, lekker voetballen met elkaar. Zo hoort het te zijn. Gewoon en met elkaar.
