“Ik vind het fijn om iets voor een ander te doen en krijg er zelf een goed gevoel bij.”
Henk (78) woont samen met zijn vrouw Thea in een seniorenwoning in de Bloemenbuurt in Barneveld en zijn vrijwilligers bij de voedselbank. De twee schelen 17 jaar. In koor: “Dat valt wel mee, toch?”
Geschreven door: Denise Hoek en Yvonne van Schaijk
De zon brandt op onze huid en de lucht voelt zwoel en zacht aan. We lopen naar Henk en Thea Top, die onder de roze parasol bij hun huis zitten. De vrolijke kleuren van de bloemen omringt het paar.
“Hallo, willen jullie iets te drinken?” vraagt Thea glimlachend. Even later is ze terug met vier glazen water. Het is de tweede keer dat we Thea en Henk spreken. De eerste keer hadden we het over de voedselbank, waar ze beiden al zeven jaar vrijwilligers zijn. Dit tweede gesprek gaat over henzelf.
De Bloemenbuurt
“Tien jaar geleden kwamen we hier wonen. We zochten een appartementje, want ik kan slecht traplopen. Het was even zoeken en uiteindelijk kwamen we hier uit”, verteld Henk. “We wonen allebei al ons hele leven in Barneveld, maar ik had vroeger niet gedacht dat ik nu in deze buurt ging wonen. Het was echt een achterstandswijk.” Henk glimlacht. “Nu wonen we hier met veel plezier.” Thea beaamt dat: “Iedereen maakt een praatje met elkaar en groet elkaar op straat. Ondanks de vele verschillende achtergronden in de wijk hebben wij goed contact met de mensen. Ik vind het echt een hechte buurt.”
“Ik vind het echt een hechte buurt.”
“De Bloemenbuurt is de meest interessante buurt van Barneveld”, vindt Henk. “Het is de meest dynamische buurt. Je hebt hier de meest verschillende soorten mensen. Alle culturen zitten hier.” Bedachtzaam tikt Henk met zijn vingers op de leuning van zijn stoel. “Ik denk dat een hele hoop andere wijken een beetje saai zijn. Daar wordt niet veel georganiseerd, is weinig te beleven en wonen allemaal dezelfde type mensen bij elkaar.”
Met pretogen vertelt Henk verder. “De kinderen uit de Marokkaanse gemeenschap noemen mij allemaal opa. Als er iets is, loop ik naar de gemeenschap en roep ik ze bij elkaar. Wat er dan ook speelt, het is zo over. Zo gingen de kinderen bijvoorbeeld belletje trekken. Dat deden wij vroeger ook.” Hij haalt zijn schouders op. “Alleen deden ze dat net ’s middags, wanneer de oude mensen lagen te slapen. Daar hadden we een gesprek over en het was zo over.” Henk buigt zich iets naar ons toe. “De gemeenschap vond het heel fijn dat wij met hen het gesprek gewoon aangingen in plaats van over hen te mopperen. Nu konden we het gewoon oplossen.”
Ontmoeting
“We zijn nu 18 jaar getrouwd. Henk heeft uit een vorig huwelijk twee kinderen en ik vijf. Hij was vroeger mijn buurman in een andere wijk”, vertelt Thea. Henk begint te lachen: “Maar dat wisten we niet van elkaar.”
“We ontmoeten elkaar in een kroeg”, straalt Thea. “De verkering van mijn oudste dochter was net uit en ze zei: ach mam, kunnen we niet even ergens een biertje gaan drinken. Ik had daar weinig zin in, dus gingen we naar de dichtstbijzijnde kroeg. Wij zaten aan de ene kant van de bar en Henk aan de andere kant. Naast hem was een vrouw komen zitten.” Henk neemt een slok water en fronst zijn wenkbrauwen: “Zij was erg dronken en wilde dat ik haar naar huis bracht. Daar had ik geen zin in.” “Hij kwam bij ons zitten”, grinnikt Thea. “Toen bleek dat we ook in het echte leven buren waren. Twee dagen later vroeg hij mij: wat dacht je ervan? Ik had alleen een paar nare ervaringen gehad met mannen en wilde daarom niks. Ik kon het prima alleen en had niet meer zoveel behoefte aan een man, maar ik vond Henk leuk en er kwam bij mij een switch. Wanneer je niet meer opzoek bent naar een man vind je kennelijk een goede.” Ze kijkt Henk liefdevol aan. “Daarna waren we altijd samen en trouwden we binnen een jaar.” “Ik neem iedere week bloemen voor haar mee”, glundert Henk.
Werk
“Ik was schilder en werkte door heel het land’’, vertelt Henk vrolijk. Thea vervolgt: “Ik deed altijd ongeschoold werk. Ik werkte in de horeca, op kantoor en in het magazijn. Na mijn scheiding stond ik er alleen voor met de kinderen. Ik bleef werken, want ik wilde geen handje ophouden.”
“Ik bleef werken, want ik wilde geen handje ophouden.”
“Toen Henk 65 werd en met pensioen ging, stopte ik met werken”, zegt Thea. “Hij zei: we weten niet hoeveel jaren we samen krijgen, dus laten we er gewoon van genieten.” De mondhoeken van Henk krullen omhoog. “Dan kunnen we weg wanneer we willen en hoeven we ons niet druk te maken of ze nog wel snipperdagen heeft.”
Dagelijkse routine
Hoe hun dagelijks dag eruitziet? “’s Ochtends maakt Henk het ontbijt.” Thea’s stem is vol van warmte. Enthousiast neemt Henk het stokje over: “Ik doe eigenlijk alle huishoudelijke taken, maar ik mag niet meer stofzuigen, dat vindt ze te zwaar voor mij.” Hij haalt zijn schouders op. “Ja, Henk zorgt voor het eten en de bloemen. Ik doe het schoonmaken en het strijken”, knikt Thea instemmend. Ze kijken elkaar lachend aan. “Na het ontbijt check ik bij de buurvrouw hiernaast of ze wakker is. Ze woont alleen en is 82 jaar”, vervolgt Thea. Henk schiet in de lach: “We gaan met haar de boel weer versieren voor het EK, dat doen we ieder jaar.”
“We laten mijn moeder ook iedere ochtend bellen als ze De Telegraaf uit heeft, want dan komen we hem ophalen”, vertelt Thea. “Het gaat ons helemaal niet om De Telegraaf. Die gaat ongelezen naar de buren. Het gaat erom dat wij weten dat ze wakker is. Ik vind het heel fijn dat iedereen elkaar een beetje in de gaten houdt. Zeker degene die alleen zijn. Een tijdje geleden kwam de buurvrouw van iets verderop langs en vroeg of ik meeging naar haar buurvrouw, want zij vertrouwde het niet. We vonden haar buurvrouw rustig ingeslapen in haar bed.” Er valt een bedroefde stilte.
“Ik vind het heel fijn dat iedereen elkaar een beetje in de gaten houdt.”
“De hele ochtend zijn we de buren aan het checken, daarna lunchen en dan doen we vrijwilligerswerk. Henk slaapt in de middag ook nog even”, Thea’s ogen stralen.
Voedselbank
Beiden zijn vrijwilligers bij de voedselbank, waar ze bijna tegenover wonen. Er zijn plannen dat de voedselbank gaat verhuizen. Wat ze daarna gaan doen, weten ze niet. “Dat kan van alles zijn”.
“We vonden de voedselbank een heel goed initiatief”, vertelt Henk. “We waren net nieuw in de wijk, wilden wel wat gaan doen en onze buren waren ook vrijwilligers. Het had twee kanten. Je doet het voor een goed doel, maar je doet het ook een beetje voor jezelf. Voor een stukje gezelligheid.”
“Je doet het ook een beetje voor jezelf. Voor een stukje gezelligheid.”
Vrijwilliger
Hoe beslis je waar je vrijwilligerswerk wilt gaan doen? “Soms word je gevraagd voor dingen, maar er staan soms ook dingen in de krant.” Ze kijkt ons even aan en zegt: “Kies iets wat bij je past, want er gaat veel tijd en energie in zitten. Zelf zat ik een hele tijd in het bestuur van de huurdersvereniging, maar nu trekt een bestuursfunctie mij niet meer. Ik wil echt iets doen en niet alleen vergaderen.
“Vrijwilligerswerk heeft twee kanten. Je helpt een ander en krijgt er zelf ook een goed gevoel bij”, vervolgt Thea. “Ook blijf je zo zelf uit het isolement. Anders zit je alleen maar thuis en dat is echt niet leuk hoor! Zo blijf je onder de mensen. Henk knikt instemmend. “Ja, dat vind ik zo belangrijk.”
Reizen
Henk staart verlangend voor zich uit. “Ik wilde eigenlijk nog naar Roemenië, maar vorig jaar konden we vanwege corona niet gaan.’’ Thea knikt: “En het jaar ervoor had je een hernia.” “Ja, het zat even niet mee”, verzucht Henk, dan glimlacht hij. “Misschien gaan we volgend jaar. Onze laatste reis was naar de Canarische Eilanden. Dat was leuk.”
Toekomst
“Of ik hier weg wil?” vraagt Henk zich verbaast af. “Nee, ik hoef niet meer weg. We wonen hier fijn met de hele buurt. Of we moeten echt overlast van de buren krijgen. Dat weet je natuurlijk nooit.” Hij kijkt zijn vrouw liefdevol aan. “Ik vind het echt heel fijn hier.”
