Sport als bindmiddel in de Bloemenbuurt
De afgelopen weken zijn we veel in de Bloemenbuurt in Barneveld geweest. We zijn als studenten Journalistiek tien weken op pad om ons te verdiepen de wijk, en dat is al aardig gelukt. De voedselbank, het buurthuis, de bewoners: allemaal zijn ze aan bod geweest in de explainer die ik schreef. Ze hebben één ding gemeen: Vooral de ouders waren aan het woord. Daarom zijn vandaag de kinderen aan de beurt. We hoorden van het wijkteam dat er elke vrijdag een spelletjesbus in de wijk is. De bus, die zoals de naam al doet vermoeden vol ligt met speelgoed en spelletjes, is er voor de buurtkinderen. Een uitgelezen kans om te kijken wat er voor hen is georganiseerd.
Het is een warme vrijdagmiddag, korte-broekenweer. Bronveld schittert in de zon en de appartementbewoners tegenover het buurthuis genieten in hun plastic tuinstoelen. De afgelopen dagen heeft het veel geregend, dus dit is een welkome verandering. Een prachtige dag om buiten te zijn. Het is kwart over drie en op het frisgroene voetbalveld, precíes tussen de voedselbank en het buurthuis in, is niemand te bekennen. Een stilte voor de storm. Half vier komt de spelletjesbus en verwachten we dat het druk wordt.
Onze vermoedens blijken juist. De eerste kinderen wandelen wat onwennig onze kant op. We zijn gaan zitten op de groene bankjes die aan de rand van het veld zijn geplaatst. Door de blikken van de meisjes wordt duidelijk dat we zojuist een plek hebben ingepikt. Nét op tijd komt de spelletjesbus aangereden en ons schuldgevoel sijpelt weg.
Naarmate de tijd vordert, verandert de kleine groep in een menigte. We zien een heuse smeltkroes van geslacht, leeftijd en culturele achtergrond die zich in tweeën splitst in twee teams. De organisator is een sportieve jongeman met een Marokkaanse achtergrond, Novel. Met het grootste gemak maakt hij verbinding met de kinderen en je merkt dat ze naar hem opkijken. Als een volleerd coach stuurt en delegeert hij de jongens en meiden en na een minuut staan ze lijnrecht tegenover elkaar. De twee meiden, van wie we zojuist nog zo brutaal hun vaste honk bezet hielden, sturen de teams aan. Novel beweegt zich naar ons en start een gesprek, schijnbaar benieuwd naar die twee vreemde jongens die zijn landgoed zijn binnengedrongen. Na een kort voorstelrondje gaat de aandacht weer naar de kinderen. Novel lijkt ze allemaal bij naam te kennen. “Al de kinderen hebben verschillende achtergronden. Dit is zoals het is in Nederland.” Één zin van Novel blijft zinderen zoals de warmte boven asfalt: “Onbekend maakt onbemind, hè?” We spreken af dinsdag ons gesprek af te maken en een interview te doen.
Waar we in de interviews horen over de wens voor meer cohesie in de wijk, hebben wij die al gevonden. Waar? Op een grasveld, precies tussen de voedselbank en het buurthuis, elke vrijdag om half vier.
