Als een vlieg op de muur
We kregen de opdracht om bij elkaar in de klas te gaan kijken als een vlieg op de muur, maar wat viel er bij mij te zien, ik heb geen klas. Mijn werkplek is op de derde verdieping in een jaren dertig gebouw aan de Baljuwstraat, een lokaal, waarin ik met één vaste collega en drie wisselende collega’s zit. Als ik door de ramen kijk, is het uitzicht niet onaardig; ik kijk uit op een vriendelijke straat met mooie huizen en mooie bomen. Alleen zijn de ramen in dit gebouw nogal hooggeplaatst, dus zittend zie ik niets. Ik heb me laten vertellen, dat dit volgens de pedagogie uit de dertiger jaren was. Zo konden de leerlingen niet naar buiten kijken en dus niet afgeleid worden. (….Er is best veel veranderd in het onderwijs) Bij mij is dus weinig te zien. Ik zit achter een bureau en werk.
Wat doe ik voor werk?
Vier jaar geleden kreeg het Albeda subsidie van de gemeente Rotterdam om de doorstroom van onze jongeren naar werk soepeler te laten verlopen. Dit was vooral in het kader van het VSV. Ik wist toen niet wat dat betekende. Dat was: Voortijdig School Verlaten. Een groot probleem op het MBO en vooral bij ons op het MBO niveau 1, waar veel leerlingen meerdere problemen tegelijk hebben. Om hen te helpen hebben we al schoolmaatschappelijk werkers, psychologen en ortho pedagogen in dienst. Nu werd het dus mijn opdracht om de leerlingen die niet op school bleven, positief te laten uitstromen richting werk. Ik ging dit werk samen met een collega doen, ieder voor een halve fte. Bij de opdracht werd gezegd “word niet te enthousiast, want de subsidie stopt aan het einde van dit schooljaar en dan moet je weer iets anders gaan doen.” Deze waarschuwing werd en wordt regelmatig herhaald. Intussen ben ik met mijn vierde jaar bezig……………
Om jullie een beeld te geven van mijn werk zal ik heel kort afgelopen week beschrijven. Met mijn werkgever heb ik afgesproken dat ik twee dagen werk en een halve dag per week voor de Broedplaats mag werken.
Mijn week begint met leerling gesprekken. Leerlingen die een baan of bijbaan willen, melden zich bij mij. Na een intake gesprek ga ik aan de slag; de één wil een leerwerkplek als schilder, de volgende zoekt een baan in de bouw, maar heeft nog nooit iets gebouwd en wil eigenlijk autospuiter worden, de derde is zijn baan al kwijt, krijgt nog geen uitkering en wil heel snel veel geld verdienen, want hij moet ook werken voor zijn moeder en broertjes in Afghanistan, de volgende wil een baan in de logistiek, maar niet de hele dag, de volgende zoekt een baan in de horeca, ….. zo gaat het de hele maandag door. Tussendoor ben ik nog excursies aan het regelen voor bedrijven. Deze week zullen er vijf klassen een bezoek gaan brengen naar Schmidt Zeevis, daar moeten nog bezoekers formulieren voor ingevuld worden. Ook een project van John Bakker over ondernemend zijn, staat op de rol. Docenten kunnen zich via mij daarvoor aanmelden. Er zijn 30 workshops mogelijk, die door de Rabobank betaald zullen worden, om de leerlingen de kans te geven zich ondernemend in het leven op te stellen en zelf de verantwoordelijkheid voor hun leven te nemen. Intussen hebben zich al 11 docenten gemeld.
Dinsdagmiddag heb ik een gesprek met een collega van het Leerwerkloket. Leuk om elkaar weer te zien. We spreken af dat ik weer contact op zal nemen met de docenten zorg om een excursie naar een begrafenisonderneming in Crooswijk te organiseren. Daarnaast spreken we af om aan het eind van het schooljaar een netwerkbijeenkomst te organiseren voor leerlingen en bedrijven.
Woensdag is mijn tweede werkdag: Dan ga ik naar een Huis van de Wijk, “Post West”,
vlakbij de Emmaüs school, waar onze broedplaatscollega’s Alice en Evelien werken. Daar draaien we een leerwerktraject. Dit project is één van de eerste successen. Geïnspireerd door een lezing van Jan Rotmans, deel ik zijn overtuiging dat leerlingen meer op een werkplek, dan in de schoolbanken leren. Met de coördinator van Post West en nog enkele enthousiastelingen van wmo radar, gingen we kijken of we het voor elkaar konden krijgen, dat een hele klas in Post West stage zou kunnen lopen en les zou kunnen krijgen. Dat hebben we voor elkaar gekregen. Sinds drie jaar is er een hele klas (16–18 leerlingen) van het MBO niveau 1, van de anderstaligen, die 2 of 3 dagen op post west aanwezig zijn, samen met hun docente. Leuk is het om te zien, dat de resultaten van deze leerlingen hoger liggen, het VSV lager ligt en de werknemersvaardigheden groter zijn. Op deze dag ging ik kennismaken met de leerlingen en hun toekomstplannen. Alice en Evelien kwamen een kijkje nemen en er werd een nieuwe verbinding gelegd. Zij waren verrast om te zien wat er allemaal in Post West gebeurde en vonden het een goed plan als op donderdag twee leerlingen tijdens het middageten in hun klas komen voorlezen.
Nu was mijn werkweek eigenlijk ten einde, maar donderdag had ik zoiets leuks, dat ik weer graag naar Rotterdam kwam. Een werkgever van een bedrijf uit Dordrecht wilde een klas een lunch aanbieden en tegelijk met ze in gesprek gaan over het thema: “Neem zelf de verantwoordelijkheid voor je eigen leven”. Dit was zo’n geslaagde, bijzondere bijeenkomst, dat ik daar graag nog een blog aan wijd.
En hoewel niemand dus als vlieg op de muur bij mij heeft gezeten, hoop ik dat jullie nu toch een kleine indruk hebben.
