“เด็กตกค้าง”
E.P.2 กลับมาที่เดิมๆ
หายไปเลย 2 ปีหลังจากที่เขียนตอนแรกเอาไว้ หลังจากนั้นก็เป็นช่วงที่เรียนจบพอดี หางานทำ เป็นอะไรที่เราวุ่นวายมาก ตอนนั้นมีเวลาเขียนเรื่องไปเที่ยว เรื่องอื่นนะ แต่เรื่องนี้ดันไม่ได้ทำต่อ
“กลับมาเป็นเด็กไอทีอีกครั้ง”
เรื่องของเรื่อง ตอนนั้นเราไม่อยากขายอะไรให้ใครแล้วทั้งนั้น หมดความอดทนในระดับนึงแล้วจริงๆ เพราะเพื่อนในนั้นก็พากันออกหมดเลย ก็เลยออกมาบ้าง พร้อมเป้าหมายเดิม ที่ต้องเรียนให้จบ
ความจริงของผมคือ ผมเหลือโปรเจคจบอีกแค่ตัวเดียวก็จบแล้ว
แต่ทำไมไม่ยอมกลับมาทำให้จบดีๆ ?
เป็นเรื่องที่เคยบอกไปแล้วแหละเหมือนเราอยากเอาชนะอะไรตอนนั้นมากกว่า ความฝืนบวกกับอีโก้ของตัวที่ค่อนข้างสูงมากๆ ไม่ฟังใครเท่าไหร่ แล้วก็ มโน โคตรจะเก่ง คิดไปเองเยอะมาก จนวันนึงตอนนั้น คุณตาป่วย เข้าโรงพยาบาล เราไม่มีโอกาศได้ไปเยี่ยมเลย ต้องไปมหาลัย เอางานไปให้อาจารย์ดู แล้วต้องอยู่เฝ้าบ้าน จุดๆ นั้นทำให้เราได้อยู่เงียบๆ คนเดียวอีกครั้ง
นั่งเขียนโปรแกรมคนเดียวเงียบๆ นี่มันก็ดีนะ :)
ครั้งสุดท้ายที่ได้อยู่เงียบๆ แบบนี้ ? จำไม่ได้เหมือนกันว่าเมื่อไหร่ แต่ชอบมาก กับเวลาที่ได้อยู่คนเดียว วันนั้นมีเรื่องหัวร้อนเรื่องเดียวคือเรื่องที่ทำงาน วันนั้นเราเองไม่ได้เข้าไป มีแววว่าจะไม่ได้เข้าไปหลายวัน เพราะเราไม่มีคนออกมาส่งที่ท่ารถ บวกกับตอนนั้น ต้องอยู่บ้านแทบจะทั้งวันเลยก็ว่าได้ เลยถือโอกาศหยุดงานไปเลย
ตั้งใจว่าจะลองหยุดไม่ไปทำสักอาทิตย์นึง แต่จริงๆ ก็ตั้งใจเข้าไปบอกลาผู้ใหญ่ข้างในนั้นดีๆ อะแหละ แต่มีเรื่องเพียง เรื่องเดียวที่เราเองที่มันดูไม่ค่อยเห็นมืออาชีพเท่าไหร่ เรื่องของการใช้อารมณ์นั่นแหละ การที่เราเองหายไปนานๆ เราก็ได้บอกได้กล่าวแล้วเหมือนกัน ว่าจะต้องไปไหนยังอะไรแบบไหน ซึ่งคิดว่า งานที่ไม่มีเงินเดือน งานที่เน้นการออกไปขายอะไรแบบนี้ไม่น่าจะเอามาคิดมากกันนะ
แล้วสุดท้ายเราก็ออกมาเป็นคนๆ เดิมอีกครั้ง หายไปจากที่นั่นโดยไม่ติดต่อใครอีกเลย และคงเป็นเรื่องเล่าของคนที่ไม่ประสบความสำเร็จไปอีกหลายรุ่นเลยแหละ
