“คิดนาน ไม่มีงานส่ง”

ในอดีตเราจะติด pattern ในการ process งานมากๆ จะต้องประชุมหลายรอบกว่าจะได้ลงมือทำ. แต่กรรม… คือ จำอะไรไม่ได้เลยเพราะคุยกันยาวมากไม่ได้โฟกัสเป็นเรื่องไป หลังออกจากห้องประชุมก็กลับสู่โหมดว่างปล่าว?! อย่าง “กลวง”

และที่สำคัญคือบีบเวลาการ develop มากเพราะเอาเวลาส่วนใหญ่ไปคุยกันในอากาศ จับต้องอะไรไม่ได้ และส่วนใหญ่ก็เป็นแค่สมมุติฐาน ถ้าโชคร้ายสมมติฐานผิดตั่งแต่ต้น คราวนี้แหละ ยาาาว…

ปัจจุบันเราก็ยังคุยกันบ่อย ทุกวัน วันละสองรอบ แต่เราจะคุยกันสั่นๆบนเรื่องเล็กๆ สมมติฐานน้อยๆ เพื่อไปทำและทดสอบทีละขั้น

โดยเริ่มจากครั้งแรกเราจะคุยถึงงานที่ต้องส่งมอบทั้งหมด (DoD) แบบไม่ลงรายละเอียด โดยคุยกันทั้งทีม เพื่อตั่งสมมติฐานด้านเทคโนโลยีที่จะนำมาใช้

รอบที่สอง เราจะจัดวาง priority ของงานทั้งหมด (ไม่รู้ตามตำราเข้าเรียกทำ sprint planning หรือป่าว???? แต่ อย่าได้สนใจ เราเข้าใจกันเป็นพอ)

รอบที่สามทำทุกสามชั่วโมงคุยรายละเอียดของงานทีละเรื่องเล็กๆที่สามารถทำเสร็จใน 2.75 ชั่วโมงได้ ไม่จำเป็นต้องเสร็จสำเร็จ full function แต่ต้อง commit ตามตกลง และ วัดผลได้ นำผลไปใช้ในการคุยรอบถัดไปได้

สรุป

ล้างทฤษฎีทุกอย่างที่ได้รู้มา หาวิธีการจากวิธีการ และ ก็จากวิธีการ ไม่มีข้อสรุปว่าอะไรดีสุด เพราะเราไม่สามารถหยุดการเปลี่ยนแปลงรอบตัวได้ เราจะต้องกลายพันธุ์ให้เข้ากับสิ่งแวดล้อมอยู่เสมอ