Onderdeel van de community; een rouwstoet
Mijn wekker gaat; we mogen vandaag weer naar de Geitenkamp. Nog voor ik mijn koffie op heb, moet ik gaan om de trein naar Ede te halen. Daar komen we als redactie bij elkaar om de dag door te spreken. Al snel moet ik samen met collega Jesra weer de trein in om naar Arnhem te reizen.
Na een ochtend filmen met Jesra, herenigen we ons als redactie, nu ook de rest naar de Geitenkamp is gekomen. Zoals elke week gaan we naar het marktplein. Niet alleen omdat dat een schitterend plein is, met haar mooie stenen poort en haar karakteristieke winkeltjes, maar ook omdat daar altijd wat gebeurt.
Ook vandaag is dat het geval; hoewel de corona-regels anders verzoeken zijn er bijzonder veel mensen aanwezig op het plein. Als ik wat langer rondkijk zie ik dat ook dat er wat pers en politie aanwezig is. Ik tel zeker acht dienders en ik weet: hier staat wat te gebeuren. Ik vraag een omstander wat er aan de hand is. Zijn antwoord ontroerd mij.
“Een oud bewoner van de Geitenkamp, die een echte Geitenkamper was, is afgelopen week neergestoken”, meldt deze omstander die verder anoniem wil blijven. Hij vervolgt: “Het gebeurde buiten de Geitenkamp, maar zijn vrienden en familie wonen allemaal hier. Zo meteen komt hier de rouwstoet langs”.
Dit nieuws raakt me en ik merk dat ik direct in een andere modus schiet. De mensen die hier staan zijn in rouw, dus die staat neem ik onbedoeld over. Op gepaste afstand kijk ik wat er gebeurt en inderdaad: de rouwstoet nadert. Twee motors rijden voorop. Ze duwen hun koppeling in en geven gas. Een geluid als van brullende beren schatert over het plein. Daarachter rijdt de lijk wagen. Op wandelsnelheid nadert hij het plein.
Als de lijkwagen voor mijn neus stopt, aanschouw ik de tientallen auto’s die erachteraan rijden. Er stappen mensen uit en de achterklep van de rouwwagen gaat open. Ik zie hoe mensen elkaar huilend in de armen vallen en het ontroerd me. Ik kan me met geen mogelijkheid voorstellen om een dierbare op deze manier te verliezen. Maar niet alleen dat ontroert me; het is ongelooflijk mooi om te zien hoe Geitenkampers elkaar opzoeken in deze situatie. Mensen zijn er voor elkaar.
Terwijl ik sta te dagdromen over deze dingen, komt er een vrouw op me af. Nog geen dertig jaar denk ik. Ik krijg een lange kartonnen stok in mijn hand geduwd en zie dat het een fakkel is. Voor ik het weet geeft een kale man met leren jas mij een plek langs de weg. Een aantal minuten geleden stond ik nog nietsvermoedend en verbaast te kijken naar een groep onbekende mensen, nu ben ik onderdeel van een erehaag.
Ik steek net als de mensen om me heen mijn fakkel aan en zie de rouwstoet hun weg vervolgen. Donkere wolken trekken samen en alsof het zo moet zijn begint het te onweren. Ik weet weer waarom ik naar de Geitenkamp ga. Dit beeld van de Geitenkamp lees je niet vaak. Ik mocht onderdeel zijn van een community; ik mag schrijven over deze wijk en deze mooie mensen.
