CAFÉ DE BINNENVISSER — Amsterdam

Ik heb me al eens eerder beklaagd over de schijnbare achteloosheid waarmee toprestaurants met hun koffie omgaan. Je eet een avond grandioos, met bijpassende wijn die linea recta uit de privévoorraad van Zeus zelf lijkt te komen, en dan, als je na de maaltijd een koffie bestelt, of in mijn geval dus een espresso, haalt het personeel collectief de schouders op en serveert iets wat de smaakpapillen dusdanig uitdaagt voor een gevecht op leven en dood, dat het genot van de zojuist gebruikte maaltijd slechts als troebele herinnering voortleeft.

‘Maar jij bent een koffiesnob, zeggen ongeinformeerde vrienden wel eens die met droge ogen een diepvriespizza kunnen kopen en zich niet eens zouden kunnen voorstellen voor wat ik ze allemaal uit zou kunnen maken (wat overigens allemaal terecht zou zijn). Wellicht, maar ik eet en drink tenminste lekker.

Lekker eten kun je bij Café De Binnenvisser zonder twijfel. Je vindt het hippe bruin-witte café op een hoek naast het Bilderdijkpark, aan beide zijden versierd met grote naar boven schuivende ramen. In de relatieve koelte van de eerste regenbui in weken eten we een prachtig menu en drinken we uitsluitend natuurwijn (want dat is het enige wat ze hebben). Een gastronomische ervaring die ik iedereen zonder twijfel aan zou kunnen raden. Tot de koffie.

Om met iemand uit eten te gaan die veel meer weet van koffie dan ik (en er nog moeilijker over doet) is ook wel eens verfrissend, zeker als diegene ook de juiste keuze maakt door eigenlijk geen koffie na de maaltijd te willen bestellen. Maar sadomasochistische neigingen zijn genetisch bepaald dus ik bestel een espresso (van White Label, dus, volgens de barman, ‘goed’). Het was geen dramatische espresso, maar van de invloed van de Ethiopische zon was weinig te merken en de bloemige acidische tonen die zo gewoon zijn bij koffies uit die regio waren vermoedelijk met de regen weggespoeld. Zuur, dat was ‘ie wel. Treffend gekarakteriseerd door mijn tafelgast als ‘Au bain marie-verwarmde balsamico uit Kroatië’. Dat is dan op zich ook wel weet een smaakbeleving. Haast zou je gaan vermoeden dat het de bedoeling was.