PIZZICOTTO — Haarlem

Ik kom weinig buiten mijn stad de laatste tijd, dat klopt, beste lezer. Dat komt omdat ik een auto heb die op een maand na ouder is dan ikzelf en je bij temperaturen boven de twintig graden natuurlijk niet meer met het openbaar vervoer gaat. Maar tevens ook, en dat eigenlijk voornamelijk, of wellicht uitsluitend, omdat er in dat stadje toch telkens weer iets nieuws en verrassends te proeven valt. Zo valt vandaag de eer aan Pizzicotto, waar ik attent op werd toen ik door de Jansstraat scheurde (hij deed het eens) en mijn oog viel op een vuurzee in een naar de straat gerichte houtoven. Het restaurant opende die avond dus- waarom zou een mens langer wachten? — ik ging er eten en hoewel de pizza prima was, hoe leer je echt iets over het diepste van iemand’s ziel tot je de espresso hebt geproefd?

Ik drink de laatste tijd veel espresso’s van Italiaanse makelij. Dat is puur toeval, behalve dat het geen toeval is dat ik naar Italiaanse etablissementen ga omdat ik van dat eten hou. Dat ik dan na de maaltijd een espresso bestel is ook geen toeval want daar houd ik ook van. Dat ik voorderest niks schrijf over allemaal vooruitstrevende speciality-koffiebarren komt omdat er niet zo veel interessants bij lijkt te komen de laatste tijd en een slechte robusta-espresso afkraken is natuurlijk het allerleukste wat er is. Deze is ook niet best, maar functioneel genoeg, al had ik dat al kunnen vermoeden door de hoeveelheid suikerzakjes die ik bij de espresso kreeg. Dat is een beetje zoiets als met dat water van een tijdje geleden. Het is allemaal wetenschap; voor het universum vlucht niemand.