VOOGES CENTRAAL — Haarlem
Vooges, het restaurant’imperium’ ooit gezeteld aan de Amsterdamse Utrechtsestraat, toen naar het Zandvoortse strand, tussen neus en lip door verdwenen uit de hoofdstad, uitgebreid naar Bloemendaal en nu, want dat miste blijkbaar nog, een filiaal in het Haarlemse centraal station.
Het huist in een enorm pand, met een enorme keuken, een enorme bar, zelfs een enorme hoeveelheid kantoren op de verdiepingen erboven. Een heel ander concept dan het Vooges waar ik ooit een verrukkelijk witvisje opsmikkelde op de overloop van een oud Amsterdams postzegeltje. Implicaties voor de kwaliteit van de geserveerde producten zijn er op zo’n moment natuurlijk altijd. Mijn espresso-test herinnert me eraan dat ik op het strand ooit een Peeze espresso dronk (je weet wel, de Arnhemse vrinden die Josephine ooit hielpen tot de top van de Koffie Top 100 lijst, om redenen die mij tot dusver ronduit onverklaarbaar zijn gebleven) die best wel te drinken was.
Hier krijg ik een espresso van Manetti, de ‘espresso italiano’ die in de omgeving aan populariteit lijkt te winnen. Laatst nog dronk ik Manetti’s koffie tijdens een potje oubollige jazz bij Raecks in Haarlem. Inmiddels is het Venetiaanse mysterie wel uit de bonen verdwenen — Manetti zit gewoon in Almelo — maar in tijden dronk ik geen espresso die zo Italiaans smaakte en tegelijkertijd ook nog in z’n geheel naar binnen te werken viel.
Echt een goed kopje dit. Zo eentje zou je drinken om 7 uur ‘s ochtends bij het lokale barretje om de hoek van je Florentijnse pied-a-terre, onder gelukzalig genot van een brioche al cioccolato en je nieuwe Italiaanse vriendin die eruit ziet zoals Monica Bellucci twintig jaar geleden. Dat geeft de hoop dat je er na twintig jaar nog steeds profijt van hebt en zo is het ook met deze espresso. Hier zou ik graag nog eens terugkomen. In het licht van de derde golf koffierevolutie slaat zo’n donkerbruine espresso natuurlijk helemaal nergens op, maar ik steek mijn liefde ervoor niet onder stoelen of banken. Vooges houdt de naam hoog.
