Geen zorgen onder de stammen van morgen

Tien uur ‘s ochtends. Barla kijkt in het kopje dat voor haar op tafel staat. Koffie. Het heeft dezelfde tint als het gaatje waar het een paar minuten eerder uit is komen stromen. Gitzwart. De beste kleur.

“Gitzwarte koffie uit een destillatie-apparaat”, zegt ze tegen zichzelf. Ze vindt dat altijd een beetje een gekke term, destillatie. Vroeger, ten tijde van globalisatie, had ze nog in de schoolbanken gezeten om les te krijgen over dat proces. Koffie zetten was daar toen nooit ter sprake gekomen. Maar het was lekkere koffie, en toen ze op Hosa Visva is komen wonen heeft Derbo, het stamhoofd, haar gelijk zo’n mooi apparaat cadeau gedaan.

Een destillatie-apparaat noemt hij dat dus, en er komt koffie uit. De allerbeste koffie. Gratis en voor niets door stam-bouwkundigen geïnstalleerd in haar leef-cabine.

Lichtelijk slaapdronken strompelt ze door haar woonkamer. Ochtenden zijn altijd zwaar. Ze opent de deur naar de achtertuin en loopt naar buiten. Ze heeft eventjes tijd nodig om te wennen aan het felle zonlicht. Haar destillatie-apparaat ligt nog half open, de elektriciteitsdraden kriskras over het gele gras. Niet genoeg tijd genomen om het netjes af te werken. Ze staat aan de waterkant en probeert het uitzicht in zich op te nemen. Ze merkt op dat de waterleidingen van haar destillatie-apparaat direct de zee in lopen. Ze volgt de leidingen met haar ogen, staart naar de zee en vervolgens naar de horizon. Leegte. En de bron van haar koffie. Als ze naar het water kijkt dan stelt ze zich altijd voor dat Parkstad aan de andere kant van de leegte ligt.

Gisteravond had Barla eventjes de tijd genomen om een paar aanpassingen aan haar koffie-apparaat te maken maar helaas smaakte de koffie ook deze ochtend zoutig. Nog een slok. Het deed haar ietsje beter voelen. Het is ook gewoon de allerbeste koffie. Gisteren was het zo’n avond waarop ze haar werk eventjes zat was en besloten had iets te gaan doen waarbij ze niet zo veel na hoefde te denken. Het toeval wilde dat haar destillatie-apparaat ook nog eens niet mee werkte en ze had geen zin om de stam-bouwkundigen alweer langs te laten komen.

Het destillatie-apparaat van Barla is direct aangesloten op de zee, Derbo zegt altijd dat er op deze manier een perfecte kringloop ontstaat. Toiletwater gaat regelrecht de zee in en wordt daar weer een grondstof voor nieuwe koffie. Ietwat zoute koffie is natuurlijk niet erg, maar Barla is gelukkig niet vies van een beetje klussen en maakt het koffieapparaat graag nóg beter dan dat het al is. Klussen is daarnaast een goede manier om afleiding te zoeken. Daar hadden de zetaps niets van terug hoor. Die maakten alleen maar ruzie met elkaar.

Het land van de zetaps grenst aan dat van de quickna’s. Wat een smerig volk is het toch ook. Drie weken geleden hadden de zetaps pas echt iets smerigs geflikt. Ze kan hun bloed wel drinken. Eten zelfs.

Niets is echter zo erg als wonen in Parkstad. Ze kan zich nog goed herinneren dat er zich daar in 2008 een recessie af speelde en dat er heel veel mensen als gevolg daarvan hun baan verloren hadden. Een groot deel van haar familieleden, allemaal service-designers, hadden in de jaren na de recessie hun baan verloren en wisten niet meer wat ze aan moesten met de wereld. Het leven na de crisis was dan ook absoluut geen pretje geweest. Toen er in oktober 2012 opeens 2% bovenop de BTW kwam, moesten normale burgers opeens 2% meer voor hun spullen betalen. Waanzin. Even later kwam ook nog de Brexit, werd Trump verkozen, kwamen er allemaal onbekende mensen op haar land wonen en gebeurde er tussendoor ook nog iets met de euro. Dat laatste noemden ze dan de eurocrisis. Door die crisis werden er MILJARDEN gegeven aan luie klootzakken, zomaar. Voor niets! En haar familie maar lekker 2% meer betalen. Dag in dag uit. Betalen.

Door die opeenstapeling van gebeurtenissen was er iets geknapt bij Barla, het was voor haar allemaal tekenend geweest voor het feit dat het proces van globalisatie, van verbondenheid, gewoon niet werkte. De gevestigde orde wilde dat iedereen het gevoel kreeg verbonden te zijn, maar tegelijkertijd hielden ze zelf hielden iedere stuiver op zak.

Ze vindt het heerlijk dat ze nu tussen gelijkgestemden woont. Iedereen drinkt dezelfde koffie en woont aan dezelfde zee. Hosa Visva, het eiland waar haar stam sinds 2017 woont, is echt geweldig. Niemand komt wat te kort, de stam voorziet in alles en het stamhoofd is echt geweldig. In Parkstad, waar iedereen dus nog aangesloten is op de rest van de wereld, is het leven veel complexer. Achterlijke mensen. Wie wilt er nou anno 2030 nog in verbinding staan met de zoiets als ‘de wereld’?

Piep. Piep. Barla schiet wakker en staat weer midden in de woonkamer. Nog een slok koffie. Beter. Het zwarte mengsel glijdt door haar slokdarm en brengt wat focus terug naar haar hersenen. Op de bank ligt haar VR-bril. Het scherm licht op. Hij herinnert haar eraan dat ze nog een kwartier heeft om haar koffie op te drinken. Kwart voor elf.

De quickna’s hebben echt niets met het idee van ‘één planeet’. Derbo zegt altijd dat de planeet niet bestaat. Dit is alles, en alles is dit. Barla wilt dan ook helemaal niets horen van het feit dat ze ook maar op enige manier verbonden is met een ander ras of een andere stam. Globalisering? Opflikkeren. Globalisering bestaat niet.

Ze stapt een houten veranda op en met een vloeiende, haast achteloze beweging schenkt ze haar kopje uit in de voortuin. “Waardeloos spul.” gromt ze tegen zichzelf. Achja, wat is nou een beetje zout? In het nieuws stond van de week nog dat het zout op Hosa Visva het meest gezonde zout is dat er op de aarde te vinden is. “Vanavond maar eens kijken of ik toch geen verbetering door kan voeren.”

Lichtelijk geïrriteerd loopt Barla weer naar binnen. “Zelfvoorzienend noemen ze dat dan. Hoe kan zó iets simpels verdomme zo lastig zijn.” De zetaps hadden een aantal weken geleden een groot deel van de graanvelden van de Quickna stam verbrand. Maar daar had ze nu een oplossing voor, dacht ze.

Tijd voor ontbijt. Met een knorrende maag loopt ze naar haar voorraadkast. Een halve snee brood. Ze neemt het stuk brood in haar handen en kijkt er aandachtig naar. “Is het niet geweldig dat mijn stam dit gewoon kan produceren?”, het was dan wellicht wat weinig maar de quickna’s maakte wel gewoon het allerbeste brood op aarde.

Omdat de quickna’s het nu plots met de helft van hun gebruikelijke graanvoorziening moeten doen, heeft Barla bestudeerd of ze het vergistingsproces kan optimaliseren. Heel de week was ze bezig geweest aan een voorstel om een nieuw vergistings-apparaat aan te schaffen, ze wist bijna zeker dat deze er voor zou zorgen dat ze die extra graanvelden gewoon helemaal niet meer nodig hadden. Derbo zou het vast tof vinden. Gek dat hij nog niet gereageerd heeft op de 3D-graphic die ze hem toe stuurde.

Terug naar de woonkamer. Een glazen koepel met een prachtig uitzicht. Ze ziet vogels vliegen en arbeiders die de graanvelden bewerken beneden haar. Verhalen. Nieuws. Afleiding. Daar heeft ze even zin in. Met de snee brood in haar hand ploft ze naast haar VR-bril op de bank. Voor een klein moment staart ze naar de horizon. Leegte. Ze pakt haar bril op en zet hem op haar hoofd. Swoosh. “Eens kijken hoe het er voor staat met die wereld”, zegt ze tegen zichzelf.

“Opnieuw aanslagen in Raqqa, volk diep geshockeerd”, swipe. “NATO verliest de slag om Londen”, swipe. “IS gebruikt opnieuw gifgas in poging om Bristol onder controle te krijgen”, swipe. “Euro weer in waarde gedaald, protesten op het Pancratiusplein dreigen te escaleren.” Ze tikt zachtjes op de zijkant van haar bril. In een mum van tijd verdwijnt haar woonkamer en staan er duizenden mensen om haar heen te schreeuwen en te tieren. Met fakkels en hooivorken staan de stedelingen te protesteren tegen Mark Rutte: de man die Europa tevergeefs staande probeert te houden. Hij probeert de menigte te sussen.

“Ons volk staat voor een sterk Europa, en een sterk europa vecht mee tegen de tirannen die Londen proberen te koloniseren. Het verleden laten we achter ons. Londen is een bondgenoot. Het is een kwestie van solidariteit dat wij deze mensen helpen. Ons volk staat voor een sterk continentaal Europa en een sterk Europa beschermt ook zijn periferie.” Er was duidelijk nog wat werk nodig om zo’n projectie in een projectie realistisch uit te laten zien. Mark Rutte’s aangezicht heeft een ietwat vale tint. De sfeer is bedrukt. Het volk pikt het niet langer.

“Vuile McLuhanist! Dood aan de ECB! Kutte pak je biezen!” De kwade groep burgers komt langzaamaan in beweging en loopt richting de Bongerd. Barla loopt mee. Een service-designer raapt een kinderkopje op dat los is komen te zitten. Klats. Scherven. Recht door het raam van de McDonald’s heen. Barla geniet.

Wat vond ze het geweldig dat ze anno 2030 precies kon zien wat er elders op de wereld gebeurde. De waarheid zit gewoon opgeslagen in haar bril. Kikken. De hopeloosheid in de uitgemergelde ogen van de mensen die ooit haar landgenoten waren bevalt haar wel. Ze wordt er blij van. “En wij maar klagen over wat minder brood”.

Ze wrijft over het pootje van haar VR-bril. Langzaamaan doemt haar woonkamer weer op in haar gezichtsveld. De zonnebloemen buiten haar raam staan er vredig bij, de zee in de verte is kalm. Haar hoofd doet pijn. Ze heeft koffie nodig. In de verte klinkt het geluid van arbeiders die het land bewerken. Vrede. De quickna’s hebben het zo ontzettend goed voor elkaar als je hun wereld vergelijkt met Europa. Geen oorlog, geen ECB. Happy living.

“Tijd?”

Het display van haar bril licht op. Elf uur. Ze haast zich richting badkamer. Het kamertje is klein en rechthoekig. Ze gaat voor een lange spiegel staan. Zometeen heeft ze een belangrijke meeting. Koffie. Ach, als dat het enige is, denkt ze bij zichzelf.

Vroeger, toen er nog geschiedenis in de tijd geschreven werd en er nog zogenaamde koffiezetapparaten waren, had haast ieder technologiebedrijf ooit wel eens een zo’n ding gemaakt. Apple, Philips, Tesla, Jura, Siemens, Huawei, Toyota, noem het maar op. Het neoliberalisme is erg goed in het verdoven van de consument. Al die keuzevrijheid vertroebelt de breinen van het volk. Ze kunnen de waarheid niet meer zien. Misschien kunnen ze de waarheid ook helemaal niet onder ogen komen. Diezelfde schapen zullen in 2040 nog steeds in Europa wonen, als er dan nog wat van over is. Stelletje mongolen.

Ze was weer in gedachten verzonken. De weerspiegeling van haar spiegel toont een krachtig vrouwen gezicht, rood haar dat nog warrig is van het slapen, volle lippen die lichtelijk uitgedroogd zijn. Ze kijkt diep in haar eigen ogen. Wat is dit toch mooi. De spiegel licht op, gloeit en ratelt. ZZZIP. Klaar. De spiegels die Derbo heeft laten bouwen waren fenomenaal.

“Onderweg maar even goed die meeting voorbereiden”, zegt ze tegen zichzelf. Ze knipt met haar handen voor een gaatje in de wasbak en vult zo een glas met water. Als ze naar rechts kijkt ziet ze haar buurman hetzelfde doen. Ze begroeten elkaar. Barla loopt richting haar Hyperloop station. De glazen buis die er heen leidt biedt haar een prachtig uitzicht over Hosa Visva. Op het land beneden haar bewerken agrariërs het land. In de verte ziet ze de kalme golfslag van de oceaan. Ze weet dat de werkers zich precies hetzelfde voelen als zijzelf. Geld bestaat simpelweg niet meer en daarmee hiërarchie ook niet. Barla weet zeker dat de werkers net zo’n mooie leef-cabine als haar hebben. Derbo zorgt namelijk voor iedereen. Het neoliberalisme niet en het kapitalisme al zeker niet. Dat kan ze wel bevestigen na de verschrikkelijke gebeurtenissen in Heerlen gistermiddag. In Londen was het ook al zo’n rotzooi. Daar hoefde ze gelukkig niet meer aan mee te doen.

De Hyperloop-track wordt van haar huis gescheiden middels twee grote stalen deuren. Als ze in de buurt komt gloeit de NFC-chip in haar arm. Hij maakt verbinding met de Hyperloop. Een sissend geluid bevestigt dat de druk-levels zich uit aan het balanceren zijn. De deuren openen. Ze neemt plaats. De deuren sluiten. De klep van de Hyperloop sluit. Haar zicht kleurt zwart.

Buiten schijnt de zon, Hosa Visva ligt er mooi bij. Eigenlijk ligt het grondgebied van de Quickna stam er altijd wel mooi bij. De marktkraampjes zijn vandaag maar druk in de weer met broden uitdelen merkt Barla. De rijen zijn erg lang, dus gelukkig wordt er koffie geschonken aan de wachtenden. Die meeting dus, Barla pakt haar VR-bril uit haar jaszak, zet hem op haar neus en tikt op de zijkant van haar bril, even later verschijnen er vier mensen voor haar voeten. Barla struikelt bijna. Dit soort dingen gebeuren nou altijd wanneer ze zich goed voor probeert te bereiden. Even afgeleid. Nadat ze zich eergisteren door de dikke tablet met notulen gewerkt had, had ze een klein momentje van paniek ervaren. Ze hoopte zo ontzettend dat Derbo haar idee zag zitten. Ze had een oplossing, ze wist het zeker: problem solved.

Het brood probleem was echt een flinke kluif voor de Quickna stam. Met dit voorstel wilt ze nog een keer laten zien hoe haar hart klopt voor haar geliefde stam.

“Dus wat zou de netto besparing zijn in het geval dat we een zeta-4 vergister zouden implementeren?” Vraagt de man die rechts voren loopt met een twijfel in zijn stem. “Ik begrijp dat we soms niet alles in economische opbrengst moeten zien, maar dit zou neerkomen op een besparing van zo’n zes miljoen ether.” Oefening is altijd belangrijk voor dergelijke meetings. Het is essentieel dat je de juiste ‘tone of voice’ gebruikt als je iemand van je standpunt wilt overtuigen. Ze is er klaar voor. Ze wrijft weer langs het rechter pootje van haar bril. Voor haar verschijnt een metaalachtig bouwwerk waarvan de koepel op enkele dunne pilaren rust. Ze is bijna bij het stamhuis. Rechts van haar staat een menigte klappende mensen. Homecoming. Nieuwe dorpsgenoten arriveren per trein. De oude wereld gebruikt nog steeds ouderwetse vervoersmethodes. Barla klapt mee.

Het stamhuis heeft volgens Barla altijd wat weg heeft van een soort robotisch insect. Haar bril geeft een subtiele piep af en het blauwe LEDje in de rechterbovenhoek van haar waarnemingsveld begint fel te knipperen. Ze mag naar binnen. Een van de zes schachten in het bouwwerk opent en geeft een subtiel blauw licht af. De secretaresse overhandigd Barla een tablet met de actuele notulen en drukt een kop koffie in haar hand. “Bedankt Archibald, dat had ik nou echt nodig.” Ze neemt een slok. Het voelt verdovend. Eenmaal binnen aangekomen loopt ze een gitzwarte vergaderkamer in. Pentax is er al, zijn hologram glimt fel rood.

“Hoe lastig kan het verdomme zijn om brood te bakken?! We grijpen die verdomde zetaps bij de lurven!”

“Goede week gehad, Pentax?”, hij kijkt verbaasd op en verontschuldigd zich. “Ja, dankjewel. Sorry hoor. Jij ook? Mijn koffie-apparaat werkt niet meer goed en het is verdomme nog wel zo’n lekkere koffie!” Zijn hologram kleurt rood als gevolg van de woede in zijn stem.

Barla neemt nog een slok van haar koffie en zucht. Nog een slok. Het mag wel eventjes wat luchtiger. “Weet je he. Ik was aan het denken om van het weekend naar de dierentuin te gaan. Gistermiddag zag ik op m’n VR-set een upgrade voor maar 30 ether. Ik neem eigenlijk ieder jaar wel zo’n pakketje. Ik zeg wel eens dat het de enige plek is waar je de natuur nog in zijn pure vorm kunt zien. Ik word er altijd ontzettend rustig van om dieren in een kooi te zien.”

Terwijl ze met Pentax praat over de vrijheid van opgesloten dieren kijkt ze op haar VR-bril. Tien over twaalf. Nog vijf minuten. Benieuwd wat Derbo van haar plannen vindt. Archibald komt naar binnen gelopen: “Hij is er zometeen hoor!”

Kwart over twaalf. De Apple TV springt aan. “Dag. Vertel me snel hoe we die zetaps kapot kunnen maken. Er komen vandaag nieuwe dorpsgenoten aan en ik wil niet te veel tijd verspillen.”

“Bom erop, toch?”, begint Pentax. “In het verleden werden dit soort dingen steeds met diplomatie opgelost. Als meest vooruitstrevende stam kunnen we ons toch niet aan dat soort globalismes wagen? Kapot maken dus.”

“Goed idee, doe maar. We hebben nog een MOASP liggen.”

“Mag ik vragen op welke manier dit er toe gaat leiden dat we weer een normale graanvoorziening krijgen?”

“Nee”, antwoorden Pentax en Derbo in koor. “Nog wat koffie?”, Pentax vult haar kopje bij. Ze neemt een slok. Het verdooft.