Nog één keer vanaf het begin
Drie uur ’s middags. De lucht kleurt fel groen. De wolken bewegen en schakelen. Het is weer zover. Het paadje waar Marc en Barla overheen lopen leidt hen langs prachtige grasvelden waarvan de sprieten vol zitten met achterhaalde 3D-modellen. Een kudde dieren gebruikt ze om hun eigen belevingswereld te voeden. Marc en Barla kijken toe. Aan de rechterkant van het paadje zit een bruine beer onbezonnen aan een stuk boomschors te knagen. Het groene zonlicht laat de hemel stralen en doet hen afvragen waar de tijd gebleven is. Een eerlijke vraag. De grond onder hun voeten heeft de bruine tint van aarde. Pure nostalgie. Ze denken aan vroeger. Een stukje verderop eet een groepje schapen van een bosje arduino’s. Alles staat stil. Een rivier stroomt vredig. Aan het einde van hun gezichtsveld zien ze leegte. Totale leegte. Hun lenzen glimmen blauw.
“Waar is de tijd gebleven?”, vraagt Barla. “Dat vormt aan het einde gewoon weer een nieuw begin. Eigenlijk zit het dus in alles dat je om je heen ziet. Doet dat er nog toe dan?” Ze knikken beide met hun hoofd. In een netwerk kun je werkelijk niets met tijd. De lucht kleurt groen. Weer een blok erbij. Ze voelen een stilstaande beweging door hun lijf heen gaan.
Vragen zijn eigenlijk ook nutteloos geworden. Het gaat ook helemaal niet om nut of een functie. Die functies schrijven zichzelf sowieso wel. Barla heeft genoeg Javascript geschreven om dat te kunnen bevestigen. Antwoorden hebben ze ook niet nodig. Hun netwerk zorgt voor de vragen alsmede voor de antwoorden, en dat op duizend niveau’s tegelijkertijd. Waar het vroeger nog ging om extremen, hebben die extremen nu allemaal hun eigen plekje in de ideeënwereld. Burgers delen die ideeën rijkelijk met elkaar. De twee begrijpen elkaars gevoelens en daarmee ook waarom het vroeger zo gelopen is. De zetaps die boos waren op de quickna’s en andersom, de klassenloze hiërarchie van de geglobaliseerde wereld. “Denk je dat er maar één wereld bestaat, Barla?”
“Natuurlijk niet, Marc”, antwoord ze overtuigd. In het jaar 2035 is het niet gevaarlijk om radicaal te denken. Niet omdat de ideeën niet meer bestaan, maar omdat de schaal zelf gewoon niet meer bestaat. De geschiedenis daarentegen wel. Die blijft voor altijd bestaan. Daar leren de mensen dan ook volop van. De verhalen over het leven in stammen en de opkomst van het arpanet behoren vanaf nu voor altijd tot het verleden, veilig weggestopt in de ketting die het verleden en de toekomst is. Het flexibele parkstad staat één blokje verderop. Een ander blokje beschrijft de opkomst van de natiestaten, het contract-werken, internet, algoritmes en het moment waarop VR ontplofte. Al die interpretaties van de werkelijkheid die mensen er toen op na hielden waren geworteld in oprechte emoties. In menselijke levens en menselijk strijden. Kant is nu echter voorgoed dood. De werkelijkheid is gebaseerd op de directe interacties tussen de organismen in een netwerk. Ieder specifiek samenraapsel van interacties en betrokkenen creëert zijn eigen specifieke werkelijkheid. Het leven is dus stukken aangenamer nu dat het humanisme gevallen is. Niemand probeert het nog om de wereld om zich heen helemáál te duiden. Dat is gewoon geen taak voor de mens.
“Maar ik weet ook niet of het er dan precies 1000 zijn”, verklaart Barla. “Dat zou toch ook gek zijn”, zegt ze terwijl het stel een koffietentje nadert. Een strak blauw bouwwerk met een oppervlakte van een vierkante meter of acht en een spiraalvormige cilinder op het dak. Echt zo’n ding waar je verdwaald in raakt. De man achter de balie begroet hen en begint vrolijk te vertellen over wat het laatste blok allemaal bewerkstelligd heeft. “Schijnbaar is er dus weer een nieuwe laag ontdekt en zit er in materie zelf een stofje dat vier keer zoveel energie op kan leveren dan dat golfslag-energie dat kan. In wat voor een tijd leven we!” De NFC chips in hun beide armen gloeien. Tijd om te betalen. “Daar hadden we het net nog over!”, grappen Marc en Barla.
De man is zichtbaar aangedaan door het heugelijke feit dat hij zojuist vertelde. Ze begrijpen zijn punt niet helemaal maar vragen zich wel af waarom hij eigenlijk in een koffietentje werkt. “Bonen vers uit Colombia, in mijn eigen achtertuin gekweekt”, zegt hij vol trots. Daarom dus. Intrinsieke motivatie. De koffie smaakt heerlijk.
Ontspanning. De twee vervolgen hun wandeling door de dierentuin en praten over vroeger. Toen ze tijdelijk uit elkaar gingen bevond de wereld zich op een duidelijk kantelpunt. Aan de ene kant kon je de nieuwe wereld al glashelder zien, maar aan de andere kant had de oude wereld de werkelijkheid stevig in zijn greep. Wat een gekke tijd was het eigenlijk ook. Gelukkig vindt er inmiddels weer een degelijk debat plaats. Marc en Barla bevonden zich er midden in. De bruine beer begint te kuchen. Verslikt in een stukje boomschors. Ze staren naar de rivier. Hij eindigt in leegte. De Hyperloop track die boven de rivier loopt blinkt in het groene zonlicht. Vandaag besluiten ze de trein te nemen. Brussel belooft mooi te worden.
De lucht kleur groen, de wolken schakelen. Een nieuwe dag. De trein komt aan. Hun ogen glimmen blauw. Ze rijden Parkstad in. Overal gebouwen die direct aangesloten zijn op het netwerk. Niet de matrix. Gewoon een degelijke Linux/Apple combi met een stevige internetverbinding. Vrijheid. De lenzen in hun ogen wijzen hen erop dat ze op hun uitgaven moeten letten. Nog 400 ether over voor deze maand. Maar de dierentuin was het wel waard. Weer een nieuw blok. De wolken schakelen.
Nog 15 minuten tot hun overstap in Aken. Brussel moet prachtig zijn in deze tijd van het jaar. RoomService heeft altijd een prima aanbod, dus de keuze voor een onderkomen is zo gemaakt. Terwijl de trein door Limburg heen vliegt, leest Marc in Die Welt. Barla skypet met oud-stamgenoten. De wereld ligt er mooi bij. Eigenlijk doet hij dat tegenwoordig altijd wel. In zijn ooghoek ziet Marc de wolken schakelen. Als ze in Brussel zijn wilt Barla een bezoekje brengen aan Derbo, haar oude stamhoofd geeft tegenwoordig rondleidingen in een museum over de derde stammenstrijd. Marc droomt over Azië. De wereld was nog nooit zo mooi.
