Yazmaya Dönüş

Uzun zamandır yazmayı bırakmış, insanlardan ve gündemde olan olaylardan elimi eteğimi çekmiştim. İnsanlar yaratılışı gereği her ne kadar mükemmel olsalar da problem teşkil eden yapıdalar. Haliyle dahil oldukları yaşamın gündemi de arızalı. Fakat şunu gördüm ki arızalı diye bu mükemmel yapıya sahip insanı veya sürekli bozulan gündemi bir kenera atıp ilgilenmemek vicdansızlık olur. Çünkü yaratılış gereği ben de her insan gibi çevremdeki herşeyle alakadarım. Ve bir çırpıda silip atamam.

[caption id=”attachment_1409" align=”alignright” width=”300"]

“Şimdi değilse, ne zaman?”[/caption]

Buradaki ilgiden-alakadan kastım ise sadece fikir beyanı sunmak. Malumunuz ki sosyal ağlar fikir beyan etmek için oluşturuldu fakat hangimiz adam akıllı tam olarak istediğimizi 140 karaktere sığdırabiliyoruz ki. Vecizli, icazlı, mübalağalı cümleler kurmak benim gibi insanlar için olanaksız. Çünkü 140 karakter benim karakterime yetmiyor. Cümleler, parağraflar hatta gerekirse kitaplar anca yeter düşüncelerime.

Sosyal medya yazma-paylaşma konusunda bizi tatmin edip bu olanağı az biraz verdiyse de bunun nasıl kullanılacağıyla ilgili tam bir kılavuzun olmaması gereksiz durumlara yol açıyor. Göze batan bir örneği akrabalarımız veya yeni nesil gençler. Bu yüzden kullanmayı çok aza indirdim son zamanlarda. Bu olayın yani rehbersiz sosyal medya kullanımının en temel sebebi ise bildiğiniz gibi “kendini ifade edememe” veya nasıl ifade edeceğini bilememe. Daha fazla irdelemeden bu konuyu burada bırakıyorum. Yazılsa kitap olur, uzmanlardan bir kitap bekleyebiliriz bu konuda.

Bildiğim ve sevdiğim çok güzel bir söz var “Zaman dahi bir müfessirdir.”¹ diye. İşte bu söz gösterdi ki belirli bir zaman sonra yazmaya ihtiyacım varimiş. Yazmadığım zaman boyunca şunu da öğrendim ki; her insanın karakteri konuşmak veya sohbet etmekle yetinemiyor. Daha fazlası, yazması çizmesi gerekiyor. Benim gibiler ise çizemeseler de yazmaya mahkumlar.

Benim kendimi ifade edişim ise konuşarak ve yazarak oluyormuş bunu anladım. Yazmadığım zaman boyunca konuşmayı kesdiğim ve suskunluğu tercih etmemin sebebi ise yazmadığımdanmış. Yani kendimi tam olarak ifade edemediğimdenmiş.

Bundan sonra yazma işine tekrar dönüyoruz, Allah sonumuzu hayır etsin. :)

¹ Muhakemat, Risale-i Nur Külliyatı, Bediüzzaman Said Nursi.