Karolien Berkvens
Frohes Fest
Hij schreef haar dat het goed met hem ging.
Hij voegde drie uitroeptekens toe en had daar direct spijt van.
Het onderzoek slokte al zijn tijd op, het verliep trager dan hij hoopte, maar de resultaten logen er niet om. Hij was met iets groots bezigs, daar waren zijn collega’s ook van overtuigd. Ze werkten hard, ze maakten lange dagen, soms sliep hij maar vijf uur. Hij at gezond, ze hoefde zich geen zorgen te maken.
Hij at gezond. Hij haatte zichzelf.
Hij had een heel leuke vrouw ontmoet. Een lieve, slimme vrouw.
Zijn kop deed pijn. Er kwam niet één vrouwennaam bij hem op — behalve haar naam. Hij nam een slok. Kneep zijn ogen dicht.
Ze heette Gudrun.
Nee.
Ze heette Maria.
God, nee.
Ze heette
Ze heette
Ze heette Lena.
Ze heette Lena en ze kwam uit München. Ze had blond haar en ze hield van tennis. Ze lachte veel en ze at graag spaghetti. Misschien was ze wel de vrouw op wie hij al zijn hele leven wachtte. Ze kenden elkaar pas drie maanden, dus hij mocht niet te hard van stapel lopen, maar hij voelde iets voor Lena dat hij nog nooit voor een vrouw gevoeld had. Misschien was het wel liefde.
Zou ze aan zijn handschrift zien dat hij trilde?
Als hij vrij was, maakte hij lange wandelingen met Lena. Hij had haar mee naar de bioscoop genomen, de naam van de film was hem ontschoten. Natuurlijk zou hij Lena aan haar voorstellen, een keer, binnenkort, als hij een paar dagen vrij kon nemen. Hoe ging het met haar? Had ze nog last van haar heup? Ze had vast al een mooi kerststukje gemaakt en op tafel gezet?
Hij rook dennenappels, zag haar ijverig in de weer met kaarsen en hulstbladeren. Ze nipte aan een glaasje sherry. Hij stelde zich voor dat hij haar zou verrassen. Plotseling voor haar neus zou staan, met een glimlach en cadeaus.
Hij zou haar een hartaanval bezorgen.
Hij hoopte dat het goed met haar ging, dat ze gezond was, dat ze zich niet te veel zorgen om hem maakte, want met hem ging het goed.
Drie uitroeptekens.
Hij slikte, huiverde, kraste de woorden zorgvuldig door. Deze zinnen hadden nooit bestaan. Hij scheurde een nieuw velletje uit het blocnote en schreef:
Frohe Weihnachten, liebe Mutti,
und einen guten Rutsch ins neue Jahr.
Dein Uwe
Wist ze in ieder geval dat hij nog leefde.
Karolien Berkvens (1986) studeerde Theaterwetenschap aan de Universiteit van Amsterdam, en schreef enkele toneelstukken. In september 2015 verscheen haar debuutroman Het uur van Zimmerman. Karolien woont en werkt in Berlijn.
