Dirk Polak

Suicity pt. III — 41

Terwijl een aantal mecaniciennes onder leiding van Chloë Pritt, jongste zus van Olga, volop frames van racefietsen bouwde naar patroon van de gestolen baanfiets van de Sfinx, en anderen wielen, zadel en stuur monteerden in een serieel proces dat het voor de V.M.S. mogelijk moest maken zich zo snel mogelijk over beide landgoederen te verplaatsen, pikte Odessa, na het telefoongesprek tussen Ducasse en Amerigo, Soledad op ergens tussen Japanse tuin en teepee park in om haar te begeleiden naar de waterreservoirs. Vanaf de andere kant waren Desiderius en Holdsock onderweg met het amfibievoertuig, vastbesloten het onherbergzame gebied te doorklieven dat eerder was aangemerkt als onbegaanbaar. Daar moest echter wel een met zorg omtrekkende beweging ten opzichte van de Watertoren aan vooraf gaan, zodat de matrianarchistes niet gealarmeerd zouden worden. Verroestte restanten prikkeldraad en absolute wildgroei van wat maar aan kwam waaien op de ‘verschroeide aarde’ hielden ieder weldenkend mens tegen het gebied te betreden, maar niet Desiderius noch Holdsock. Er waren ooit florerende landerijen geweest die, eenmaal door wat Bijbelse branden geteisterd, voor altijd verloren waren gegaan. De regie was sindsdien in handen van de elementen, die er vrij spel hadden en uiteraard extremiteiten etaleerden.

Des te groter was de verwondering bij onze avontuurlijke veteranen, nadat zij een reeks obstakels hadden doorploegd, wat gestructureerde kavels aan te treffen waarop papaver excelleerde. Papavervelden in de wildernis? Er was geen tijd om op onderzoek uit te gaan, de doorsteek naar de energiebronnen van Droomoord had prioriteit, maar het was de eerstvolgende actie die ondernomen zou worden, dat stond vast.

Buiten het zicht van de bewaking werd een vuurpijl afgeschoten, waarop deze zich snel groepeerde en poolshoogte ging nemen. Zodoende ontstond de mogelijkheid voor Odessa en Soledad binnen te sluipen en het wonderserum van Amerigo aan de waterinstallaties toe te voegen. Direct na het afschieten van de vuurpijl maakte Desiderius van de verwarring gebruik door het gepantserde mobiele lab langs de meest noordelijke linie richting eendenvijver te sturen en zonder complicaties het geheime hoofdkwartier te bereiken, waar het met camouflagenetten aan het oog werd onttrokken. Ducasse en Magenta begroetten de getrouwen, terwijl Odessa en Soledad zich ook aansloten, na een bliksemsnelle terugtocht van de geslaagde missie.

Grootste verrassing was het verschijnen van Amerigo en Beauregard, die de ‘stoute’ schoenen hadden aangetrokken en de flat verticaal verlieten. Uit de Depressionistentop ontbraken alleen Vogue face, de Sfinx en Plimsoll. Na kort overleg van het achttal werd besloten eerst hen te bevrijden en tegelijkertijd het papaverveld te onderzoeken, alvorens men de open strijd zou aangaan met de V.M.S. De rest van de nacht werd benut om wat te rusten dan wel te ontspannen terwijl de herenigde Magenta en Beauregard de wacht hielden.

Op het Chateau werden overuren gemaakt; binnendruppelende feiten en eigenaardigheden noopten daartoe. Madeleine trachtte een kruisverhoor af te nemen van Retro, die zat vastgeklonken aan een sterke magneet. Hij had schijnbaar zijn mechanische verstand verloren want kraakte en sloeg onsamenhangende formules uit alsof hij kortsluiting had. Blanchette kwam al geen stap verder met Felix Flint, die van zijn bed was gelicht en werd uitgehoord over de ontsnapping van zijn assistente en zijn broer, waar hij werkelijk niets van wist.

Men begon zich echt zorgen te maken toen de meldingen binnenkwamen van de ontsnapping van Beauregard en de Soli; van de ongeïdentificeerde vuurpijl. Op stel en sprong werden tientallen fietsen ingezet voor evenzo vele mecaniciennes om snel en effectief het hele gebied nog eens onder de loep te nemen. De gezusters Pritt deelden bidons en bananen uit alvorens het vrouwencorps de pedalen in beweging zette. Vanaf het Penthouse zag het er uit als een alternatieve etappekoers op de gronden van Droomoord, waar de deelneemsters uiteindelijk als witjes vielen na het drinken uit hun bidon. Geraldine zag één en ander vol afgrijzen aan en wist dat het laatste uur van de V.M.S. had geslagen. Zij maakte de balans op, zond haar gevolg heen, verzegelde de vensters en trok zich terug achter haar ezel.

Volgens een bijna organisch scenario filterde de werkelijkheid zich uit. De V.M.S. trok zich massaal terug op het landgoed der Cygnes en barricadeerde het kasteel terwijl te Droomoord Vogue face en de bewoners van ’t Raethuys werden bevrijd. De tijdelijke apathie die bij vooral de achtergebleven mecaniciennes toesloeg, doch ook bij enkele Depressionisten na het drinken van kraanwater, was ongevaarlijk maar duurde lang genoeg om de verhoudingen te herstellen. De mecaniciennes werden naar hun vertrouwde teepee park gedirigeerd onder leiding van de werkelijk onvermoeibare Odessa, die werd geassisteerd door Magenta en Soledad.

‘Er zijn eigenlijk nauwelijks confrontaties geweest tussen de twee ideologische niets ontziende maar toch pacifistische partijen,’ stelde Ducasse nuchter vast, ‘dus is de natuurlijk ontstane wapenstilstand, om in deze context maar eens een misplaatst woord te gebruiken waarvan de zuivere betekenis volstaat, een teken aan de wand.’

Hij had zijn plan uitgewerkt dat het mogelijk moest maken dat Depressionisten en Matrianarchistes letterlijk naast elkaar konden wonen. Het domein de Cygne kwam de V.M.S. toe, Droomoord bleef van Vogue face, Suicity van het genootschap. Filosofische en filologische voeding voor het feminiene front werd verzorgd door hem zelf en de zijnen alsook de financiering, waarvoor Plimsolls statiegeld, een lading goudstaven, als garantie gold. Daartegenover stond dat de verenigde mecaniciennes zich met het dagelijks onderhoud van Droomoord dienden bezig te houden zoals al zo lang gebeurde, zeg maar bij wijze van contractuele verplichting.

Vergezeld door Vogue face en Beauregard reisde Ducasse af naar het Chateau om het voorstel kracht bij te zetten. Hij aanschouwde het domein voor het eerst en zag direct de potentie er een bloeiende maatschappij van te maken. Het onderhoud met Blanchette en Imogen duurde niet lang omdat de gedrevenheid van de opper-Depressionist op een hoogtepunt was gekomen waarbij elke tegenwerping verschrompelde tot nietig amateurisme. Het viel op dat hij geen pretsigaretjes rookte, zoals ook het ontbreken van de monocle bij de Abyssionaris. Het nieuwe elan dat beide heren ten toon spreidden werd gelaten ondergaan.

Schuchter meldde Imogen dat Geraldine, het hoogste orgaan, nog niets wist van de jongste ontwikkelingen omdat zij vanuit haar panoramisch bastion geen gehoor gaf, waarop Ducasse de coryfeeën uitnodigde hem te begeleiden naar het Penthouse. Er heerste de onheilspellende stilte die gewoonlijk aan een zwaar onweer vooraf gaat en die wreed werd verbroken door de kreet van een buizerd voor het opfladderen van haar jongen. De geblindeerde ramen en gesloten entree deden Beauregard de deur forceren zodat het gezelschap, na gelijkmatig wennen aan het omringende duister, naar binnen kon. Wat daar werd aangetroffen was op zijn minst een verrassing.

Het lichaam van Geraldine Gris lag op de grond in het midden van de kamer. In een bizarre contorsie en met een verwrongen grimas; de tanden sprankelend rood. In haar hand hield zij een half leeg geknepen olieverftube cadmiumrood, de andere helft had zij opgegeten, in de wetenschap een pijnlijke dood tegemoet te gaan, gelijkwaardig aan baren of scheppen. In een hoek zat het stoffelijk overschot van Déjà Vu, nog maar kort bezweken onder zelfkastijding, want het rauw gestriemde corpus was nog warm. Hij had zich dusdanig uitgeput, verdriet en pijn zo op de spits gedreven, dat zijn laatste ademstoot er een van opluchting moet zijn geweest, in de nabijheid van zijn grootse geliefde.

Ongeveer tezelfdertijd baande het amfibievoertuig zich een weg door de woestenij die tot de papavervelden voerde, ingeleid door het geurige maanzaad en het klapwieken van wegwijzer Geronimo. Het gewas leek wat te knikkebollen onder een azuurblauwe hemel toen Desiderius en Holdsock buikspreekpop Carcastro ontdekten, omgewerkt tot vogelverschrikker. Hun verbazing was van korte duur want het zachte geronk van een motor trok hun aandacht. Zij zagen aan de rand van een veld een half onder struikgewas verborgen vervallen hut waar het geluid vandaan kwam. Toen zij binnentraden zagen zij Benjamin Olanda, ofwel de Reïncarnist die diens gedaante had aangenomen, althans dat is wat ons tweetal aannam, naast een generator die elegant doordieselde.

In een verhoogd octaaf om er bovenuit te komen stak de grootindustrieel van wal: ‘Mijne heren, u bevindt zich op streng verboden terrein. Is het een onbedwingbare expansiedrang of gewoon al te menselijke nieuwsgierigheid die u naar deze contreien dreef?’ En na een kort intermezzo waar uitsluitend de cadans van de generator de atmosfeer bepaalde: ‘Buiten het risico voorgoed bedwelmd te raken, waardoor existeren in de buitenwereld vrijwel onmogelijk wordt, dan nog laten deze velden van vergetelheid zo een sterke impressie achter dat het uit het geheugen wordt gewist nog voor dit verborgen land wordt verlaten.’

De geheimzinnige monoloog werd onderbroken door een hoge toon die uit het amfibievoertuig kwam. Een oproep. Toen Desiderius zich naar buiten wilde begeven om te reageren trok Olanda een pistool, vervreemdend en ironisch vlak nadat een complete oorlog had gewoed waarbij geen vuurwapen was gebruikt, maar toch dwingend genoeg om halt te houden voor de fijnbesnaarde Depressionist.

Uit: Suicity, een surrealistisch feuilleton in drie delen; elk deel bestaat uit 18 hoofdstukken. Van deel 1 maakten we een bibliofiel collector’s item, er zijn slechts 50 exemplaren gedrukt, in een luxe gebonden uitgave. Suicity pt. II begon met hoofdstuk 19 en eindigde met hoofdstuk 36. Ondertussen zijn we aanbeland bij Suicity pt. III, wat zal doorlopen tot hoofdstuk 54.

Wilt u een exemplaar van Suicity pt. I bestellen, mail dan naar marianne.prins@overamstel.com.

Dirk Maurits Polak (1953) is een fenomeen in de culturele scene van Amsterdam: vriend van Ramses Shaffy, Rob Scholte, Peter Schat en met name van Theo van Gogh. Hij is een rasmuzikant (oprichter en bandleider van de cultgroep Mecano) én een rasverteller. Polak groeide op tijdens de Europese wederopbouw in het levendige Amsterdam van de zestiger en zeventiger jaren. Hij was frontman van de spraakmakende in het alternatieve circuit opererende groep Mecano, vernoemd naar het in 1901 gepatenteerde speelgoed Meccano, waarvan één c werd geofferd omwille van eventuele strafvervolging. Polak is vader van twee kinderen, een zoon en een dochter, en is behept met zowel de signatuur van rebels beminnelijke authenticiteit, als met de sporen van een gelaagd leven zonder al te veel concessies.