Kto wie, może gdyby 10 lat temu więcej mówiło się o depresji, skończyłbym studia. A może nadal szukam wymówek.

Nawet po tak długim czasie cholernie trudno rozmawia mi się o tamtym okresie. Nigdy nie wiem jak ludzie zareagują, a potrafią reagować przeróżnie. Czasem łatwiej zażartować, że było się zbyt głupim, lub wymyślić jakąś historyjkę i nadać jej głębi mówiąc, iż szukało się dla siebie odpowiedniego miejsca na tym ziemskim padole. Dlatego rezygnowało się z kierunku… jednego, drugiego i trzeciego.

Najtrudniej chyba odpowiada się na pytania czy żałuję, że nie skończyłem studiów. Zwłaszcza gdy obie strony tej konwersacji wiedzą, że nic nie zwiastowało tej porażki, ale tylko jedna zna wydarzenia odbywające się za jej kulisami.

Nawet część rodziny i bliższych znajomych nie zna wszystkich szczegółów. Nie jest to zresztą temat, który łatwo wpleść w jakąkolwiek konwersację. Sam łapię się na próbach wyparcia tego okresu z pamięci i trywializowania jego znaczenia.

Miał na mnie olbrzymi wpływ, jest wciąż częścią mnie, ale na szczęście częścią, której nie pozwalam już sobą zawładnąć. Czasem po prostu muszę upuścić trochę powietrza z tego rosnącego we mnie balonu. Jak dziś.