Een kloof dichten
Een van de meest opvallende thema’s die uit de verhalen kwam (en onze observaties bevestigde), was de kloof tussen het leven binnen, versus het leven buiten een gesloten instelling. Al op dag één werd er uitgebreid gerefereerd (Aisha) aan dit thema. Het leven gaat op ‘pauze’, weinig herinnert je nog aan een leven na de instelling / buiten, je hebt geen idee wat je te wachten staat als de rechter beslist dat je erheen moet — en er wordt onvoldoende voorbereid op vrijheid.
Aan de andere kant waren de meeste jongeren bereid om hun ‘expertise’ en kennis te delen met jongeren die het nog te wachten staan, of een verwijzing nog kunnen voorkomen. Jongeren steken veelal hun hoofd in het zand (“dat zal mij niet overkomen”) en hebben überhaupt weinig beeld bij de impact die een gesloten instelling op je leven kan hebben.
Doordat dit thema zo pregnant is, vormde in het team al snel een eerste idee dat we zonder veel omhaal zouden kunnen uitproberen (‘prototypen’). In de hectiek van de week zijn we er niet aan toe gekomen dit idee helder op papier te zetten, maar nu het stof een beetje gedaald is, hebben we een eerste poging gewaagd. Dit idee is wat ons betreft klaar voor een praktijktest; we weten meteen een aantal jongeren te vinden die er hun bijdrage aan zouden kunnen leveren.
Zou dit de kloof tussen binnen en buiten kunnen verkleinen, of zelfs helpen jongeren buiten te houden door verhalen van ‘alumni’?
