“Ik heb weer een gevoel van voldoening”
Door: Chris en Thijs. De naam Lisa is gefingeerd.
Als we aankomen op de (in het bos verscholen) school waar we een afspraak met Lisa hebben, duurt het even voordat alle kwartjes vallen. Er blijken dubbele afspraken gemaakt, ons contactpersoon (en mentor van Lisa) is onvindbaar — maar dan haalt Lisa ons gewoon zelf op bij de receptie. “Loop maar mee hoor”, zegt ze, en met een mooie glimlach neemt ze ons mee naar een van de klaslokalen. Ondanks dat ze niet precies weet wat de bedoeling is van het gesprek vindt ze het prima om met ons te praten. Fijn, want het gaat goed met Lisa en ze kan heel helder vertellen wat de cruciale elementen waren van alle begeleiding en zorg die ze de afgelopen jaren heeft ontvangen. Wat voor haar werkte, en wat niet. En wat ervoor gezorgd heeft dat het nu weer goed met haar gaat. Ze haalt goede cijfers op school, heeft een gevoel van voldoening, communiceert goed met haar moeder en is van het blowen af. Ze verblijft doordeweeks nog vier nachten op een open groep, maar ziet dat vooral als een kans, een time-out die de nodige structuur brengt in haar leven. Het bevalt haar best goed daar. Er zijn niet te veel regels en ze kan er goed huiswerk maken.
In de tweede klas op de middelbare school liep het mis. Lisa ging steeds minder naar school en steeds meer blowen. Ze woonde toen bij haar moeder thuis, met wie ze steeds meer ruzie kreeg en waar ze onvoldoende structuur vond. Na ingrijpen van jeugdzorg kreeg ze een time-out van twee weken in een woongroep. Helaas bleek dat geen oplossing. Na twee weken op de groep kwam ze weer thuis en ging het erger dan ooit. “Zomaar uit huis plaatsen lost niet veel op”, zegt Lisa. Hierna verbleef ze op een crisisopvang en ging ze 10 maanden naar School2Care.
“Zomaar uit huis plaatsen lost niet veel op”
De belangrijkste ommekeer vond plaats door een ‘supportgroep’ van ‘Samen Anders’. Bij alle voorgaande hulpverleners was vooral de aandacht gericht op Lisa en op haar slechte gedrag. Dan kwam er iemand thuis langs die met je praatte en dan ging die weer weg — hen achterlatend op de plek, in de ‘context’, die niet hielp. Bij de supportgroep, buitenshuis, was niet Lisa degene die hulp nodig had, maar werd er goed gekeken naar de relatie tussen haar en haar moeder.
De belangrijkste ommekeer vond plaats door een ‘supportgroep’ van ‘Samen Anders’.
Er was daar dus support voor Lisa, maar óók voor haar moeder, en dat hielp enorm. Wat ze vooral geleerd heeft is andere manieren van communiceren waardoor zij en haar moeder nu veel makkelijker met elkaar om kunnen gaan. Ze lieten zien welke andere manieren er zijn om met dingen om te gaan. Zonder precies te zeggen wat en hoe ze het zou moeten doen: open scenario’s die richting geven maar niet te dwingend zijn.
Een andere belangrijke draai was het twee maanden durende detox-programma wat ze recent gevolgd heeft. “Stoppen met blowen was echt belangrijk. Ik merkte dat ik door het blowen echt overal schijt aan had. Nu kom ik thuis, zet ik een kop thee, kan weer huiswerk maken en heb weer zin in dingen. De motivatie om dit te doen was ook om weer naar school te kunnen gaan. Op School2Care heb ik tien maanden lang heel weinig geleerd. Je kreeg er maar vier vakken en je haalt er geen diploma. Ik heb daardoor ook een achterstand opgelopen.”
Doordat ze nu van het blowen af is mag ze weer naar school. Ze is super gemotiveerd om haar VMBO-t af te maken. Nog twee jaar en ze is klaar — en het gaat goed op school. Ze vindt het ook fijn op deze school. Ze voelt zich prettig in de klas, haalt goede cijfers en heeft weer een gevoel van voldoening.
Bang voor de toekomst is ze niet. Tijdens haar verblijf in de detox heeft ze een preventieplan gemaakt. Ze weet wie ze zou moeten bellen als ze een terugval heeft en ze heeft een kaartje op zak wat haar helpt te focussen op wat belangrijk is.
Luisteren naar Lisa maakt je hoopvol. Zo’n kind gun je iedereen wel.
