“Ik kan best goed met mensen omgaan”
Door Chris & Maaike. De naam Erica is gefingeerd.
Als Erica zich niet goed voelt of last heeft van stress knipt ze haar haar en krast ze zichzelf. Stress heeft ze helaas al veel ervaren. Door ruzie thuis met haar broertje, door het overlijden van haar moeder, door de nieuwe relatie van haar vader, door pestgedrag op school of door het gedrag van haar vriendjes.
Een foute zet
Het is een behoorlijke lijst van instellingen waar Erica de afgelopen jaren is geweest. En ze is nog maar 14. Het begon met ambulante hulp thuis. Een keer in de week een gesprek. Dat hielp niet voldoende. Ze ging naar een instelling in Heerhugowaard. Daar heeft ze een paar maanden gewoond. De groep vond Erica daar wel leuk. Binnen dag een had ze verkering met een groepsgenoot. Toch kon ze daar niet blijven. Ze vertrok naar een instelling van Lijn5 in Alkmaar, maar na een week mocht ze van de leiding daar weer naar huis. Dat bleek een foute zet.
Daarna is ze terecht gekomen in Uithoorn waar ze nu al 9 maanden verblijft. De rust op de groep vindt ze fijn en ook haar mentor is “best chill”.
“Ik krop steeds minder dingen op”
Toch gaat het nog niet echt heel lekker met Erica. Ze loopt regelmatig weg, is vaak boos op de leiding, en gaat niet meer naar school, maar naar het trainingscentrum. Maar heel af en toe gaat Erica naar huis (ook doordat het duur is met het openbaar vervoer) en ze heeft nog snel last van het kiezen van de verkeerde vrienden. Ze kan wel goed haar eigen verhaal vertellen en is steeds beter geworden in het uiten van haar gedachten en gevoelens. Ze kan naar eigen zeggen best goed met mensen omgaan: “Eerst dacht ik dat ik hier niks leerde, maar nu merk ik dat ik toch steeds beter kan vertellen wat ik wil en nodig heb. Ik krop steeds minder dingen op. Wat helpt is met de leiding praten, de praktijktraining (knutselen) en gesprekken met vrienden op de groep. De discussies thuis, mijn ex-vriend en het verdriet over mijn moeder geven me nog wel stress. Therapie of creative sessies helpen me niet veel. Ik leer vooral van dingen zelf doormaken en zien dat het anders kan.”
“Ik leer vooral van dingen zelf doormaken en zien dat het anders kan.”
“Ik zou liever meer zelf bepalen. Daarom loop ik weg.”
Over het leven binnen de instelling zegt Erica; “Er zijn veel regels die ik stom vind en ik vind een half uur uit zicht mogen ook echt te weinig. Ik zou liever meer zelf bepalen. Daarom loop ik weg. Maar deze maand ben ik nog maar 1 keer wegelopen. Ik knip ook mijn haar niet meer- de kapper kan het veel beter weet ik nu. En het krassen is ook al lang geleden. Ik hoop dat ik weer naar school mag, maar ik wil niet meer naar mijn oude school want daar werd ik gepest”.
“Ik knip ook mijn haar niet meer- de kapper kan het veel beter weet ik nu.”
Als we aan Erica vragen hoe zij nu terugkijkt hoe ze het liever had gehad zegt ze: “Ik vind het jammer dat ik op een groep moest wonen. Het is eng om ineens van huis te zijn. Mijn broertje krijgt nu naschoolse dagbehandeling. Ik weet niet goed waarom ik dat niet kon krijgen. Dan had ik kunnen praten over wat er thuis gebeurde en had ik dingen kunnen verwerken. Nu was ik boos om hier te zijn en daardoor was ik boos op de leiding en liep ik steeds weg.”
Erica geeft aan dat ze het het beter zou vinden voor jongeren als ze meer zelf kunnen bepalen of ze thuis blijven wonen of op een groep gaan wonen. Ze stelt ook voor dat alle betrokkenen om advies gevraagd worden en dat dan de meeste stemmen gelden.
Ze stelt voor dat alle betrokkenen om advies gevraagd worden en dat dan de meeste stemmen gelden.
Na de kerstvakantie gaat Erica waarschijnlijk naar een instelling in Friesland. Liever zou ze blijven in Uithoorn waar ook haar oma en nog andere familie in de buurt woont. Erica wil vooral leren hoe ze beter met vriendjes om te gaan. Dat ze niet zo afhankelijk van ze wordt en beter leert kiezen. Ze zou graag blijven in Uithoorn en naar het Amstelveen college gaan. Dicht bij haar oma. “Maar het mag niet”, zegt ze en gaat na de kerst naar Friesland.
Ze zou graag blijven in Uithoorn en naar het Amstelveen college gaan. Dicht bij haar oma. “Maar het mag niet.”
Met een vol hoofd en hart beëindigen we het gesprek. We maken nog een mooie foto van Erica om daarna aan haar te geven. Met de begeleider praat ik nog even na. “Waarom mag ze toch niet blijven?” vraag ik ontstelt. De begeleider schetst een genuanceerder beeld die maakt dat de situatie wellicht toch anders is dan ik zojuist hoorde. Wat is het beste voor Erica? Welke zorg heeft ze nodig? In hoeverre moet je ingrijpen om erger te voorkomen? Vragen die voor hulpverleners dagelijkse kost zijn. Vragen die verdomd moeilijk te beantwoorden zijn…
