“Toen ik hoorde dat ik uit huis moest, moest ik enorm hard huilen”
Door Chris. De naam Solange is gefingeerd.
Solange meldt zich vrijwillig aan bij ons. Het lijkt haar wel wat om haar verhaal te doen. En zo’n foto maken vindt ze ook best leuk. Dat is niet verbazend want Solange is een verschijning: lang bruin haar, prachtige lippen en groene ogen.
Plotseling uit huis geplaatst
“Het begon allemaal met een vriendin met wie ik wegliep”, zegt Solange. “We gingen naar Haarlem en daarna naar Amsterdam en toen leerden we een oudere, knappe jongen kennen. Na een tijdje werd het mijn vriendje, bleef ik steeds vaker in Amsterdam en liep ik steeds vaker weg van huis. Ik was gewoon verliefd en kon niet anders. Hij was ook echt lief al bleek hij al 23 te zijn terwijl ik toen nog maar 15 was.”
Het weglopen werd steeds erger. Naar haar moeder luisterde Solange niet. En zeker toen het uit ging met die vriend en ze zich erg somber voelde, ging ze ook niet meer naar school. Daar heeft ze ook een taakstraf voor gekregen. Ondanks dat ze wist dat ze niet goed bezig was, ervaarde Solange het uit huis plaatsen als een enorme schok. “Ik had echt niet gedacht dat dat zou gebeuren. Opeens zei mijn jeugdzorgbegeleider dat ik naar lijn 5 moest.” Dat is nu twee maanden geleden. “Ik ben er ontzettend van geschrokken en moest enorm hard huilen. Mijn ogen waren helemaal dik geworden”. Solange mist haar moeder en haar zusjes en broertje. Gelukkig mag ze wel elk weekend naar huis. “Ik doe nu gewoon ontzettend mijn best om zo snel mogelijk weer naar huis te gaan. Ik hou me aan de regels op de groep en ga niet weglopen want dan weet ik dat het nog langer duurt. Ik hoop dat ik over twee maanden weer naar huis mag. Nu zal ik wel luisteren”.
“Ik had echt niet gedacht dat dat zou gebeuren. Opeens zei mijn jeugdzorg begeleider dat ik naar lijn 5 moest.”
Strenge regels, maar het helpt wel
Het verblijf op de groep vindt ze zo-zo. Sommige regels zijn erg streng. “Mevrouw, moet u ook uw boterham voor het ontbijt met mes en vork eten?”. Toch heeft ze wel het gevoel dat het haar helpt. Het liefste wil ze weer gauw naar school. Nu zit ze bij het trainingscentrum. Later wil Solange kapster worden, dat weet ze zeker. Ze is ook bezig met het zoeken van een baantje. Het liefst in het restaurant in de buurt.
Terugkijkend denkt Solange dat jeugdzorg sneller had moeten ingrijpen. School had ook strenger moet zijn. Al weet ze niet zeker of ze had geluisterd. Ze zei toen overal ‘nee’ tegen. Het uit huis plaatsen vond ze echt te plotseling. Ze had het beter gevonden als ze voor de weekenden naar lijn 5 in Uithoorn was gestuurd. Er zijn wel mensen die haar goed kunnen helpen. Haar opa bijvoorbeeld. Maar ook haar mentor heeft geholpen.
“Ik wist wel dat ik dom bezig was maar overzag de gevolgen niet.”
Haar verbazing over hoe het gelopen is blijft terugkomen. “Ik wist wel dat ik dom bezig was maar overzag de gevolgen niet.” Daar had ik toch wel met iemand mee over willen praten. Ik zou nu wel andere meisjes kunnen waarschuwen dat ze toch echt moeten luisteren.
