Blog yazarı Evren Soyuçok tarafından hazırlanan, Türkçe edebiyat podcastleri arasında içeriği ve formatıyla ilk olma özelliği taşıyan edebî podcastin 3. bölümü yayımlandı. Yazar ve Editör Yusuf Temizcan‘ın konuk olduğu podcastte Semih Gümüş, Arif Ay ve İnci Aral’ın edebiyata dair görüşleri ele alınırken, Buket Uzuner‘in edebiyatla ilgili bir sorusuna cevap aranıyor. …

Okuyacağınız metin, 1914 yılının 15 Eylül sabahı, taşramızın en eski köşkünde ortaya çıkan yangından geriye kalmış bir erkek cesedinin yanında bulunan günlükten alınmıştır. Günlüğün bir kısmı bu gizemli yangının etkisiyle tahrip olsa da, yangının çıkış nedeniyle ilgilenen polis memuru, temizleme yöntemi sayesinde bir şekilde okunabilen yarı-sağlam sayfaları bağlı olduğu polis…

Uzak bir ufuktan yanan bir Kandil var Hüzmeleri göz bebeklerimden taşıyor Gözümün cesareti kadar Yüzümün de cesareti olsa keşke Tebessümlere doldursam umutlarımı Ve dönebilsem onun olduğu bütün yönlere Merhaba diyebilsem mesela Bilmesem de gelebildim sana Gitme planı olmadan Sıyrıldım da geldim Nasibetsiz kaderimin girift oyunları arasından Ve en son tereddütümü de Tereddüt etmeden sürdüm uzaklara

Nasıl bir terazidir ki? Ölçü bilmez, nizam bilmez. Defaatle tartılır her gün her vakit. Bilirim nice anılar ve hayaller yüklü heybemde. Yokluk… Yokluğun nasıl ağır basar şu bedenime. Nasıl bir terazidir ki? Aşk dediğin. Ölçü bilmez, nizam bilmez…

Edebiyat iki kısımdır. Birinci kısım sanattır, ikinci kısım bilimdir. Sanat ve bilim birbirini tamamlar. Bilim kavramı, en azından sosyal bilimler için, 19. yüzyılda ortaya çıkıp gelişmiştir. Edebiyat da sosyal bilimler içerisindeki yerini bu dönemde elde etmiştir. Lakin daha evvel, bilim kavramı yokken, ilim kavramı vardı. Dolayısıyla edebiyatın şimdiki sanat-bilim ilişkisi…

Ordan oraya koşuşturuyorsunuz Ve gölgeler size eşlik ediyor Hepsinin bir ismi var Cisimleri ise cemre taneleriyle birlikte var olmaya mahkum Ve siz Hepsinin adını akli melekelerinize bırakıp Ordan oraya Saatlerce, günlerce, aylarca, yıllarca koşuşturuyorsunuz Işık damlaları buz beyazdan erirken sessizce Ayna denilen o yalana sığınıp Kaz ayaklarınızı yerinden oynatıyorsunuz Gençtiniz ve şimdi yaşlısınız

Mesele ısırgan otlarıyla bezeli bir imparatorlukta Nefesin önemli olmadığı bir istirahate çıkmaktır Annelerin söylediği doğrudur yüzyıllardır Acıyla ulaşmalıdır insan huzura Cennetin annelerin ayakları altında olması gibi Cehennemin kapıları da babalar için açık tutulmalıdır Beklemektir yaşamı kendi çocuğu gibi gören dizeler Ve şairler sulak topraklarda yetişen gri kalmış kalplerdir Mesele fethediliş değildir

Güzel bir ölüm var kapıda Zihin melekeleri kol gezen korumalar Paslıydı yaşam İrin akardı denizlerinden Ve insan kandırıldı tanrılar tarafından Bir avuç su Bir avuç Güneş Bir avuç Ay Hepsine ama hiçbirine yetmedi Ölümün güzelliği yapışkanlığındadır Kemiği toprağa bulayışındadır İnsanı insana gerçekten yakınlaştırmasındadır Zihin melekeleri çöplükten çıkardığı meleklere sorduğu sorularla Koruma görevini yerine getirirler-içgüdüsel-

İnsan… Bir avuç topraktan yaratılan, Ama kendini fazlaca büyük gören insan. Her şeyi ben bilirim diyen, Ama aslında hiçbir şey bilmeyen insan. Bakıldığında bile çok küçük, Lügatte bile sadece beş harften. Ama kendine sorsan ki, Değerlidir her ipekten. Ve böyledir insan… Derdin en büyüğünü çektiğini sanar, Yanar sürekli içten içten. Oysa beterin beteri vardır, Anlamaz başka kimsenin derdinden. Derdi veren Allah, dermanı da veriyor elbet. İnsan beklerse eğer, bulur dermanını nihayet. Derdin ağır yük mü sana? Öyleyse sabret. Elbet kudretli varlık verir sana da bir rahmet.