Sus be adam.

Sensiz gecelerin sabahı öyle uzak ki, yattığım yerin adı hapishane.

Gözlerimi her kapatışım azalan ümidimin bir cezası.

Ömrüm solan bir çiçek gibi her gün kururken, acizliğimin utancı büyüyor.

Hasret azalmak yerine çoğalmakta,

Kaybolan neşemi nerede bulacağımı bilemeyecek kadar bitkinim.

Sensiz yaşamanın verdiği buruk tadı anlatmak inan mümkün değil.

Çilekeş yıllarda edindiğim en güzel deneyim belki de acının değeriydi.

Bir insan nasıl olur da her nefesinde intiharı tadar,

Artık çok iyi biliyorum.

Mahzun çehrem de hep bir haksız isyan sarkıyor,

Git be adam diyorum aynadaki silüetime.

Sus diyor boş konuşma çek cezanı,

O da haklı, kalbi yangın yeri olanın bahanesi dinlenir mi?

• Semra Şenol