İki Hece: İnsan

İnsan…
Bir avuç topraktan yaratılan,
Ama kendini fazlaca büyük gören insan.
Her şeyi ben bilirim diyen,
Ama aslında hiçbir şey bilmeyen insan.

Bakıldığında bile çok küçük,
Lügatte bile sadece beş harften.
Ama kendine sorsan ki,
Değerlidir her ipekten.

Ve böyledir insan…
Derdin en büyüğünü çektiğini sanar,
Yanar sürekli içten içten.
Oysa beterin beteri vardır,
Anlamaz başka kimsenin derdinden.

Derdi veren Allah, dermanı da veriyor elbet.
İnsan beklerse eğer, bulur dermanını nihayet.
Derdin ağır yük mü sana? Öyleyse sabret.
Elbet kudretli varlık verir sana da bir rahmet.

Kendine gel ey insan!
Kendini yüce sandığın kadar küçüksün sen.
Bilirsin, dünya tarlası imiş ahiretin,
Onu iyice ekip biçmeye bak sen.

Ve insan bu işte:
Bir avuç toprak, bir damla su, birazcık da kan…
Adı gibi kendisi de küçücük işte,
Beş harf, iki hece.
Hayatta da iki hece,
Ölünce de iki hece…