Ας δώσουμε μια ευκαιρία στον Κόρμπιν, την αξίζει..

Η Τερέζα Μέι κατάφερε σήμερα πρώτο θέμα συζήτησης να είναι ο τυπικά χαμένος των χθεσινών πρόωρων εκλογών, τον επικεφαλής του Εργατικού Κόμματος Τζέρεμι Κόρμπιν, ο οποίος ουσιαστικά όμως είναι ο νικητής, μιας και έλαβε το 40% (!) των ψήφων και 261 έδρες, αυξάνοντας κατακόρυφα την εκλογική δύναμη του κόμματός του, εξέλιξη που λίγοι πίστευαν τόσο στη Βρετανία, όσο και εδώ.

Προσωπικά δεν είναι η πρώτη φορά που ασχολούμαι με τον “Ιερεμία” Κόρμπιν. Πριν από έναν περίπου χρόνο, όταν ο Κόρμπιν κέρδιζε την επανεκλογή του από την βάση του κόμματος του, λίγους μόλις μήνες μετά από τον τυφώνα του Brexit, είχα γράψει μια τοποθέτηση με τίτλο “Ορισμένα συμπεράσματα από την επανεκλογή Κόρμπιν” (ολόκληρο το άρθρο μπορείτε να το διαβάσετε εδώ).

Τότε η τοποθέτηση αρχικά έλεγε ότι: “ Καταρχάς πρέπει να συνειδητοποιήσουμε από τι επεβίωσε ο Κόρμπιν: Όχι μόνο από την εσωκομματική αμφισβήτηση της κοινοβουλευτικής ομάδας των Εργατικών, αλλά και από την παραζάλη που έχει προκαλέσει στη Μεγάλη Βρετανία το Brexit. Σ’ αντίθεση με τους Συντηρητικούς, οι Εργατικοί δεν άλλαξαν ηγεσία, αναβαπτίζοντας ουσιαστικά την “εντολή” προς τον Κόρμπιν για αριστερή στροφή του κόμματος, παίρνοντας ουσιαστικά μια για πάντα διαζύγιο με την “μπλερική”του κληρονομιά. Κι αυτή η κληρονομιά συνδέθηκε άρρηκτα με την κομματική ελίτ, η οποία καταδικάστηκε παραδειγματικά στην εσωκομματική κάλπη, με τα εκατοντάδες χιλιάδες μέλη των Εργατικών να μην συμμερίζονται την άποψη ότι με τον Κόρμπιν εκλογές δεν κερδίζονται. Ίσως και να μην τους απασχολεί τελικά αυτό, ρίχνοντας βάρος στο ιδεολογικό πρόσημο του κόμματος που τους εκφράζει και όχι στην κυβερνησιμότητά του. Και εδώ επιβεβαιώνεται κάτι που η σοσιαλδημοκρατία στην Ευρώπη το πλήρωσε: Στον βωμό της εξουσίας εξέλεγε αρχηγούς και ασκούσε πολιτικές που δεν την εξέφραζαν, για να το πούμε απλούστερα δεν γούσταρε” και στη συνέχεια κατέληγε στο “Αν κάτι μπορεί να διδάξει η επανεκλογή Κόρμπιν είναι ότι υπάρχει από τα κάτω δίψα για συμμετοχή στην πολιτική διαδικασία, που πολλές φορές συμπιέζεται από τις κομματικές νομεκλατούρες. Παράλληλα, διδάσκει ότι “ντεμοντέ” πολιτικές αφηγήσεις μπορούν ακόμη να συγκινούν, γιατί πολύ απλά δεν έχει βρεθεί μια καινούργια που να την αντικαταστήσει. Και τέλος, απογυμνώνει το επιχείρημα της σώνει και ντε κυβερνησιμότητας. Ένα κόμμα πρέπει να υπάρχει όχι μόνο για να διεκδικεί την εξουσία, αλλά και για να την αλλάζει, προσαρμόζοντάς την πάνω στις δικές του επεξεργασίες”.

Αυτές οι παράγραφοι σήμερα μπορεί να μην είχαν την παραμικρή σημασία, αν ο Κόρμπιν είχε συντριβεί χθες, όπως περίμενε η Μέι, αλλά και πολλοί εν Ελλάδι δημοσιολογούντες που τοποθετούνται στον χώρο της σοσιαλδημοκρατίας και ευρύτερα του προοδευτικού χώρου. Λες και περίμεναν στην γωνία την παραδειγματική τιμωρία του “Λαφαζάνη της Αγγλίας”, προκειμένου να επιβεβαιωθεί μια αβάσιμη και εν πολλοίς αστήρικτη αυτοεκπληρούμενη προφητεία, που δυστυχώς τροφοδοτείται σε μεγάλο βαθμό από το επονομαζόμενο “αντι-ΣΥΡΙΖΑ effect”.

Ωστόσο ο Ιερεμίας τους διέψευσε όλους και πάνω απ’ όλα το ίδιο του το κόμμα, όπως έγινε και τις δύο φορές που αναδείχθηκε αρχηγός του Εργατικού Κόμματος, κόντρα σε προγνωστικά, κομματικές ελίτ και ορθολογικές αναλύσεις. Αυτό δεν σημαίνει ότι μέσα σε μια νύχτα έγινε ο πρωθυπουργός των ονείρων της Βρετανίας. Αυτό όμως που έγινε σε μια νύχτα είναι ο αδιαφιλονίκητος αρχηγός του Εργατικού Κόμματος. Ποιος θα μπορέσει να τον αμφισβητήσει μετά από μια τέτοια επίδοση; Τι επιχειρήματα θα βρει για να “κοντύνει” την επιτυχία του;

Επειδή επιχειρήματα δεν υπάρχουν με όρους Βρετανίας, επιστρατεύονται επιχειρήματα με όρους Ελλάδας, όχι από την δεξιά συντήρηση όπως κανείς θα ανέμενε, αλλά από πολλούς του λεγόμενου “προοδευτικού χώρου, οι οποίοι ποτέ δεν είδαν με καλό μάτι τον Κόρμπιν. Και για να είμαι ειλικρινής, ούτε εγώ προσωπικά δεν τον είδα ποτέ με καλό μάτι. Το ότι το Εργατικό Κόμμα δεν βγήκε μπροστά να υπερασπιστεί το “Bremain” είναι κάτι που προσωπικά δεν του συγχωρώ. Θα ήθελα το Εργατικό Κόμμα να σηκώσει ψηλά τη σημαία του Bremain και όχι να παραδώσει την Ευρώπη είτε στους απίθανους Φάρατζ-Τζόνσον, είτε στους πάντοτε πεπερασμένους Φιλελεύθερους Δημοκράτες. Όμως αυτό που μετρά στη ζωή δεν είναι η προσωπική μας εκτίμηση, που μπορεί να είναι και σωστή, αλλά η κάλπη και οι επιδόσεις και εκεί ο Κόρμπιν παίρνει άριστα.

Αναλύσεις για την επόμενη μέρα των βουλευτικών εκλογών έχουν ήδη γίνει, οι εξελίξεις τρέχουν και ήδη η Μέι σχηματίζει την κυβέρνησή της, αν και αποδυναμωμένη και με την αίσθηση του προσωρινού. Αλλά το ότι ο Κόρμπιν δέχεται σήμερα κριτική και όχι οι Συντηρητικοί, που με τις διαδοχικές πρωτοβουλίες δημοψηφίσματος-εκλογών από Κάμερον και Μέι αντίστοιχα, πρωτοβουλίες που έφεραν το Ηνωμένο Βασίλειο εκτός Ευρώπης και σε πολιτική περιδίνηση, είναι εξαιρετικά άδικο για τον ίδιο τον Κόρμπιν και το Εργατικό Κόμμα.

Σκοπός δεν είναι να γραφτεί μια πολιτική αγιογραφία για τον Τζέρεμι Κόρμπιν, εξάλλου είναι δύσκολο λόγω της εν γένει πολιτικής του φυσιογνωμίας, αλλά να προσπαθήσει να τοποθετήσει τα πράγματα στην πραγματική τους διάσταση. Κι αυτή συνοψίζεται επιγραμματικά τα εξής:

Α) Μας αρέσει ή όχι ένας πολιτικός που κινητοποιεί τη νεολαία;

Β) Μας αρέσει ή όχι ένας πολιτικός που επί ημερών του έχει μεγαλώσει το κόμμα του, με ανοιχτές και συμμετοχικές διαδικασίες;

Γ) Μας αρέσει ή όχι ο λαός που μας περιβάλλει; Μπορούμε να περιμένουμε αμέτοχοι να προσχωρήσει στην δική μας άποψη (που μπορεί να είναι ορθή) ή δίνουμε τη μάχη μέσα στον λαό, αποδεχόμενοι ότι μπορούμε και να χάσουμε πανηγυρικά;

Δ) Αν ο λαός δεν μας αρέσει αυτούς που ψηφίζει, έχουμε να αντιτάξουμε μια πειστική εναλλακτική επιλογή ή θα μείνουμε στην εξέδρα να τον λοιδωρούμε και να τον αναθεματίζουμε; Και τέλος

Ε) Μας αρέσει ή όχι να μιλάμε ακόμη για Αριστερά ή για έννοιες και ιδέες-κλειδιά που την χαρακτηρίζουν, όπως η κοινωνική δικαιοσύνη και η άρση των ανισοτήτων ή θα την εξαλείψουμε επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ την διέσυρε;

Για όλα τα παραπάνω δεν υπάρχει αυτονόητη και μονόπατη απάντηση και πράγματι μπορούν να ειπωθούν επιχειρήματα ίσης αξίας και από τις δύο πλευρές. Αλλά κάτι μπορεί να φαντάζει αυτονόητο: Αρκετά κλειστήκαμε σε αίθουσες ξενοδοχείων. Αρκετά κρυφτήκαμε πίσω από πληκτρολόγια και δοκίμια ιδεών. Αρκετά φοβηθήκαμε να πούμε ξεκάθαρα ποια παράδοση κληρονομούμε. Αρκετά φανταστήκαμε ότι εμείς τα ξέρουμε όλα και ο λαός είναι ο κουτός, ο αδαής, που ξέρει πολύ λιγότερα από εμάς. Αρκετά χαριστήκαμε να μιλούν άλλοι στο όνομά μας, είτε από “Αριστερά”, είτε από “Δεξιά”. Και τέλος αρκετά “θολώσαμε” από την παρουσία του ΣΥΡΙΖΑ ως πρωταγωνιστή-κριτή στα πολιτικά πράγματα.

Αν κάτι μπορεί να διδάξει η περίπτωση Κόρμπιν είναι ότι η μάχη, η συνέπεια, η ευελιξία και η πίστη σ’ έναν πυρήνα αρχών και αξιών που νομιμοποιούνται από μια πλατιά μάζα πολιτών μαζί με μπόλικη τύχη μπορούν να αποτελέσουν τουλάχιστον την αφετηρία ενός αναστοχασμού, άσχετα με το αν συμφωνείς ή διαφωνείς.

Γιατί στο τέλος πρέπει να θυμάσαι ότι η ιστορία δεν μπορεί να περιμένει. Ρίχνεσαι με όλο σου το είναι στο ζεματιστό καζάνι της και πασχίζεις να την φέρεις προς το μέρος σου και γιατί όχι, να την αλλάξεις..