Είναι το “κόμμα Βενιζέλου” η λύση;
Σε σχέση με το προηγούμενο διάστημα και σε σχέση με το ναυάγιο που επήλθε τον περασμένο Σεπτέμβριο στον διάλογο ΠΑΣΟΚ-Ποταμιού για την συγκρότηση ενός ενιαίου πολιτικού φορέα έκφρασης υπάρχει ένα καινούργιο δεδομένο που έχει ενδιαφέρον. Για πρώτη φορά μια σειρά από πρώην υπουργούς του ΠΑΣΟΚ (Διαμαντοπούλου, Ραγκούσης, Φλωρίδης, Χρυσοχοϊδης) προεξάρχοντος του πρώην προέδρου του ΠΑΣΟΚ Βαγγέλη Βενιζέλου σκέφτονται στα σοβαρά πλέον να δημιουργήσουν ένα ανταγωνιστικό προς την Δημοκρατική Συμπαράταξη νέο κομματικό φορέα, που ουσιαστικά θα αναλάβει να συγκυβερνήσει με τον Μητσοτάκη την επομένη των εκλογών, όποτε κι αν αυτές γίνουν.
Η αφορμή βρέθηκε προ μηνός, με τη μεταστροφή της Δημοκρατικής Συμπαράταξης της Φώφης Γεννηματά ως προς την υπερψήφιση των τροπολογιών Παππά για τις τηλεοπτικές άδειες, μετά την ακυρωτική για τον νόμο του απόφαση της Ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας. Από τότε ο Βενιζέλος επισημοποίησε κάτι που είχε φανεί εδώ και καιρό. Ότι δεν του πολυάρεσε Φώφη Γεννηματά ως πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, για λόγους που μόνο εκείνος γνωρίζει. Φαινομενικά είναι η κατηγορία περί υπόγειας σύμπλευσης του ΠΑΣΟΚ με τον ΣΥΡΙΖΑ σε κάποια μελλοντική πολιτική συγκυρία. Πραγματικά όμως, είναι δύσκολο να μην δει κανείς ότι ο πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ βλέπει την Φώφη “ελαφρότερη” από το αξίωμα που εκείνη πρεσβεύει, πεποίθηση που βεβαίως ίσχυε και επί προεδρίας και πρωθυπουργίας Γιώργου Παπανδρέου. Είναι αλήθεια ότι η εδώ και περίπου 1,5 χρόνο απουσία του Βενιζέλου από δημόσιο αξίωμα έχει αυξήσει τον βαθμό αποδοχής του σε συγκεκριμένα ακροατήρια της ελίτ προφανώς και όχι της βάσης. Κακά τα ψέματα ο Βενιζέλος, όπως και όλοι οι άλλοι πρώην Υπουργοί που ανέφερα χαίρουν χαμηλής κοινωνικής δημοφιλίας, άλλοτε δικαιολογημένα κι άλλοτε αδικαιολόγητα, οι οποίοι δεν κάνουν το απαραίτητο “γκελ” σε πλατιά κοινωνικά στρώματα (άσχετα πώς θα τους συμπεριφερθεί η κάλπη στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση).
Και όλοι αυτοί λοιπόν οι πρώην υπουργοί, με σοβαρό έργο πίσω τους, και σε πολλές περιπτώσεις σοβαρές προτάσεις για το μέλλον της χώρας, τους εμφανίζουν έτοιμους να υλοποιήσουν το πρότζεκτ “νέο προοδευτικό κόμμα στον χώρο του κέντρου” και πραγματικά σε λούζει κρύος ιδρώτας. Όχι επειδή δεν έχουν δικαίωμα να το κάνουν, αλλά επειδή φλερτάρουν με την βάσιμη πιθανότητα ακόμη μια “μεταρρυθμιστική πρωτοβουλία” να μείνει εκτός Βουλής ή να μπει οριακά εντός αυτής με μόνο σκοπό να παράσχει κοινοβουλευτική στήριξη στον Κυριάκο Μητσοτάκη. Ωραία, η Γεννηματά για τους χ, ψ, ζ λόγους είναι ανεπαρκής στον προεδρικό θώκο του ΠΑΣΟΚ. Επίσης ωραία ο Σταύρος Θεοδωράκης φαίνεται ότι έκαψε την ευκαιρία που του παρήσχε η ιστορία. Αλλά επειδή συνέβη αυτό και επειδή ο Μητσοτάκης δεν έχει ενδεχόμενο πολιτικό εταίρο πρέπει εδώ και τώρα να φτιαχτεί αυτό το νέο κόμμα; Και στην περίπτωση Παπανδρέου στις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015 υπήρχε ένα βαρύ όνομα που πίστευε ότι με τον δικό του στρατό θα έμπαινε στη Βουλή ακυρώνοντας τις πολιτικές επιλογές του Βαγγέλη Βενιζέλου ως Αντιπροέδρου της κυβέρνησης Σαμαρά. Στην περίπτωση που συζητούν τι ακριβώς υπάρχει; Ούτε το βαριά φορτισμένο όνομα, ούτε στρατός πρόθυμος να πολεμήσει, παρά μόνο στελέχη πολυτελείας που περιμένουν να επιστρέψουν στα πράγματα ή να κεφαλαιοποιήσουν έμπρακτα την όψιμη πολιτική τους ενασχόληση.
Πέραν τούτου, υπάρχει απλά ένα αόριστο αφήγημα περί μεταρρυθμίσεων, αλλά και μια ορισμένη θέληση να βρεθεί μια πολιτική φιγούρα που να κουβαλήσει τις προαναφερθείσες προσωπικότητες στην Γη της πολιτικής Επαγγελίας. Αυτό όμως δεν αρκεί και το άρθρο αυτό εκφράζει μια βαθιά ανησυχία που συνοψίζεται στην “λαμπαδηδρομία της χαμένης ευκαιρίας”, που ξεκινά από τον Φώτη Κουβέλη, περνά στον Σταύρο Θεοδωράκη και τον Γιώργο Παπανδρέου και φλερτάρει να καταλήξει στα χέρια των επίδοξων αναμορφωτών του κέντρου με τα ίδια πενιχρά αποτελέσματα.
Πρέπει όλοι οι εμπλεκόμενοι να καταλάβουν ορισμένα απλά πράγματα:
- Ο ευρύτερος προοδευτικός χώρος έχει μια και μόνη ευκαιρία που δεν έχει δικαίωμα ιστορικά να την σπαταλήσει
- Ο ευρύτερος προοδευτικός χώρος μπορεί να υπάρξει πρόσφορα μόνο υπό το σχήμα “μια παράταξη-ένα κόμμα-ένας αρχηγός”
- Ο ευρύτερος προοδευτικός χώρος δεν πρέπει να έχει στόχο να ρίξει τον Τσίπρα και να φέρει τον Μητσοτάκη, όπως και το αντίθετο
- Ο ευρύτερος προοδευτικός χώρος πρέπει να φέρει σε ειλικρινή διάλογο τις περιόδους 2009–2011 και 2012–2015 και να βγάλει μια ενιαία πολιτική κληρονομιά και όχι ένα άθροισμα “μαύρων τρυπών” της πρόσφατης ιστορίας καταπώς εξυπηρετεί κάθε φορά
- Ο ευρύτερος προοδευτικός χώρος αφού κάνει το αμέσως παραπάνω πρέπει να κάνει και το αμέσως παρακάτω και να διαμορφώσει ένα νέο πολιτικό αφήγημα και να βγάλει μπροστά νέα πολιτικά πρόσωπα με ορίζοντα την επόμενη 5ετία-10ετία. Μην ξεχνάμε ότι άσκησε εξουσία για σχεδόν 6 χρόνια και βρίσκεται εκτός αυτής τα τελευταία δύο, οπότε βιασύνες δεν νοούνται, δεν συγχωρούνται και το κυριότερο
- Ο ευρύτερος προοδευτικός χώρος να ανοίξει πέρα από τον εαυτό του, πέρα από τους συνήθεις υπόπτους, με καλά βιογραφικά και περγαμηνές που κυκλοφορούν από εκδήλωση σε εκδήλωση και από post του facebook μέχρι σε tweet στο twitter. Πέρα της ωριμότητας που έχει αυξηθεί σε πολλους από τους πρωταγωνιστές της μνημονιακής περιόδου, πρέπει να μειωθεί και η πολιτική μυωπία και να δουν πέρα από το χειροκρότημα των κεκλεισμένων θυρών.
Κανείς δεν είναι σε θέση να γνωρίζει το τι μέλλει γενέσθαι. Ωστόσο ένα είναι το σίγουρο: Όλη αυτή η κινητικότητα πρέπει να καταλήξει σε μια πίεση προς τις παρούσες ηγεσίες του χώρου να κάνουν ένα βήμα πίσω και να συμβάλλουν στη συγκρότηση ενός νέου πολιτικού φορέα που θα στεγάσει όλα τα πολιτικά ρεύματα και ιδεολογίες. Το τελευταίο που χρειάζεται αυτή τη στιγμή ο προοδευτικός χώρος είναι ακόμα ένα πάνελ που θα κληθεί να λάβει ηγετικό ρόλο..
