Η δεξιά βγαίνει για 2η φορά στο δρόμο να σώσει τη χώρα από τη δημοκρατία

To 1o εξάμηνο της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ εκκρεμούσε μία συμφωνία η οποία θα διασφάλιζε την ομαλή πορεία της χώρας εντός του ευρωπαϊκού πλαισίου. Η εγκληματική διαχείριση εκ μέρους των κυβερνώντων οδήγησε τη χώρα σε μία πολιτική και οικονομική αστάθεια και έφερε ως αποτέλεσμα το κλείσιμο των τραπεζών και μία τελική συμφωνία με βαρείς οικονομικούς και πολιτικούς όρους.

Εκείνη την περίοδο δημιουργήθηκε το γνωστό σε όλους μας κίνημα ‘’Μένουμε Ευρώπη’’. Παρά την αναπόφευκτη προσπάθεια καπήλευσης αυτού του κινήματος, ήταν η πιο υγιής αντίδραση εκ μέρους μίας μερίδας πολιτών. Υπήρχε ένα εθνικό διακύβευμα, το μέλλον της χώρας εντός ή εκτός ευρώ. Το κοινωνικό αίτημα δεν ήταν η ανατροπή της κυβέρνησης αλλά η παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη. Είμαι από αυτούς που συμμετείχαν στο ‘’Μένουμε Ευρώπη’’ παρότι γνώριζα τις παράπλευρες προσπάθειες καθοδήγησής του και ο λόγος ήταν επειδή ήθελα και γω μαζί με τους υπόλοιπους να στείλω ένα σαφές πολιτικό μήνυμα παραμονής στην Ευρωζώνη.

Σήμερα, διαβάζω για μία διαδήλωση στις 15/06 στο Σύνταγμα κατά της κυβέρνησης με σύνθημα ‘’Παραιτηθείτε’’. Δεν θα μείνω στο πρόσωπο ή στα πρόσωπα που πήραν αυτή την πρωτοβουλία. Ούτε καν πιστεύω ότι παρακινούνται ή υπηρετούν κομματικά συμφέροντα, όπως εύκολα θα μπορούσε να τους προσάψει κανείς ως κατηγορία. Προφανώς σε μία φιλελεύθερη δημοκρατία καθείς έχει το δικαίωμα να διαμαρτυρηθεί με όποιον τρόπο επιθυμεί, αρκεί να τηρούνται οι κανόνες της νομιμότητας. Καλώς, λοιπόν, πράττουν.

Παρατηρώ όμως την πρωτοβουλία αυτή να τη συνυπογράφουν δεκάδες πολιτικοί μου φίλοι από το χώρο της ΝΔ και αναρωτιέμαι σε τι ακριβώς αναλαμβάνουν την ατομική ευθύνη να συμμετάσχουν; Υπάρχει κάποιο εθνικό διακύβευμα που οδηγεί σε απόκλιση της χώρας από πάγιες εθνικές θέσεις; Ποιο είναι το αίτημα; Γίνεται κάποια διαδήλωση για ένα νομοσχέδιο ενός τομέα με το οποίο διαφωνούν και θα δικαιολογούσε και τη σημειολογία της εκδήλωσης; Προφανώς όχι. Το αίτημα αυτής της διαδήλωσης είναι να παραιτηθεί αυτή η κυβέρνηση.

Αλήθεια, έτσι αντιλαμβανόμαστε τη δημοκρατία; Αυτός είναι τρόπος που σεβόμαστε το σύνταγμα και τους θεσμούς του κράτους μας; Όποια κυβέρνηση δε μας αρέσει, βγαίνουμε στο δρόμο να την παραιτήσουμε ή να τη διώξουμε; Είμαστε τελικά μία ευρωπαϊκή χώρα ή μία μπανανία που δε γνωρίζει τους βασικούς κανόνες λειτουργίας ενός κράτους;

Tο 2011 εμφανίστηκε το κίνημα των αγανακτισμένων. Μαζί με κάποιους από τους αριστερούς ψευτοεπαναστάτες της δραχμής εμφανίστηκαν και οι δεξιοί αντάρτες της εξουσίας. Τότε, ο Σαμαράς, ανήμερα της εθνικής μας εορτής (28/10/2011), βγήκε με τηλεοπτικό διάγγελμα και χαρακτήρισε τη μοναδική συμφωνία που μπορούσε να κρατήσει τη χώρα όρθια, σε συνδυασμό με το μεγαλύτερο κούρεμα χρέους στην παγκόσμια ιστορία, ως απώλεια εθνικής κυριαρχίας. Οι πλατείες κόχλαζαν από οργή, οι βίαιες αντιδράσεις έγιναν ο κανόνας και οι κρεμάλες στήθηκαν. Τότε, ο Σαμαράς δεσμεύτηκε ενώπιον της Ελληνικής κοινωνίας ότι θα συμμετάσχει στο πρόγραμμα σωτηρίας της χώρας με τον όρο να υπάρξει αλλαγή πρωθυπουργού και να ακολουθήσουν εθνικές εκλογές.

Προσέξτε ξανά το μήνυμα: Ο Σαμαράς θα συμμετείχε στη σωτηρία της χώρας μονάχα διασφαλίζοντας ως αντάλλαγμα την εξουσία -τόσο πατριώτης.

Αλήθεια, φίλε δεξιέ, σε τι διαφέρει εκείνο το 6μηνο Σαμαρά από το 6μηνο Βαρουφάκη; Η Ελλάδα έκανε μία μεταβατική κυβέρνηση, η οποία μετά δυσκολίας νομοθετούσε διότι ο Σαμαράς απαιτούσε εκλογές από τον Φεβρουάριο του 2012. Τελικά, συμβιβάστηκε για εκλογές τον Μάιο και ακολούθησαν οι διπλές εκλογές. Εκείνο το 6μηνο ήταν απόλυτα καταστροφικό για τη χώρα, με τα αεροπλάνα να φέρνουν ρευστό από το εξωτερικό για να μην χρεοκοπήσουμε και φυσικά να κάνουμε τον Σαμαρά πρωθυπουργό.

Αλήθεια, φίλε δεξιέ, γιατί δεν βγήκες τότε στα κάγκελα να διαφυλάξεις τη δημοκρατία, να διατηρήσεις τη σταθερότητα και να “σώσεις τη χώρα’’; Συμμετείχες σε διαδηλώσεις που έριξαν μία νόμιμα εκλεγμένη κυβέρνηση και παρακολούθησες σταυροπόδι ένα 6μηνο με 2 εκλογικές αναμετρήσεις ,το οποίο κατέληξε με περισσότερα από 17 δις μέτρα τον Σεπτέμβριο (λιγότερα από 12 ήταν προγραμματισμένα), εξαιτίας της εγκληματικής και ματαιόδοξης διαχείρισης Σαμαρά.

Κατόπιν, η κυβέρνηση Σαμαρά απώλεσε την εξουσία το 2015 με απόλυτα θεσμικό τρόπο και όχι με αντιδημοκρατικές μεθόδους. Δεν είχε τις 180 ψήφους που απαιτούνταν για να εκλέξει τον ΠτΔ που η ίδια πρότεινε. Δεν ανατράπηκε, οδηγήθηκε σε εκλογές, όπως ακριβώς ορίζει το σύνταγμα και έχασε.

Βέβαια, εσύ, φίλε δεξιέ, αντιλαμβάνεσαι με διαφορετικό τρόπο τη δημοκρατία απ᾽ ότι την αντιλαμβάνομαι εγώ. Αν δεν είσαι στην εξουσία, θα χρησιμοποιήσεις ένα σύνθημα, όπως το #fygete ή το “παραιτηθείτε” και θα προσπαθήσεις να ανατρέψεις την όποια δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση. Εγώ, αντιθέτως, θα την κρίνω σκληρά πολιτικά σε κάθε της βήμα και θα συμμετάσχω σε ακραίες διαδηλώσεις μονάχα σε περίπτωση που αποκλίνουν των πάγιων εθνικών θέσεων.

Αυτός είναι και ο λόγος που διαφέρουμε, φίλε δεξιέ. Η αντίληψή μας για τη δημοκρατία.