Η πολιτική φιλοσοφία της τηλεοπτικής κρεβατοκάμαρας
Το πρόβλημα της Ελλάδας σήμερα, δύο ματιές:
Δεν φταίει η οικονομική και πολιτκή ελίτ, φταίμε εμείς “Βρισκόμαστε σε νηπιακή κατάσταση, την ώρα που οι περιστάσεις και η Ιστορία απαιτούν μία ενηλικίωση” […] “μετατρέπουμε το ίδιο το κράτος σε κομματικό φέουδο και αντί να το σεβόμαστε ως πολιτικό εγγυητή της κοινωνικής συνοχής, το εκθέτουμε στη δηλητηριώδη επίδραση της πολιτικής αντιζηλίας, αφού η νομή της εξουσίας δεν προσφέρει στο σύνολο αλλά μας προσφέρει τουλάχιστον υπαρξιακή αυτοβεβαίωση”
Φταίμε εμείς γιατί δεν αυτονομήθηκαμε επαναστατώντας ενάντια στην ανισότητα “Η οικονομική ανισότης μεταφράζεται και σε πολιτική ανισότητα, διότι λέω στον κοσμάκι τι πρέπει να σκέφτεται και του λέω ποια είναι τα νέα σήμερα. Γίνεται φιλτράρισμα των νέων, φιλτράρισμα των πληροφοριών, ή παρουσίαση των πληροφοριών κάτω από έναν ορισμένο φωτισμό, συνεπώς αν θέλουμε να είμαστε ελεύθεροι μέσα στην κοινωνία πρέπει να είμαστε πραγματικά ίσοι. […] Όταν μιλάμε για ισότητα, μιλάμε για την ισότητα εκείνη η οποία είναι πολιτικά σημαντική δηλαδή για την ισότητα τον δυνατοτήτων που παρέχονται σε όλους να συμμετάσχουν πραγματικά στην θέσμιση της κοινωνίας και στην άσκηση οποιονδήποτε εξουσιών υπάρχουν μέσα σε αυτή την κοινωνία και αυτό σημαίνει φυσικά την άμεση δημοκρατία […]”
Στην πρώτη περίπτωση ένας τοπικός τηλεοπτικός φιλόσοφος προωθεί την προσωπική του μπράντα και δίνει την επιτομή της νεοσυντηρητικής ματιάς. Ρίχνοντας την ευθύνη στο άτομο απαλλάσσουμε την ελίτ από τις ευθύνες της. Οι οικονομικές ανισότητες είναι η φυσική επιβράβευση της αριστείας, της ικανότητας, της επιχειρηματικότητας και του ρίσκου. Η έμφαση είναι στην ατομικότητα, στην αξία του κάθε ενός αλλά και στην ατομική ευθύνη.
Η δεύτερη περίπτωση ένας πολίτης του κόσμου που ξεκίνησε από την Ελλάδα επιστρέφει μετά από χρόνια πιο επίκαιρος από ποτέ ορίζοντας ξεκάθαρα που πρέπει να σταθεί ο προοδευτικός άνθρωπος και σήμερα. Ένα σημαντικό κομμάτι του πολιτικού διαλόγου σήμερα είναι να βάλουμε τα όρια και τις κόκκινες γραμμές. Τα όρια είναι οι γενικές ιδεολογικές επιλογές που ο κάθε ένας μας έχει ήδη διαλέξει στον τρόπο που βλέπει τον εαυτό του στο κοινωνικό σύνολο. Είναι όρια πέρα από το ξεκάθαρα σωστό και λάθος, είναι ένα μείγμα από χαρακτηριστικά που σε μια κρίση κάνουν κάποιους να τολμήσουν και να φύγουν και κάποιους να παλέψουν για να αλλάξουν την κατάσταση των πραγμάτων. Είναι η απάντηση στο εάν είναι σημαντικότερη η ελευθερία των επιλογών του ατόμου από την ομοιογένεια και συνοχή του συνόλου. Οι κόκκινες γραμμές είναι όμως πρακτικές συνταγές και θέσεις, είναι μια σειρά από συγκεκριμένα βήματα και δράσεις. Έξω από τις κόκκινες γραμμές δεν υπάρχει διάλογος, ούτε πολιτική διαπραγμάτευση. Έξω από τις κόκκινες γραμμές είναι η μισαλλοδοξία, ο ρατσισμός, οι υμνητές του ναζισμού, ο θρησκευτικός φανατισμός και η εθνικιστική υστερία.
Έχουμε μπει σε μια περίοδο πολιτικής πολυδιάσπασης στην Ελλάδα της εποχής της χρεοκοπίας. Με την “Κυβέρνησης της Αριστεράς” των ΣΥΡΙΖΑ+ΑΝΕΛ έχει κλείσει ένας κύκλος στα παραδοσιακά κόμματα και υπάρχει ανάγκη από μια διαφορετική πολιτική, όχι απλά μια καλύτερη διαχείριση της πολιτικής από τους ίδιους πολιτικούς που διαχειρίστηκαν την κρίση. Κάθε πολιτικός που βλέπει τον εαυτό του πρωταγωνιστή θα ιδρύσει και τον περιοδεύοντα θίασό του. Αυτό όμως που έχουμε πρώτα από όλα ανάγκη είναι ένα πολιτικό αφήγημα που θα μας ενώσει και συντονίσει στον αγώνα για ένα καλύτερο αύριο. Αυτό που δεν έχουμε ανάγκη είναι καλύτερους ηθοποιούς και νέα σκηνικά.
