Η φαντασίωση του “Πεντελικόν”..

1994: Συνάντηση Βάσως Παπανδρέου-Παρασκευά Αυγερινού-Κώστα Σημίτη και Θεόδωρου Πάγκαλου στο ξενοδοχείο “Πεντελικόν”. Θέμα εκείνης της συνάντησης που έμεινε στην ιστορία ως “συνάντηση των 4” ήταν η ανατροπή του Ανδρέα Παπανδρέου, την επαύριο του άδοξου θανάτου του Γιώργου Γεννηματά, ο οποίος κατά πολλούς εθεωρείτο ο φυσικός διάδοχος του Ανδρέα στην αρχηγία του ΠΑΣΟΚ και την πρωθυπουργία.

2016: Συνάντηση πολιτικών προσωπικοτήτων της λεγόμενης “κεντροαριστεράς” (πρώην ΠΑΣΟΚ, αλλά όχι ακριβώς ΠΑΣΟΚ πια) σ’ ένα κλειστό δείπνο. Θέμα αυτής της συνάντησης; Η εύρεση ενός προσώπου που θα ενώσει την κατακερματισμένη κεντροαριστερά, ο οποίος θα διεκδικήσει στην πρωθυπουργία. Με άλλα λόγια, να πειστεί κατά τα φαινόμενα ο νυν Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος Γιάννης Στουρνάρας να διεκδικήσει την πρωθυπουργία απέναντι στον Αλέξη Τσίπρα και τον Κυριάκο Μητσοτάκη.

Μεταξύ των δύο συναντήσεων υπάρχουν εξόφθαλμες διαφορές, αλλά μια επίσης εξόφθαλμη ομοιότητα. Σε σχέση με τότε δεν υπάρχει κραταιό κόμμα εξουσίας, ούτε φυσικά ένας εμβληματικός ηγέτης προς ανατροπή. Ασχέτως πώς τάσσεται κανείς απέναντι σε συνωμοτικές διεργασίες για την ανατροπή ενός προέδρου κόμματος (με τελευταία μας πρόσφατη ανάμνηση τον ρόλο της ομάδας Βενιζέλου στην αποσταθεροποίηση και πτώση της κυβέρνησης Παπανδρέου), δεν παύει αυτές οι διεργασίες να πατούν πάνω σ’ ένα διακύβευμα. Στη συνάντηση, που σύμφωνα με τα ΝΕΑ έγινε πριν από 1–1,5 μήνα, το διακύβευμα ήταν αρκετά χαμηλότερου πήχυ από εκείνο του 1994. Ήταν περισσότερο μια ύστατη προσπάθεια χαρακτηριστικών προσωπικοτήτων του χώρου να συνταχθούν κάτω από ένα όνομα, το οποίο θα αποτελέσει και τον πολιορκητικό κριό επαναφοράς όχι τόσο στην εξουσία, αλλά στη σημασία του ιστορικού χρόνου.

Σκοπός δεν είναι να κριθούν ούτε τα πρόσωπα, ούτε τα κίνητρα των προσώπων που συναντήθηκαν για να συζητήσουν για το μέλλον του χώρου. Πολλές εξ αυτών είναι εξαιρετικά αξιόλογες, με διακριτή πολιτική διαδρομή, όπου μπορεί κάποιος να τους αναγνωρίσει μια ειλικρινή προσπάθεια και αγωνία για το σήμερα και το αύριο της Κεντροαριστεράς. Αυτό όμως που χρήζει κριτικής είναι η νοοτροπία και το πρόσωπο του “εντολοδόχου’ εν δυνάμει πρωθυπουργού.

Ως προς τη νοοτροπία, προκαλεί απορία πώς πολιτικές προσωπικότητες με ειδικό βάρος δεν έχουν αντιληφθεί τις απαιτήσεις των καιρών: Οι εποχές που μια μάζωξη ισχυρών πολιτικών παραγόντων, οι οποίοι σε συνεργασία με ένα μιντιακό συγκρότημα θα μπορούσαν να ανεβοκατεβάσουν αρχηγούς και κυβερνήσεις έχει παρέλθει κάπως ανεπιστρεπτί κι αν υπάρχει δεν είναι για την κεντροαριστερά. Δυστυχώς η κεντροαριστερά (όπως δυστυχώς ορισμένοι περιχαράκωσαν εννοιολογικά και ιδεολογικά από το 2012 και έπειτα) πάσχει από την λεγόμενη “τελετουργία του τραπεζομαντήλου”: Πώς εξηγείται αυτή; Με την εσφαλμένη παραδοχή ότι αν μαζευτούν συγκεκριμένοι σοφοί εγκέφαλοι και χαράξουν πολιτική και παράγουν προτάσεις αμέσως αυτά θα περάσουν αδιαμεσολάβητα στον κόσμο, με την επιπρόσθετη χιμαιρική νομοτέλεια του τύπου “για να μαζευτούν αυτοί εκεί σημαίνει ότι είναι ένα γαμάτο πολιτικό προϊόν που πρέπει οπωσδήποτε να σπεύσουν να αγοράσουν οι πολιτικοί πελάτες, εν προκειμένω οι ψηφοφόροι. Αν δεν το κάνουν, τότε δικό τους καπέλο, αυτοί χάνουν”.

Πλάι στη “τελετουργία του τραπεζομάντηλου” στέκεται αγέρωχο και το διαπιστωθέν εδώ και κοντά 3 χρόνια “Σύνδρομο Ομπάμα”, που έχει να κάνει με την εσφαλμένη εντύπωση πολιτικών προσωπικοτήτων ότι εκείνοι είναι οι “εκλεκτοί” να ηγηθούν, ως εκπλήρωση μιας ιστορικής νομοτέλειας, γραμμένης όμως στην “Παλαιά Διαθήκη” του πολιτικού συστήματος, προ δηλαδή του 2009 ή ακόμη και του 2015 που έφερε την επικράτηση Τσίπρα.

Ως προς το πρόσωπο του “εντολοδόχου” πρωθυπουργού: Ο Γιάννης Στουρνάρας μπορεί να κριθεί ως κεντρικός Τραπεζίτης και ως ΥΠΟΙΚ της κυβέρνησης Σαμαρά. Ως κεντρικός Τραπεζίτης με μια πρώτη ματιά μπορεί κανείς να πει ότι η μέχρι τώρα συνεισφορά του έχει θετικό πρόσημο. Η πιάτσα αναγνωρίζει ότι στο περσινό “παλαβό” καλοκαίρι της “Πρώτης Φορά Αριστερά” ο Στουρνάρας διαδραμμάτισε έναν εξισορροπητικό και υπεύθυνο ρόλο για την παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη. Ως ΥΠΟΙΚ της κυβέρνησης Σαμαρά μπορεί να του αναγνωριστεί η ολοκλήρωση της δημοσιονομικής προσαρμογής της περιόδου 2009–2012 και να του πιστωθεί η εικόνα ότι είχαμε έναν σοβαρό άνθρωπο σε μια κρίσιμη πολιτικά θέση.

Πέραν τούτου όμως και ο ίδιος ο Στουρνάρας αναγνωρίζει ότι δεν είναι ο άνθρωπος που θα συσπειρώσει γύρω του πλειοψηφίες, ούτε θα ξεσηκώσει τα πλήθη, “κλέβοντας” πελατεία από τον Τσίπρα ή εμπλέκοντας ποσοστό ανθρώπων που τοποθετούνται αυτή τη στιγμή εκτός πολιτικής. Επιπλέον, ο Στουρνάρας είναι απλά ένα κερασάκι, όχι όμως η τούρτα. Και όσο υπάρχουν “ζαχαροπλάστες” που προσπαθούν να φτιάξουν μια πολιτική τούρτα με παλιά συνταγή, το κερασάκι, όσο και γλυκό να είναι και γυμνό είναι και καταναλώνεται εύκολα, χώρια την εικόνα πενίας που προσφέρει προς τα έξω.

Καταληκτικά, πλάι στη “τελετουργία του τραπεζομάντηλου” και του “Συνδρόμου Ομπάμα” στέκει κι ένα τελευταίο σύνδρομο: Αυτό της ‘Ελαίας των 58", ένα σύνδρομο που μεταφράζεται στη δημιουργία κομματικών φορέων σε συνθήκες εργαστηρίου, όπου δοκιμάζονται πολιτικές φιλοδοξίες, τύχες και προσμονές, χωρίς ωστόσο να παράγεται κάτι ουσιαστικό, πέρα από ένα φθίνον οριακό κόστος ιντερνετικής κάλυψης και εκμετάλλευσης. Δυστυχώς όμως το πράγμα δεν λειτουργεί πλέον έτσι. Αυτό που χρειαζόμαστε δεν είναι καλούς μάγειρες ή καλούς ψυχιάτρους, αλλά πολιτικά υλικά φρέσκα σε ιδέες και πρόσωπα, που θα στέκουν μακριά από μαχαιροπήρουνα και μικρόφωνα..