Θέλουμε την αλήθεια για τη χώρα, αντέχουμε την αλήθεια ως χώρος;

πηγή iefimerida

Κλείνουν λοιπόν οι εργασίες της Συνδιάσκεψης (για να είμαστε ακριβείς) της Δημοκρατικής Συμπαράταξης και η τελευταία της λέξη ειπώθηκε από τη Φώφη Γεννηματά με το “Ε ναι λοιπόν, επιστρέψαμε”, μαζί με την παρουσίαση του νέου σήματος της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, το οποίο δεν μπορεί κανείς να πει ότι ενθουσιάζει από πλευράς δημιουργικότητας.

Οι ειδήσεις της Συνδιάσκεψης ήταν επί της ουσίας δύο: αφενός, η αναγγελία από τη Φώφη Γεννηματά ενός σαφέστερου χρονοδιαγράμματος: Εκλογή αρχηγού της Δημοκρατικής Συμπαράταξης και μόνο (μιας και το Ποτάμι δια χειλέων του εκπροσώπου του Δημήτρη Τσιόδρα απέκλεισε το ενδεχόμενο συνεργασίας) τον Οκτώβριο και ιδρυτικό συνέδριο του νέου φορέα τον Δεκέμβριο. Αφετέρου η αποδοχή του καλέσματος της Φώφης Γεννηματά από τον πρώην υπουργό Γιάννη Ραγκούση, αποδοχή που προκάλεσε και τη “διαγραφή” του από την Ώρα Αποφάσεων της Άννας Διαμαντοπούλου.

Καμία άλλη είδηση άραγε υπήρξε; Χωρίς διάθεση ισοπεδωτικής κριτικής και με σεβασμό έναντι των συμμετεχόντων, άλλη σημαντική είδηση δεν υπήρξε, μολονότι επιμέρους ακούστηκαν ενδιαφέρουσες προτάσεις από μεμονωμένους ομιλητές. Και δεν γινόταν αλλιώς, γιατί πολύ απλά το ίδιο το στήσιμο της Συνδιάσκεψης δεν επέτρεπε κάτι το διαφορετικό. Ήταν περισσότερο μια συνάθροιση φυλών του ΠΑΣΟΚ, οι οποίες εκφράστηκαν από τις κορυφές τους, μια διαγενεακή άσκηση αυτοπεποίθησης, όπου το παλαιό ψάχνει το νέο για να ανανεωθεί και το νέο ψάχνει νέες θέσεις για να φανεί.

Είναι γνωστό ότι αυτή η Συνδιάσκεψη βαφτίστηκε Συνέδριο, μολονότι το σώμα της ήταν αποκλειστικά διορισμένοι από τα μετέχοντα της Συμπαράταξης κόμματα και κινήσεις. Ήταν ένα θεματικό Συνέδριο που έκλεισε απλά την πολιτική χρονιά, φιλοδοξώντας να γεμίσει την καλοκαιρινή ραστώνη με ζυμώσεις για το τι θα γίνει το φθινόπωρο, τροφοδοτώντας το παρασκήνιο παρά το προσκήνιο. Κι αυτό συμπυκνώνεται από προσωποπαγή ερωτήματα όπως “που το πάει ο Βενιζέλος;” ή “θα κατέβει υποψήφιος ο Ανδρουλάκης;” τα οποία εσφαλμένα συνδέονται με τα υπαρξιακά ερωτήματα που απασχολούν τον χώρο. Για ακόμη μια φορά όλοι έψαχναν τους παραδοσιακούς πρωταγωνιστές (Γεννηματά, Παπανδρέου, Βενιζέλος, Σημίτης) αντί να βγουν μπροστά κάποιοι και να γίνουν οι ίδιοι πρωταγωνιστές.

Και είναι κρίμα γιατί ακούστηκαν επιμέρους πολύ καλές τοποθετήσεις από μεμονωμένους συνέδρους, από απλά στελέχη που έχουν προσφέρει διαχρονικά και ανιδιοτελώς, χωρίς ωστόσο αυτές να μπορούν να υφανθούν σ’ ένα νέο αφήγημα που θα τις πολλαπλασιάσει και θα τις βγάλει έξω προς την κοινωνία.

Κι αυτό είναι πραγματικά δυσάρεστο από ένα κόμμα που θέλει να λέγεται “προοδευτικό”, που θέλει να πάρει διαζύγιο από την “αριστερή” και “δεξιά συντήρηση”, γιατί πολύ απλά ποντάρει σε μια απροσδιόριστη ελπίδα, ότι κάτι θα γίνει και ξαφνικά ο χώρος θα ανακάμψει γιατί “δεν γίνεται αλλιώς”. Και όμως γίνεται, διότι επιμένει ένα παράδοξο: ο χώρος απαιτεί από την χώρα να ενστερνιστεί την αλήθεια του, την ίδια ώρα που αρνείται το ίδιο να πει αλήθειες για τον εαυτό του. Θεωρεί ότι η εκλογική συρρίκνωση είναι μια “στραβοτιμονιά” της ιστορίας, μια ελέω ΣΥΡΙΖΑ προσωρινότητα, που θα εκλείψει από τις επόμενες εκλογές κιόλας, αξιώνοντας πλέον καθαρότερα τη δεύτερη θέση.

Η παραπάνω ελπίδα δεν θέλει πολύ για να μετατραπεί σε αυταπάτη. Ο χώρος προσδοκά ότι με την ψυχή του Κόρμπιν θα σαρώσει όπως ο Μακρόν, ότι οι πολίτες θα δουν πλέον το “φως το αληθινό”, άσχετα αν το κουβαλούν οι κλασσικοί πράσινοι δεινόσαυροι, με μια τεχνητή κινηματικότητα που στηρίζεται στις παραδοσιακές αγκυλώσεις που πρώτα απ’ όλα κουβαλούν οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές. Αναπαράγεται μια δυσεπίλυτη σύγχυση για το εάν ο χώρος θέλει ένα θεσμικό κόμμα που με δημοκρατικά άρτιες και ανοιχτές διαδικασίες θα εκλέγει κοινής αποδοχής προέδρους και θα επιλέγει το ιδεολογικό του στίγμα ή απλά θέλει έναν “καβαλάρη” να τον σηκώσει στις πλάτες του, χωρίς ωστόσο ο ίδιος να έχει βρει τη ταυτότητά του, αρκούμενος στο νεφελώδες σύνθημα “μπροστά και αριστερά”. Κι αυτή η σύγχυση εντείνεται και από τα παραδείγματα των βασικών πρωταγωνιστών. Ενδεικτικά:

• Η Φώφη Γεννηματά εμφάνισε μετά από καιρό έναν “οδικό χάρτη” για το νέο αρχηγό και το νέο κόμμα. Ωστόσο γιατί καθυστέρησε 1,5 χρόνο; Τι ακριβώς περίμενε και τώρα αποφασίζει να επισπεύσει;
• Ο Γιώργος Παπανδρέου έκανε μια πολύ καλή ομιλία, αντιπροσωπευτική των ανοιχτών του οριζόντων. Γιατί όμως αποφάσισε να μετέχει εκείνος και το κόμμα του σε μια κλειστή διαδικασία διορισμένων;
• Ο Ευάγγελος Βενιζέλος έκανε για ακόμη μια φορά μια πολιτικά άρτια ομιλία συστηματικής ανάλυσης της παρούσας κατάστασης. Μίλησε όμως περισσότερο ως επικεφαλής διακριτής πολιτικής κίνησης, παρά ως μέλος του ΠΑΣΟΚ και πρώην του πρόεδρος. Που ακριβώς αποσκοπεί;
• Ο Κώστας Σημίτης έκανε την έκπληξη και πρότεινε τη δημιουργία νέου κόμματος από νέα πρόσωπα. Γιατί όμως οι προηγούμενες πρωτοβουλίες που πήρε ήταν στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση; (βλ. “58”)
• Τέλος, ο Νίκος Ανδρουλάκης σωστά επεσήμανε ότι πρώτα πρέπει να γίνει το νέο κόμμα και μετά να εκλεγεί ο νέος αρχηγός. Ωστόσο αυτές τις θέσεις πραγματικά τις πιστεύει ή απλά εξυπηρετούν την αντιπολίτευση στη Γεννηματά; Δεν θα ρωτούσε κανείς για την αξιοπιστία των λεγομένων του, αν δεν είχε κατέβει υποψήφιος ευρωβουλευτής όντας γραμματέας του ΠΑΣΟΚ. Άραγε θα κάνει το ίδιο, όταν και όποτε θέσει υποψηφιότητα για αρχηγός;

Οι παραπάνω περιπτώσεις φανερώνουν ότι σωστές απόψεις μπορούν να ακουστούν από παντού, ακόμη και από κει που δεν το περιμένεις. Εντούτοις, ο χώρος υποφέρει από την έλλειψη ηγεσίας δια του παραδείγματος. Ενδεικτικά αποτυπώνεται παραπάνω μια ασυνέπεια λόγων και έργων που διαβρώνει την όποια απόπειρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης για έναν χώρο που σήκωσε άδικα το μεγαλύτερο φορτίο της κρίσης. Το ταλαιπωρημένο εκλογικό σώμα ζητάει πολύ απλά πράγματα και αποτυπώνεται στις ίδιες δημοσκοπήσεις που δείχνουν καθηλωμένη τη ΔΗΣΥ στην περιοχή του 5 και 6 τοις εκατό:

• νέα πρόσωπα
• νέο κόμμα
• νέο αφήγημα

Όσο αποφεύγουν οι πρωταγωνιστές να πουν την αλήθεια μεταξύ τους, να κάνουν όλοι ένα βήμα πίσω για κάτι το πραγματικά εμπροσθοβαρές, δεν πρόκειται σύντομα ο λαός να ασπαστεί τη δική τους αλήθεια. Εκτός κι αν βολεύονται να έχουν βιτρίνα τα επόμενα χρόνια πρόσωπα όπως οι Σκανδαλίδης και Πρωτόπαπας, τα οποία όλο και κάτι πάντα θα βρίσκουν να αγοράζουν από το σουπερμάρκετ των ιδεών για τον πολιτικό τους επιούσιο..