Κάτι σαν μανιφέστο για έναν Προοδευτικό.

Όταν η Ελλάδα πέρασε για πρώτη φορά το κατώφλι της κρίσης το 2009, ελάχιστοι φαντάζονταν με πόσο πάταγο θα κατέρρεαν όλες οι βεβαιότητες που διαμορφώθηκαν τα προηγούμενα χρόνια. Βυθισμένοι στην μακαριότητα μιας ευημερίας επίπλαστης όπως αποδείχθηκε, σχεδόν βέβαιοι ότι είμαστε θωρακισμένοι απέναντι στην χειρότερη παγκόσμια οικονομική κρίση μετά την μεγάλη Ύφεση, υποστήκαμε ένα βαρύ χτύπημα από το οποίο δεν φαίνεται να μπορούμε να συνέλθουμε.

Σήμερα, μετά από 7 χρόνια ύφεσης, 5 εθνικές εκλογές, 1 δημοψήφισμα και 3 προγράμματα προσαρμογής τίποτα δεν φαίνεται να είναι πια το ίδιο.

Ο παλιός δικομματισμός αντικαταστάθηκε από μία νέα καρικατούρα του.

Η εμπιστοσύνη στα κόμματα και τους θεσμούς έχει φτάσει στο ναδίρ.

Η στάση μας απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ένωση όχι απλά δεν θεωρείται αυτονόητα θετική αλλά φθίνει με γοργούς ρυθμούς. Η Ελλάδα κλείνεται στο καβούκι της. Απομονώνεται. Απομακρύνεται από τα διεθνή κέντρα αποφάσεων. Η λογική της πτωχής πλην τίμιας Ψωροκώσταινας φαίνεται να επικρατεί έναντι του οράματος μιας Ελλάδας ανοιχτής και κοσμοπολίτικης, ισχυρού κράτους-μέλους της Ε.Ε. και περιφερειακού διπλωματικού παίκτη στα Βαλκάνια και τη Μεσόγειο.

Οι νέες γενιές απηυδισμένες από ένα πολιτικό σύστημα ανίκανο να συνεννοηθεί για τα στοιχειώδη στρέφονται στον ριζοσπαστικό λαϊκισμό, σε λύσεις ακραίες και επικίνδυνες, έλκονται από θεωρίες συνωμοσίας, από δοξασίες εθνικού νομίσματος και αυτόνομης πορείας, από σωτήρες και Μεσσίες εσωτερικού και εξωτερικού.

Η ελληνική μεσαία τάξη, η πλατιά πλειοψηφία των συνηθισμένων ανδρών και γυναικών που αποτελεί τη ραχοκοκαλιά της ελληνικής κοινωνίας , ζει καθημερινά δεκάδες μικρούς θανάτους: απολύσεις, λουκέτα επιχειρήσεων, ο μισθός που τελειώνει το πρώτο δεκαήμερο του μήνα, η σύνταξη που κάθε τόσο μειώνεται, ο τζίρος της μικρομεσαίας επιχείρησης που εξαϋλώνεται, η μακρόχρονη ανεργία, η μετανάστευση της μορφωμένης νέας γενιάς επιστημόνων και υψηλά εξειδικευμένων τεχνιτών. Ο φόβος και η ανασφάλεια για το αύριο, η αδυναμία να ανταποκριθούν στα στοιχειώδη έχουν υποκαταστήσει την ελπίδα για μια μετριοπαθή ευημερία, τους πόθους και τις προσδοκίες για μια πιο γεμάτη ζωή.

Οι νέες γενιές μη προνομιούχων που διαμορφώθηκαν ήδη από την εποχή των παχέων αγελάδων -νέες ομάδες εργαζομένων, άνεργοι πτυχιούχοι, νέοι επιχειρηματίες, μετανάστες-μέσα από μια υποβόσκουσα διαδικασία, κάτω από τις κεραίες των παραδοσιακών κομμάτων, καταδικάζονται οριστικά στο περιθώριο και αποχαιρετούν το όνειρο της ανοδικής κοινωνικής κινητικότητας. Της αυτοπραγμάτωσης μέσα από τη δουλειά, τις σπουδές, την Πολιτική.

Δεν μας αξίζει αυτή η κατάσταση.

Έχουμε ακόμα χρόνο να αλλάξουμε ρότα.

Γιατί δίπλα στα ερείπια της καταστροφής υπάρχουν και οι σπόροι της επιτυχίας: μικρές νησίδες αριστείας στις επιχειρήσεις, στη Δημόσια Διοίκηση, στα πανεπιστήμια, στην έρευνα, στην οικονομία της φροντίδας, στην εθελοντική δράση. Αυτές οι μικρές ιστορίες καινοτομίας, επινοητικότητας, και επιτυχίας αποτελούν την εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα. Στα κέντρα του παγκόσμιου καπιταλισμού μία όσμωση πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, κρατικών ερευνητικών κέντρων και ιδιωτικών επιχειρήσεων οδηγεί στην παραγωγή καινοτόμων-προωθημένων πρακτικών και μεθόδων, επιστημονικών επιτευγμάτων που εφαρμόζονται στην παραγωγή και προάγουν την οικονομία. Το μυστικό της επιτυχίας τους δεν μπορεί με σιγουριά να διαλευκανθεί. Στα κράτη αυτά το πολιτικό ζητούμενο είναι το αίτημα οι πρωτοπορίες αυτές να ξεφύγουν από τα στενά όρια των προωθημένων ελίτ της παραγωγής και της επιστήμης και να διαχυθούν στην υπόλοιπη οικονομία, παραγωγή, κοινωνία, να γίνουν προσβάσιμες σε όλους τους συνηθισμένους άνδρες και γυναίκες.

Στην Ελλάδα όμως, αυτές οι νησίδες αριστείας είναι αποκομμένες η μία από την άλλη, αποκλεισμένες από την στήριξη μιας παρασιτικής και αναποτελεσματικής δημόσιας διοίκησης, ενός σαθρού κοινωνικού συμβολαίου πελατειακών σχέσεων και ενός εχθρικού στην καινοτομία πολιτικού συστήματος. Οι ελληνικοί σπόροι της ελπίδας κινδυνεύουν με μαρασμό. Χρειάζονται φως για να ανθίσουν, νερό για να ποτιστούν, αέρα για να αναπνεύσουν και να αποτελέσουν τον οδηγό μας προς τα εμπρός. Στην πορεία μας να μετατρέψουμε την εξαίρεση σε κανόνα. Να μετατρέψουμε τη χώρα μας σε ένα επιτυχημένο Κράτος. Να βοηθήσουμε τους Έλληνες να ξανασταθούν στα πόδια τους και να ελπίσουν ξανά.

Τα δεσμά που μας κρατάν δεμένους στο παρελθόν παραμένουν ισχυρά. Γιατί παρά την κρίση και τις σαρωτικές αλλαγές που αυτή έφερε είναι γενικευμένη μία αδιόρατη αίσθηση ότι τελικά τίποτε δεν έχει αλλάξει.

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ 21ου αιώνα ΚΑΙ ΤΑ ΔΕΣΜΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΚΡΑΤΑΝΕ ΠΙΣΩ

Όταν η πολιτική γενιά που κυριαρχεί σήμερα έμπαινε στην Πολιτική, καμία από τις πολιτικές προκλήσεις που μεσουρανούν στον σημερινό κόσμο δεν πρωταγωνιστούσε ακόμα. :

Από το ευρωπαϊκό ενωσιακό πείραμα μέχρι τα δικαιώματα των ομόφυλων ζευγαριών.

Από την ραγδαία ανάπτυξη των αναπτυσσόμενων κρατών, την γεωπολιτική υποχώρηση των ΗΠΑ και την ανακατανομή της διεθνούς ισχύος μέχρι την κλιματική αλλαγή, την βιοηθική και τις μεταναστευτικές κρίσεις.

Από την κλωνοποίηση μέχρι τη δημογραφική γήρανση των ανεπτυγμένων κρατών και τον θανάσιμο κίνδυνο που διατρέχουν τα συστήματα κοινωνικής ασφάλισής τους.

Από τη διεθνοποιημένη τρομοκρατία μέχρι την εξέλιξη της μάχης κατά της παγκόσμιας φτώχειας.

Η ατζέντα των διεθνών πολιτικών προκλήσεων ανανεώνεται με ρυθμούς γεωμετρικούς. Όμως τα προβλήματα διεθνούς βεληνεκούς και οι ασύμμετρες απειλές δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν με εθνικά μέτρα. Η πρόσφατη οικονομική κρίση, η πρώτη οικονομική κρίση της παγκοσμιοποίησης, κατέδειξε τα όρια της ελεύθερης αγοράς. Διέλυσε ιδεολογικούς μύθους περί αποτελεσματικότητας των αγορών και οδήγησε σε μία πρωτοφανή στα ιστορικά μεταφορά πλούτου από τους πολίτες στις μεγάλες συγκεντρώσεις κεφαλαίου, προκειμένου να αποφευχθεί η κατάρρευση. Αντίστοιχα, η μεταναστευτική κρίση, προϊόν της αποσταθεροποίησης που προκάλεσε στις βορειοαφρικανικές και μεσανατολικές χώρες της Μεσογείου η Αραβική Άνοιξη και ο πόλεμος στη Συρία, απειλεί να διαλύσει τη συνοχή της Ε.Ε.

Η διεθνής κοινότητα, ένας όρος που εκφράζει ακόμα έναν ευσεβή πόθο παρά μια πραγματικότητα, επιχειρεί άτεχνα, τσαπατσούλικα και αναιμικά, σαν ένα νήπιο που μαθαίνει να περπατάει, να συντονιστεί στην οικοδόμηση ενός κόσμου πιο σταθερού, πιο ασφαλή, πιο δίκαιου.

Η μεταπολιτευτική Ελλάδα έκανε άλματα εξέλιξης. Εκδημοκρατίστηκε αποκτώντας ένα σταθερό κοινοβουλευτικό σύστημα και αφήνοντας πίσω τους αντιδημοκρατικούς της δαίμονες.

Συντόνισε το βήμα της με τα πλουσιότερα έθνη του πλανήτη μπαίνοντας στο club των ισχυρών.

Έγινε μια κοινωνία πιο ίση και πιο δίκαιη δίνοντας φωνή στους αποκλεισμένους, αναδιανέμοντας πιο δίκαια τον πλούτο και δίνοντας πρόσβαση στην εξουσία στις λαϊκές μάζες.

Ταυτόχρονα όμως, για την Ελλάδα μεγάλες ιστορικές εθνικές εκκρεμότητες παραμένουν ανοικτές. Είναι τα δεσμά που μας κρατούν πίσω, τα εμπόδια που καθηλώνουν τις δυνάμεις της δημιουργικότητας να συντονίσουν τον βηματισμό τους με τον υπόλοιπο κόσμο.

Το πολιτικό σύστημα αφού απέτυχε να αναπτύξει ένα οπλοστάσιο επιλογών απέναντι στην κρίση, αδυνατεί μέχρι και σήμερα να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Προσπαθεί να αντιμετωπίσει τα προβλήματα του 21ου αιώνα με τα ερμηνευτικά σχήματα, τις προσλαμβάνουσες παραστάσεις και τα πολιτικά εργαλεία του 20ου αιώνα. Τα κόμματα του νέου δικομματισμού συνεπικουρούμενα από τα μικρότερα πολιτικά σχήματα αναλώνουν το πενιχρό τους πολιτικό κεφάλαιο στην μικροπολιτική της φθήνιας. Παράλληλα, επιμένουν σε μια άρρητη συναίνεση στο λάθος: σε ένα σαθρό κοινωνικό συμβόλαιο που δημιουργεί πολλαπλές ανισότητες, με ισχυρές ελίτ από τη μία και στρατιές αποκλεισμένων από την άλλη. Επιχειρούν στη θέση παλαιών καθεστώτων να χτίσουν νέα, με νέους πρωταγωνιστές αλλά ίδιες μεθόδους.

Η δημόσια διοίκηση, θεσμός ύψιστου στρατηγικού ενδιαφέροντος για όλες τις πετυχημένες κοινωνίες και οικονομίες, απέτυχε στο δύσκολο και πολλαπλό στοίχημα να πετύχει πέρα από τον εκδημοκρατισμό της τον οργανωσιακό εκσυγχρονισμό της, την προσαρμογή της στις νέες τεχνολογίες και μεθόδους διαχείρισης και να στραφεί προς την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και το διεθνές ανταγωνιστικό περιβάλλον. Πελατειακές σχέσεις στην επιλογή διοικητικών στελεχών, πολυνομία, αδιαφάνεια, ανομοιογένεια και ανισοκατανομή, απουσία διοικητικής ελίτ. Αναποτελεσματικότητα, αδιαφάνεια, έλλειψη πρωτοβουλίας, αλλεργία στον πειραματισμό και στην καινοτομία αποτελούν ένα κοκτέιλ καθήλωσης και συντηρητισμού. Η ελληνική δημόσια διοίκηση, ενώ θα έπρεπε να αποτελεί στρατηγικό μοχλό για το ξεπέρασμα της κρίσης, αποτελεί εμπόδιο.

Το τραπεζικό σύστημα, παρά τις πρωτοφανείς αναδιαρθρώσεις, την ανακεφαλαιοποίησή του και την ροή πακτωλού χρημάτων, αδυνατεί να στηρίξει την υγιή επιχειρηματικότητα, να δώσει ώθηση στην καινοτομία και να συμβάλει στην επανεκκίνηση της Οικονομίας.

Η επιχειρηματικότητα χτυπημένη άγρια από την κρίση, την ύφεση και την υπερφορολόγηση, αποκομμένη από την πίστωση φαίνεται καταδικασμένη. Νέοι επιχειρηματίες χωρίς πρόσβαση σε ρευστότητα, εξειδικευμένες οικονομοτεχνικές και νομικές συμβουλές, στατιστικά στοιχεία καταδικάζονται σε εγχειρήματα θνησιγενή. Το αναπτυξιακό μοντέλο της Ελλάδας, παραμένει καθυστερημένο και αναιμικό, αδύναμο να σταθεί με τρόπο στοιχειωδώς ανταγωνιστικό στο διεθνές οικονομικό περιβάλλον του 21ου αιώνα

Το ελληνικό σύστημα κοινωνικής ασφάλισης βρίσκεται ένα βήμα από τον γκρεμό. Ένας εκρηκτικός συνδυασμός δημογραφικής γήρανσης, ύφεσης και ανεύθυνης διαχείρισης με την πριμοδότηση κλαδικών ελίτ με προνομιακή πρόσβαση στα κέντρα τον αποφάσεων απειλεί να το τινάξει στον αέρα.

Κανένα από τα ιδεολογικά δόγματα που μονοπωλούν την πολιτική συζήτηση, ο νεοφιλελευθερισμός και η σοσιαλδημοκρατία ή τα υβρίδιά τους, δεν είναι ικανά να δώσουν απαντήσεις στους φόβους, τις ανασφάλειες και τις προσδοκίες των συνηθισμένων ανδρών και γυναικών.

Για να αντιστρέψουμε την πορεία προς την παρατεταμένη παρακμή χρειάζεται μια προοδευτική προγραμματική αντεπίθεση σε τομείς που μέχρι σήμερα βρίσκονται έξω από τη δημόσια συζήτηση. Χρειάζεται να επαναπροσδιορίσουμε την στάση μας απέναντι στην Πολιτική και την Οικονομία.

ΟΙ ΑΡΧΕΣ ΜΑΣ

Η ΑΝΟΙΧΤΟΤΗΤΑ υπερβαίνει το παραδοσιακό αίτημα για ευρύτερη και ισότιμη πρόσβαση σε δημόσια αγαθά, σε κοινωνικές υπηρεσίες. Για διαφάνεια στη διαχείριση των δημόσιων δαπανών, με τον πολίτη να γνωρίζει ανά πάσα στιγμή και σε ζωντανό χρόνο, με τη βοήθεια της Τεχνολογίας, πώς κατανέμονται οι φόροι του. Εκτείνεται στον Εκδημοκρατισμό της οικονομίας και στοχεύει στην ικανοποίηση της απαίτησης των απλών ανθρώπων για διεύρυνση της πρόσβασης σε πίστωση, τεχνολογίες, τεχνογνωσία και αγορές. Απώτατος στόχος της ανοιχτότητας είναι η διασπορά στην Κοινωνία των προηγμένων πειραματικών πρακτικών που σήμερα περιορίζονται σε έναν στενό κύκλο προωθημένων ελίτ: στις επιχειρήσεις, στη δημόσια διοίκηση, στα πανεπιστήμια, στην έρευνα. Οι πρακτικές αυτές ανατέμνονται, απομονώνονται τα συστατικά της επιτυχίας τους και αφού συστηματοποιηθούν προσαρμόζονται σε όλες τις πτυχές της κοινωνικής δράσης. Σε τελική ανάλυση η ΑΝΟΙΧΤΟΤΗΤΑ είναι η σύνθεση της Ισότητας και της Ελευθερίας σε μια οικονομία έντασης γνώσης. Γιατί στην μεταβιομηχανική κοινωνία μας η Τεχνολογία και η Γνώση είναι σαν τον Ιανό: μπορεί να απελευθερώσει δυνάμεις αλλά ταυτόχρονα να δημιουργήσει νέες ανισότητες, νέους αποκλεισμένους.

ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ Καμία οικονομική ανάπτυξη δεν έχει κοινωνικό νόημα χωρίς κοινωνική ενσωμάτωση. Για να γίνει όμως αυτό πρέπει να επενδύσουμε στην ανάπτυξη ενός συνόλου συνεργατικών πρακτικών. Για να διαχυθεί προς τα κάτω το απόθεμα γνώσης, τεχνολογίας, τεχνογνωσίας που περιορίζεται σήμερα σε μία προωθημένη ελιτ. Να φτιάξουμε καινοτόμους συνεταιρισμούς στον πρωτογενή τομέα, επιχειρηματικά πάρκα με διασυνδεμένες επιχειρήσεις, διαδικτυακές πλατφόρμες συνεργασίας επαγγελματικών ομάδων, πρωτοποριακές μεθόδους χρηματοδότησης καινοτόμων ιδεών. Οι πετυχημένες κοινωνίες κατάφεραν να αντιμετωπίσουν τις κρίσεις συνδυάζοντας την καινοτομία, την συνεργασία και την ευελιξία. Ξεπερνώντας ψευδεπίγραφα διλήμματα του τύπου Δημόσιο-Ιδιωτικό κατάφεραν να αναπτύξουν ένα ρεπερτόριο θεσμικών επιλογών και να κινηθούν με άνεση ανάμεσα σε πολιτικές ελεύθερης αγοράς και διευθυνόμενης οικονομίας ανάλογα με τις περιστάσεις. Στην Ελλάδα και στην Ευρωπαϊκή Ένωση ο συντηρητισμός μας καθηλώνει σε ένα καθεστώς κινούμενης άμμου. Ήρθε η ώρα να ανατρέψουμε αυτό το καθεστώς και να ενεργήσουμε δημιουργικά.

ΣΤΗΡΙΞΗ τίποτα δεν έχει νόημα από τα παραπάνω αν δεν απλώσουμε ένα δίχτυ προστασίας σε αυτούς που μένουν πίσω. Αν δεν προσφέρουμε τα εργαλεία που θα τους επιτρέψουν, αν το επιθυμούν, να βρεθούν στην κορυφή. Η πραγματικότητα υπήρξε πολύ σκληρή με τα δόγματα που κυριαρχούν στην σύγχρονη δημόσια συζήτηση.

Από την μία το νεοφιλελεύθερο δόγμα ότι μέσω της ανάπτυξης θα δημιουργηθούν τα αποθέματα για την αύξηση των κοινωνικών δαπανών αποδείχθηκε μία χίμαιρα. Η πρόσφατη παγκόσμια οικονομική κρίση απέδειξε ότι απορρύθμιση μπορεί να τινάξει την διεθνή οικονομία στον αέρα, ότι η αγορές είναι ανίκανες να προνοήσουν για τους φτωχούς, τους αδύναμους τους αποκλεισμένους, εκτοξεύοντας τις ανισότητες στα ύψη.

Από την άλλη η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία πνέει τα λοίσθια. Ο ιστορικός συμβιβασμός που την δημιούργησε έχει γίνει ετεροβαρής. Οι ευρωπαίοι σοσιαλδημοκράτες έχουν σταδιακά απεμπολήσει τα πάντα, προκειμένου να διατηρήσουν ένα πανάκριβο λόγω της δημογραφικής γήρανσης και του διεθνούς ανταγωνισμού σύστημα κοινωνικής πρόνοιας, ένα σύστημα παροχών εκτός αγοράς. Ταυτόχρονα, η αναδιανομή μέσω της προοδευτικής φορολόγησης, το τοτέμ της σύγχρονης σοσιαλδημοκρατίας αποτελεί ένα ανεπαρκές εργαλείο για την καταπολέμηση των ανισοτήτων. Θεσμικά συντηρητικό και πολιτικά καθηλωμένο το σχέδιο των σοσιαλδημοκρατών έχει καταντήσει μια φθηνή εξανθρωπισμένη εκδοχή του σχεδίου των συντηρητικών τους αντιπάλων.

Η αρχή της ΣΤΗΡΙΞΗΣ ξεπερνάει την αναδιανομή μέσω της φορολόγησης των εισοδημάτων. Περιέχει μια κοινωνική πολιτική που δίνει έμφαση στην ατομική ενδυνάμωση μέσω της εκπαίδευσης και την ανάπτυξη ενός βασικού πυρήνα δεξιοτήτων και εννοιακών γνώσεων φιλικών στην καινοτομία και τον πειραματισμό. Περιέχει επίσης και μια οικονομική πολιτική που πρέπει να κινείται στην ίδια κατεύθυνση: στην κινητοποίηση πόρων για τη δημιουργία χρηματοδοτικών κεφαλαίων και κέντρων υποστήριξης που θα μεσολαβούν μεταξύ Κράτους και ιδιωτών προκειμένου να διευκολύνουν την πρόσβαση σε τεχνολογία, πίστωση, τεχνογνωσία και εξειδικευμένες οικονομοτεχνικές συμβουλές, όταν οι επίσημες υπηρεσίες αποτυγχάνουν. Παράλληλα, θα δρα προς την κατεύθυνση της προώθησης επιτυχημένων τοπικών πρακτικών και καινοτομίας. Ταυτόχρονα, πρέπει να αναδιοργανώσουμε την κοινωνία των πολιτών προς την κατεύθυνση της οικονομίας της φροντίδας. Η οικονομική κρίση και η προσφυγική κρίση που την ακολούθησε και μαίνεται στις μέρες μας ανέδειξε ένα απόθεμα κοινωνικής αλληλεγγύης και εθελοντικής δράσης που μέχρι πρότινος δεν υποψιαζόμασταν ότι υπήρξε. Το κεκτημένο αυτό δεν πρέπει να αφεθεί στην τύχη του. Χρειάζεται να ενθαρρυνθεί ώστε να αναπτυχθεί περαιτέρω, να εμπλουτιστεί με επιπλέον δράσεις, να τυποποιηθεί και να θεσμοποιηθεί. Κάθε Έλληνας θα πρέπει να συμμετέχει στην οικονομία της φροντίδας, με ένα είδος φόρου «σε είδος», μία μορφή εφαρμοσμένης κοινωνικής ευθύνης και αλληλεγγύης.

Μια ΖΩΝΤΑΝΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. Για την πραγμάτωση των παραπάνω αρχών, είναι απαραίτητο να εμβαθύνουμε τη Δημοκρατία μας. Μια Δημοκρατία αναιμική, με πολίτες που να απέχουν, με περιορισμένες δυνατότητες παρέμβασης και ένα ελεγχόμενο από ορατές και αόρατες ελίτ συμφερόντων πολιτικό παιχνίδι υπονομεύει κάθε προσπάθεια για αλλαγές και υπερβάσεις. Το ξαναζωντάνεμα της Δημοκρατίας προϋποθέτει την επέκταση της αρχής της λογοδοσίας των εκλεγμένων και των δημόσιων λειτουργών, την διάχυση της εξουσίας σε αποκεντρωμένους θεσμούς, την ένεση αμεσοδημοκρατικών στοιχείων σε μια αντιπροσωπευτική δημοκρατία που τείνει να γίνει ένα πουκάμισο αδειανό.

ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΣΜΟΣ. Ως πολιτική αρχή και ως κοινωνική νοοτροπία. Υπό την πρώτη του εκδοχή ο κοινωνικός πειραματισμός θα πρέπει να αποτελέσει συστατικό στοιχείο οποιουδήποτε νέου προοδευτικού προγράμματος. Το περιορισμένο θεσμικό ρεπερτόριο και το πολιτικό τέλμα της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας οφείλονται ακριβώς στην έλλειψη κουλτούρας πειραματισμού. Αντίστοιχα, η κουλτούρα πειραματισμού θα πρέπει να αποτελέσει βασικό χαρακτηριστικό της ελληνικής κοινωνίας. Το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα θα πρέπει να προσανατολιστεί σε ένα είδος εκπαίδευσης με ειδοποιά χαρακτηριστικά την καλλιέργεια αναλυτικών ικανοτήτων, την επιλεκτική εμβάθυνση μέσω του παραδείγματος , την συνεργασία και τον πλουραλισμό.

ΤΟ ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΚΕΤΟ

Ο μεταρρυθμιστικός λόγος στην Ελλάδα περιορίζεται σε ένα μονότονο μοτίβο: Πρέπει να κάνουμε τα αυτονόητα.

Πράγματι, οι εθνικές μας εκκρεμότητες προσαρμοσμένες στο ευρωπαϊκό θεσμικό περιβάλλον, πρέπει να ξαναγίνουν κομμάτι ενός εθνικού σχεδίου με τρόπο επιτακτικό.

Πρέπει να φτιάξουμε μια δημόσια διοίκηση αξιοκρατική, αποτελεσματική και ευέλικτη συντονισμένη με την Ε.Ε. και το απαιτητικό διεθνές περιβάλλον.

Πρέπει να χαλυβδώσουμε τη Δημοκρατία ενδυναμώνοντας τους πολιτικούς θεσμούς και αλλάζοντας το εκλογικό σύστημα.

Πρέπει να προστατέψουμε τον Καταναλωτή από την παραπλάνηση και την αισχροκέρδεια.

Πρέπει να καταπολεμήσουμε την φοροδιαφυγή αναθεωρώντας το φορολογικό σύστημα και τους φοροεισπρακτικούς μηχανισμούς.

Πρέπει να απλοποιήσουμε την Νομοθεσία μας και να αυξήσουμε το κύρος και την αποτελεσματικότητα του συστήματος απονομής δικαιοσύνης.

Πρέπει να μάθουμε να μετράμε, να καταστήσουμε τα στατιστικά στοιχεία αναπόσπαστο μέρος της πολιτικής δράσης, την ουσιαστική τεκμηρίωση απαραίτητο προαπαιτούμενο της νομοθέτησης.

Πρέπει να βάλουμε μετρήσιμους στόχους. Από τον περιορισμό του δείκτη ανισότητας (GINI) μέχρι την βελτίωση της κατάταξής μας στους δείκτες διεθνών οργανισμών (Παγκόσμια Τράπεζα, ΟΟΣΑ)

Πρέπει να εξαλείψουμε το πελατειακό σύστημα ως κοινωνική νοοτροπία και ως τρόπο λειτουργίας του Κράτους.

Όμως, το αυτονόητο δεν είναι αρκετό.

Οι μεταρρυθμίσεις έχουν καταντήσει έννοια μπαλαντέρ. Ένα πολιτικό τοτέμ που όλοι, από την Δεξιά μέχρι την Αριστερά, χρησιμοποιούν χωρίς να μπαίνουν στην ουσία του προβλήματος. Η μεταρρυθμιστική διαδικασία όπως την οραματίζονται οι κατ’ όνομα μεταρρυθμιστές είναι μια βαθιά συντηρητική διαδικασία, σκληρά ιεραρχικά δομημένη. Η πλατειά λαϊκή μάζα είναι αποκλεισμένη. Στέκεται έξω από το παράθυρο και απλά παρατηρεί το πάρτυ που γίνεται μέσα. Οι υποψήφιες ελληνικές μεταρρυθμίσεις κατασκευάζονται σε εξειδικευμένα εργαστήρια: σε διεθνείς οργανισμούς, σε μεγάλα δικηγορικά γραφεία, από στρατιές εξειδικευμένων τεχνοκρατών σε μια διαδικασία αποκομμένη από τους πολλούς.

Ο προοδευτικός λόγος πρέπει να ριζοσπαστικοποιηθεί. Να ξαναβρεί την μετασχηματιστική του αύρα. Να απευθυνθεί στους συνηθισμένους Έλληνες και Ελληνίδες,

Να αντιμετωπίσει τους φόβους, τις ανασφάλειες και την απελπισία τους. Να δημιουργήσει ένα νέο λεξιλόγιο που θα εκφράσει τις προσδοκίες και τις ελπίδες τους και θα επανοηματοδοτήσει την ζωή τους μέσα από την Πολιτική.

Να ρίξει τα τείχη και να βγάλει από τις σκιές τα εκατομμύρια των ανδρών και γυναικών που αντιμετωπίζουν το φάσμα της μόνιμης περιθωριοποίησης και στασιμότητας.

ΜΕ ΣΤΟΧΟΥΣ ΜΑΣ:

Την Οικονομική ανάπτυξη με κοινωνική ενσωμάτωση

Την Εξάλειψη των ανισοτήτων μέσω της ατομικής ενδυνάμωσης και της αξιοκρατίας.

Την δημιουργία ενός οπλοστασίου θεσμικών επιλογών μέσα από τον κοινωνικό πειραματισμό

Την επανοηματοδότηση της Πολιτικής με το ξαναζωντάνεμα της Δημοκρατίας.

Ήρθε η ώρα να προτείνουμε το ΚΑΙΝΟΥΡΙΟ σε μια μορφή που να επιτρέπει ΣΤΟΝ ΚΑΘΕΝΑ να συμμετέχει στη δημιουργία του.