Και τώρα που ήρθε ο Σταύρος;

O ορισμός και η συγκρότηση της Επιτροπής Αλιβιζάτου πρώτα ξεμπλόκαρε τον Γιώργο Καμίνη, μια προσωπικότητας της ευρύτερης κεντροαριστεράς. Λίγες μέρες αργότερα ξεμπλόκαρε και τον Σταύρο Θεοδωράκη, επικεφαλής ενός κόμματος του ευρύτερου κέντρου. Αμφότεροι διεκδικούν την ηγεσία του υπό διαμόρφωση νέου ενιαίου πολιτικού φορέα, που κακά τα ψέμματα δεν είναι πλέον ΔΗΣΥ, αλλά κάτι ευρύτερο, τουλάχιστον εννοιολογικά και πολιτικά. Εκλογικά μένει να αποδειχθεί τόσο από τη συμμετοχή στις ενδοπαραταξιακές εκλογές όσο και από την αποδοχή του νέου εγχειρήματος στις εθνικές εκλογές, όποτε κι αν αυτές έλθουν.

Αμφότερες οι υποψηφιότητες κατάφεραν να προσδώσουν το “τεκμήριο της αντιπροσωπευτικότητας”, μετατρέποντας τη διαδικασία από “εσωκομματική κάλπη” σε “παραταξιακή” κάλπη κι αυτό είναι κάτι που πρέπει να τους πιστωθεί, όπως και στη Φώφη Γεννηματά που βρήκε το θάρρος να ανοίξει το παιχνίδι. Τόσο εκείνη, όσο και ο Σταύρος έβαλαν στην εξίσωση αυτό που λέμε “ιστορικό καθήκον”, άσχετα από τα επιμέρους κίνητρα και προθέσεις που μπορούν να αποδοθούν. Εξάλλου δεν είναι κακό για πρώτη φορά στα χρόνια της υπαρξιακής κρίσης του ευρύτερου προοδευτικού χώρου να επενδύονται στην επανένωσή του και προσωπικές φιλοδοξίες. Συνήθως το αντίθετο συνέβαινε, με τον καθέναν να ψάχνει την εξυπηρέτηση του σκληρά εννοούμενου συμφέροντος είτε κατά μόνας, είτε σε άλλο πολιτικό φορέα.

Πέρα από το τεκμήριο αντιπροσωπευτικότητας όμως, η αποδοχή του εγχειρήματος από τον Σταύρο Θεοδωράκη επιλύει εν πολλοίς και την αόρατη εκκρεμότητα που στεκόταν πάνω από τον προοδευτικό χώρο. Ξεπερνώντας τις όψιμες δημοσκοπικές καταγραφές, αλλά και την τελευταία εκλογική επίδοση των κομμάτων του χώρου στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015 (αθροιστικά λίγο πάνω από το 10%), η ανακοίνωση της υποψηφιότητας του Σταύρου Θεοδωράκη οδηγεί de facto σε μια επανένωση του προοδευτικού χώρου, εξέλιξη με ισχυρό συμβολισμό και εξέλιξη έναντι της οποίας οφείλουν να τοποθετηθούν όλοι όσοι αυτοπροσδιορίζονται ως προοδευτικοί από την κορυφή έως τη βάση.

Κι αυτή η de facto επανένωση ίσως να μην προέκυπτε αν δεν υπήρχε ο ορίζοντας της κάλπης. Ας θυμηθούμε πέρυσι ότι ΔΗΣΥ και Ποτάμι είχαν κάνει από κοινού μια Επιτροπή, που είχε βγάλει κι ένα κοινό πόρισμα. Θυμάται κανείς αναλυτικά τις θέσεις του; Όχι, γιατί πολύ απλά θυμάται την αποτυχία να κάνει το επόμενο βήμα. Τότε και σήμερα ΔΗΣΥ και Ποτάμι έχουν δημοσκοπικά πάνω κάτω τα ίδια ποσοστά, ο ΣΥΡΙΖΑ κυβερνά όπως κυβερνά και η ΝΔ του Μητσοτάκη είναι πρώτη στις δημοσκοπήσεις. Αυτό που άλλαξε είναι η μεσολάβηση της κάλπης, η οποία κακά τα ψέμματα γεννά δυναμική. Αν φέτος είχαν επαναληφθεί τα περσινά, πιθανόν να μην έχει προχωρήσει και πάλι τίποτα. Όπως βέβαια αν έλεγε κάποιος πέρυσι ότι σε έναν χρόνο από σήμερα θα υπάρχει τόση κινητικότητα και ότι ο χώρος θα τείνει προς την επανένωση, θα περνιόταν για αβάσιμα αισιόδοξος.

Σήμερα όμως επιτρέπεται κανείς να έχει μια συγκρατημένη αισιοδοξία ότι κάτι πάει να γίνει. Ίσως η διαδικασία να μην είναι και η πλέον ορθολογική πολιτικά (πρώτα ο νέος αρχηγός μετά το νέο κόμμα), ωστόσο κάτι έπρεπε να γίνει για να τοποθετηθεί αυτή η βάση που έμεινε σταθερή και πιστή στα χρόνια κατάρρευσης του προοδευτικού χώρου, που επέμεινε να μην πειστεί και να μην απορροφηθεί δεξιά και αριστερά. Και τώρα της δίνεται η ευκαιρία πρωτογενώς να διαδραματίσει τον ιστορικό της ρόλο, να καταφέρει αυτό που δεν κατάφερε η κορυφή: να συγκροτήσει από τα κάτω και από την αρχή την παράταξη, με μια αμετάκλητη ετυμηγορία.

Τις επόμενες μέρες αυτό που αναμένεται είναι να κλείσουν οι τελευταίες εκκρεμότητες όσο αφορά τις υποψηφιότητες, όσο και τους κανόνες της εκλογικής διαδικασίας. Κοινή ευχή όλων είναι να μην υπάρξει κάτι επιμέρους που θα εμποδίσει το εγχείρημα συνολικά. Όπως και ευχής έργον είναι να τοποθετηθούν και όσοι ακόμη δεν το έχουν πράξει είτε μέσω υποψηφιότητας, είτε μέσω στήριξης κάποιας άλλης..