Μας αφορά η κάλπη στην “Κεντροαριστερά”;

Τα εισαγωγικά στην λέξη “κεντροαριστερά” του τίτλου δεν είναι τυχαία. Διότι πολύ απλά ο καθείς από τους εμπλεκόμενους, άμεσους και έμμεσους, δεν έχει αυτοπροσδιοριστεί πραγματικά και προγραμματικά τι είναι.

Ο όρος “κεντροαριστερά” εφευρέθηκε για να πει με άλλα λόγια το “ξέρουμε όλοι σε ποιο χώρο ανήκουμε, αλλά δεν μπορούμε να το προσδιορίσουμε”. Ο ιδεολογικός προσδιορισμός αφέθηκε εδώ και τουλάχιστον 2 χρόνια σε χωροθετήσεις (ανάμεσα στη ΝΔ και το ΣΥΡΙΖΑ και τώρα ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ), σχηματοποιήσεις (ενιαίο κόμμα) και προσωποποιήσεις (ο τάδε ή δείνα ενδιαφέρεται για την ηγεσία της κεντροαριστεράς).

Ωστόσο πάντα αυτό που έχει ο καθένας στο κεφάλι του αναμετράται με την πραγματικότητα, η οποία δεν μπορεί να αγνοηθεί. Κι αυτή στέλνει δύο έσχατα μηνύματα: Πρώτον, μια εν γένει αδιαφορία του κοινωνικού-εκλογικού σώματος για τις εξελίξεις στον χώρο της φερόμενης “Κεντροαριστεράς”. Δεύτερον, η δημοσκόπηση του Πανεπιστημίου Μακεδονίας που δημοσιεύτηκε για λογαριασμό του τηλεοπτικού σταθμού ΣΚΑΙ: Δημοκρατική Συμπαράταξη και Ποτάμι συγκεντρώνουν 5,5 και 1,5 τοις εκατό αντίστοιχα, ποσοστά πάνω κάτω τα ίδια εδώ και κανένα εξάμηνο. Όπως και να το δικαιολογήσει κανείς, αυτά τα ποσοστά μαρτυρούν μια καθήλωση.

Βέβαια θα σπεύσει κάποιος καλοπροαίρετα και θα πει ότι η κόπωση της διαδικασίας είναι που ευθύνεται και ότι αν επιταχυνθούν τα πράγματα και προκύψει μια πανηγυρική ενοποίηση, τότε το κλίμα θα αλλάξει. Ωστόσο φαίνεται ότι αυτή η ένωση των δύο κομματικών σχηματισμών (ως εναρκτήρια πράξη ευρύτερων διεργασιών με κόμματα και προσωπικότητες του χώρου) γίνεται υπό το καθεστώς πίεσης και με το ζόρι κι αυτό δεν μπορεί να βγει σε καλό.

Και που μπορεί κανείς να δει το “ζόρι”; Μα φυσικά στο πόρισμα της Επιτροπής Διαλόγου ΠΑΣΟΚ-Ποταμιού που βγήκε στη δημοσιότητα πριν 40 μέρες περίπου και αντικατοπτρίζει πλήρως την προσέγγιση με την οποία διεξάγονται οι συζητήσεις: Ποια είναι αυτή; Ότι “πρόσωπα με καλά βιογραφικά και καλή έξωθεν καλή μαρτυρία μαζεύτηκαν κάπου και επειδή μαζεύτηκαν και είναι αυτά τα πρόσωπα έπρεπε υποχρεωτικά να βγάλουν ένα κείμενο θέσεων για να μην τους πουν ότι δεν έβγαλαν”.

Αυτό πάνω κάτω ισχύει και για τις διεργασίες του χώρου. Σωστές αιτιάσεις περί “τεχνητών και εκ των άνω συγκολλήσεων” δεν κρίνεται σκόπιμο να επαναληφθούν. Αυτό που πρέπει ίσως να ειπωθεί είναι ότι δυστυχώς ο ευρύτερος χώρος βλέπει εαυτόν περισσότερο σαν κίνηση πολιτικών ομάδων και όχι σαν κόμμα ή παράταξη που έχει την υποχρέωση να διεκδικήσει την κοινωνική πλειοψηφία.

Κλεισμένος και κατακερματισμένος στο κουτί κλειστών συσκέψεων, πολυτελών παρασυναγωγών και προσοντούχων μαζώξεων, ο ευρύτερος χώρος αδυνατεί να δει “έξω από το κουτί”, με αποτέλεσμα να αναπαράγει πάνω κάτω τα ίδια πρόσωπα και τις ίδιες λύσεις για την πολιτική του ύπαρξη και επειδή τα δοκίμασε όλα, τελευταίο καταφύγιο κοινωνικής κινητοποίησης είναι το να στηθεί κάλπη ανάδειξης του επικεφαλής των πολιτικών σχηματισμών που θα αποτελέσουν τη συνομοσπονδία κομμάτων.

Στο μυαλό πολλών υπάρχει η προ 8μηνου εκλογική διαδικασία της ΝΔ: Από ένα νεκρό κόμμα της περιόδου μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015, κάτι κινήθηκε, κάτι κινητοποιήθηκε, 400.000 άνθρωποι που έκριναν ότι αυτή η κάλπη τους αφορά πήγαν και ψήφισαν για τον επόμενο πρόεδρο της ΝΔ, δίνοντας αναπάντεχη εντολή στον Κυριάκο Μητσοτάκη.

Στο μυαλό αυτών των πολλών όμως πρέπει να υπάρχει και μια άλλη εσωκομματική διαδικασία που διεξήχθη μέσα στο 2015 και δεν ήταν άλλη από την εκλογή ανάδειξης προέδρου του ΠΑΣΟΚ τον Ιούνιο του 2015. Εκεί 40.000 άτομα έκριναν ότι τους αφορά αυτή η κάλπη και πήγαν και ψήφισαν την Φώφη Γεννηματά ως πέμπτη πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ. Άλλα μεγέθη, άλλα διακυβεύματα, άλλη χρονική συγκυρία, αλλά το ΠΑΣΟΚ που σήμερα θέλει να επιβάλλει τους όρους του στο Ποτάμι, κατάφερε και κινητοποίησε στην καλύτερη 40.000 ψυχές, επίδοση που δεν την λες και αξιοζήλευτη.

Επομένως τι έχει στα χέρια ο χώρος; Ένα άνευρο προγραμματικό πλαίσιο κι έναν ευσεβή πόθο ότι η κάλπη θα ξανακάνει ελκυστική την “κεντροαριστερά”. Και προτάσσουν τον οδικό χάρτη πρώτα εκλογή αρχηγού κάπου μέσα στο επόμενο τρίμηνο και διεξαγωγή Συνεδρίου κάπου στο επόμενο εξάμηνο. Κι αυτό γιατί πρέπει να βρουν κάτι να προτείνουν ενόψει δύο πραγματικών φόβων:

Το ΠΑΣΟΚ φοβάται τον διεμβολισμό του χώρου από τον Τσίπρα και φοβάται ότι σ’ αυτή τη στόχευση έχει συμπαραστάτες τους Ευρωπαίους Σοσιαλιστές και δη του Hollande και Renzi. Βέβαια το ΠΑΣΟΚ λησμονεί ότι του χρόνου τέτοια εποχή μπορεί κανείς από τους Τσίπρα-Hollande-Renzi να μην έχει παραμείνει στη θέση του. Το Ποτάμι από την άλλη φοβάται την εκλογική του εξαέρωση από τη μια και από την άλλη την ενσωμάτωση του στους ΠΑΣΟΚικούς μηχανισμούς. Βέβαια το Ποτάμι έτσι πως τα κανε μόνο του σύρθηκε στο να έχει να επιλέξει μεταξύ δύο εξίσου ανεπιθύμητων γι αυτό επιλογών.

Από τα παραπάνω συνάγεται ότι ΠΑΣΟΚ-Ποτάμι κοιτούν ο καθείς από τη σκοπιά του την επιβίωσή του. Σε κάπως πλεονεκτικότερη θέση φαίνεται να είναι το ΠΑΣΟΚ, το οποίο δείχνει να εξασφαλίζει την είσοδό του και στην επόμενη Βουλή. Ωστόσο το φάουλ δεν είναι ο μινιμαλιστικός στόχος, αλλά μια χίμαιρα που καταλαμβάνει τώρα τελευταία τους ΠΑΣΟΚους οι οποίοι λένε “όσοι κοψοχέρηδες ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ πέρυσι γυρνούν σε μας”. Έλα όμως που όσοι ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ πηγαίνουν ξενερωμένοι όχι στο ΠΑΣΟΚ, αλλά στην αποχή, επειδή δεν υπάρχει τίποτα πια να τους συναρπάσει και να τους εμπνεύσει.

Αν τα πράγματα συνεχιστούν όπως περιγράφονται στις προηγούμενες παραγράφους δεν πάμε πουθενά, ενώ και τα ονόματα που ακούγονται για υποψηφιότητες είναι στην καλύτερη περίπτωση ανούσια. Θα επαναλάβω κάτι που είναι καραμέλα, αλλά έχει την αξία του “από τα κάτω και όχι από τα πάνω”, που πρέπει να έρθει και να κουμπώσει με το “γι αυτούς που τους αφορά”.

Με άλλα λόγια; Ναι, είμαι από εκείνους που πιστεύουν ότι η κάλπη δημιουργεί δυναμική. Με υγιείς όρους θα μπορούσαν υποψηφιότητες να εκφράσουν ιδεολογικές και πολιτικές πλατφόρμες και επ’ αυτών η βάση να κρίνει και να ψηφίσει. Αλλά εδώ καλά καλά δεν έχουμε βάση, δεν έχουμε με άλλα λόγια έναν “κεντροαριστερό λαό” που θα θέλει πρωτογενώς να ασκήσει την εξουσία και να δημιουργήσει ένα καινούργιο κόμμα.

Γι αυτό λοιπόν πριν απ’ όλα πρέπει να βρεθεί αυτός ο “λαός”. Και για να βρεθεί αυτός ο λαός, που θα πει ότι “αυτή η υπόθεση με αφορά”, πρέπει τα κόμματα που πιστεύουν ότι αυτό το εγχείρημα τους αφορά να κάνουν δύο πράγματα, ταυτόχρονα: Αφενός, να συστήσουν μια υπηρεσιακού τύπου γραμματεία και αφετέρου να δηλώσουν ότι αφότου εμφανιστεί ο “λαός” να αυτοδιαλυθούν. Επομένως και καταληκτικά προτείνεται ένα ενδεικτικό χρονοδιάγραμμα:

• Σεπτέμβριος: Καταχώρηση δήλωσης εκάστου προσώπου ότι θέλει να είναι μέλος-φίλος αυτού του νέου εγχειρήματος ηλεκτρονικά ή με όποιο πρόσφορο μέσο και τόπο. Αυτή η η δήλωση αφορά άπαντες, αρχηγούς, αρχηγίσκους, πρώην και wanna be πρωθυπουργούς.
• Οκτώβριος: Επεξεργασία των δηλώσεων από την υπηρεσιακή γραμματεία και κατανομή τους ανά θεματικά δίκτυα
• Νοέμβριος: Διενέργεια θεματικών συνδιασκέψεων ανά την Ελλάδα, όπου εκεί τα δίκτυα ανά θεματική περιοχή θα προσπαθήσουν να βρεθούν και να παράγουν πολιτικό περιεχόμενο
• Δεκέμβριος: Συγκέντρωση και επεξεργασία του παραχθέντος πολιτικού περιεχομένου και ανταλλαγή εμπειριών από τη προσυνεδριακή διαδικασία. Προκήρυξη διενέργειας εκλογών από τη βάση που θα έχει δηλώσει ότι η υπόθεση την αφορά
• Ιανουάριος: Διενέργεια προεκλογικής εκστρατείας και εκλογών σε δύο γύρους
• Φεβρουάριος: Προετοιμασία διεξαγωγής Ιδρυτικού Συνεδρίου, με περαιτέρω εμπλουτισμό μελών και προτάσεις για όνομα, σύμβολα, καταστατικό
• Μάρτιος: Διενέργεια Ιδρυτικού Συνεδρίου του νέου ενιαίου κόμματος, όπου εκεί συζητούνται όλοι και όλα.