Οι 300 και οι 7000

Σε ένα πολίτευμα με διαχωρισμό των εξουσιών, για τις 7000 σελίδες πολυνομοσχέδιο δεν έχει νόημα να κατηγορείται η κυβέρνηση. Είναι στη διακριτική της ευχέρεια. Αυτοί που φέρουν την ευθύνη είναι οι βουλευτές που θα το ψηφίσουν. Και επειδή ψηφίζουν κατά συνείδηση, η συνείδησή τους μπορεί να τους πει να το ψηφίσουν, χωρίς να το διαβάσουν. Και βέβαια (θα έπρεπε) να κριθούν για αυτό.
Η στενή διασύνδεση της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας με την κυβέρνηση οφελεί απεριόριστα τους βουλευτές που αποποιούνται κάθε ευθύνη απόφασης.
Και το αποτέλεσμα? Εμείς κατηγορούμε την κυβέρνηση, η κυβέρνηση δεν πέφτει γιατί τη στηρίζουν οι βουλευτές που δεν λογοδοτούν σε κανέναν (εκτός από το λίγο μπινελίκωμα που πέφτει εδώ κι εκεί) και κάπως έτσι σε λίγο θα περνάνε νομοσχέδια που θα έρχονται στη βουλή με νταλίκες.
Η συσχέτιση της ψήφου του βουλευτή με τη στήριξη στην κυβέρνηση είναι προβληματική. Η μη ψήφιση ενός νομοσχεδίου από τη βουλή κανονικά σημαίνει πάρτε το πίσω και φέρτε καλύτερο, όχι πάρτε το πίσω και φύγετε. Η δεδηλωμένη είναι απλά μηχανισμός πλήρους κυριαχίας της κυβέρνησης και βολεύει όλες τις εξουσίες. Οι μόνοι που δεν ωφελούνται είναι οι πολίτες, το πολίτευμα και ο τρόπος που λαμβάνουμε αποφάσεις.
Η δεδηλωμένη μέσω μίας απλής ψηφοφορίας εμπιστοσύνης με βάση γενικόλογες διακηρύξεις δεν έχει κάνενα νόημα, όπως έχει αποδειχθεί. Η εμπιστοσύνη της βουλής στην κυβέρνηση χτίζεται νομοσχεδίο-νομοσχεδίο, ψηφοφορία-ψηφοφορία. Έτσι όμως κάποιοι στη διοίκηση θα πρέπει να δουλεύουν περισσότερο, κάποιοι στην κυβέρνηση θα πρέπει να διαπραγματεύονται περισσότερο και κάποιοι στα έδρανα θα νοιώσουν την ευθύνη να τους πλακώνει.
Καλύτερα, ίσως έτσι απαλλαγούμε και από όσους δεν μπορούν να σηκώσουν το θεσμικό φορτίο μία και καλή.
Ας μην αναρωτιόμαστε για την ποιότητα των ανθρώπων που υπηρετούν τους θεσμούς. Ας αναρωτηθούμε για την ποιότητα των θεσμών. Αυτή ειναι που θα καθορίσει και αυτούς που ειναι σε θέση να θέσουν υποψηφιότητα να τους υπηρετήσουν.