Ο Έλληνας Μακρόν μπορεί να περιμένει
Επιτέλους μια καλή είδηση για το προοδευτικό στρατόπεδο στην Ευρώπη και τον κόσμο. Μετά το Brexit και τη νίκη Τραμπ, η χθεσινή πειστική επικράτηση του Εμμανουέλ Μακρόν στον β’ γύρο των γαλλικών προεδρικών εκλογών δίνει μια βαθιά ανάσα αισιοδοξίας σε όσους πιστεύουν στο τρίπτυχο “φιλελεύθερη δημοκρατία-ΕΕ-παγκοσμιοποίηση” και μια καλοδεχούμενη σφαλιάρα σε όσους πιστεύουν σε εθνικιστικές περιχαρακώσεις, σε παρωχημένους προστατευτισμούς και λαϊκίστικες μισαλλοδοξίες.
Επειδή όμως η Ελλάδα δεν αντέχει να μην είναι το κέντρο του κόσμου, όπως επίσης δεν αντέχει να μην μιμείται βεβιασμένα αυτά που συμβαίνουν στο εξωτερικό της. Αναμφίβολα δικαιολογείται ένα κλίμα ευφορίας και ελπίδας για το προοδευτικό στρατόπεδο που εδώ στην Ελλάδα έχει υποστεί πολλές ήττες, από την άλλη όμως νίκη Μακρόν δεν μπορεί να δικαιολογεί επιδιώξεις, επιλογές και στρατηγικές των εγχώριων πολιτικών πρωταγωνιστών, γιατί στο τέλος της ημέρας ζούμε στην Ελλάδα και στις εκλογές ψηφίζουν Έλληνες.
Παρ’ όλα αυτά δεν σημαίνει ότι από τη νίκη Μακρόν δεν μπορούμε να αντλήσουμε χρήσιμα συμπεράσματα, μέρος των οποίων μπορούν υπό προϋποθέσεις να αξιοποιηθούν και στην ελληνική περίπτωση, αναγνωρίζοντας τόσο τις διαφορές, όσο και την σκοπιά του εξωτερικού παρατηρητή, που δεν μπορεί να ερμηνεύσει τις προσλαμβάνουσες μιας ξένης χώρας με τις δικές του, αν και ζούμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση και τη Γαλλία δεν την λες μικρό μέγεθος.
Κωδικοποιώντας τη νίκη Μακρόν σε 5 σημεία, θα λέγαμε ότι:
Α) Ο Μακρόν είχε τη συγκυρία με το μέρος του. Σκάνδαλο Φιγιόν, αντίπαλος Λεπέν, με το Σοσιαλιστικό Κόμμα σε διάλυση και τον Μελανσόν με ορισμένο ταβάνι, έδωσαν την απαραίτητη ώθηση, όχι βέβαια ότι χάρισαν τη νίκη. Λένε ότι ό Μακρόν δεν έχει κόμμα εν όψει των Βουλευτικών του Ιουνίου, αλλά ποιος έχει; Η Λεπέν με την κρίση επωνυμίας, η Γαλλική Δεξιά με την κρίση ηγεσίας, το Σοσιαλιστικό Κόμμα με την κρίση ταυτότητας ή ο Μελανσόν με την κρίση πολιτικής ευθυξίας;
Β) Κακά τα ψέμματα οι δύο προεδρίες Σαρκοζί (007–2012) και Ολάντ (2012–2017) βάλτωσαν την Γαλλία. Κι αυτό το βάλτωμα αποδοκιμάστηκε από τους Γάλλους ψηφοφόρους. Ο Μακρόν δεν εξελέγη ως ανάχωμα στην Λεπέν, αλλά ως μια αντίδραση απέναντι στην παραδοσιακό δίπολο Δεξιάς-Σοσιαλιστών, το οποίο δεν μπόρεσε να δώσει λύσεις ούτε για τη Γαλλία, ούτε για την Ευρώπη.
Γ) Επίσης κακά τα ψέματα το πρόσωπο Μακρόν έπαιξε κολοσσιαίο ρόλο. Το νεαρό της ηλικίας του σε συνδυασμό με το επικοινωνιακό χάρισμα μπόρεσε να εμπνεύσει και να διεισδύσει σε ετερόκλιτα ακροατήρια. Ο Μακρόν δεν έσκασε να βρει τις καλύτερα επεξεργασμένες θέσεις, αντίθετα βασίστηκε στο αφήγημα της ανοιχτότητας και του πολιτικού φιλελευθερισμού επιγραμματικά, απλά και ζωντανά, χωρίς πολλά πολλά.
Δ) Το πολιτικό σύστημα της Γαλλίας ευνόησε την εμφάνιση ενός κινήματος που καθοδηγείται από ένα πρόσωπο. Η Γαλλία εκλέγει πρόεδρο, όχι πρωθυπουργό, που θέλει κόμμα και εξαρτάται από την εμπιστοσύνη της Βουλής. Το ότι η εξουσία είναι μόνο για έναν μπορεί να δημιουργήσει κινηματικά χαρακτηριστικά, να συσπειρώσει και να ξεπεράσει διαχωριστικές γραμμές.
Ε) Ο Μακρόν δεν κρύφτηκε, δεν περίμενε, δεν υπολόγισε πρώτα για να δει τι να κάνει. Τόλμησε, πήγε κόντρα στο κόμμα του και τον πρόεδρό του και γρήγορα ανακοίνωσε σε ολόκληρη την Γαλλία ότι θα είναι υποψήφιος πρόεδρος. Δεν ταλαντεύτηκε, δεν ζύγισε δημοσκοπήσεις, δεν έκανε π.χ. 5 εκδηλώσεις πρώτα κεκαλυμμένα και μετά ανακοίνωσε ότι θα τρέξει για Πρόεδρος. Δεν φοβήθηκε να βγει μπροστά, ζήτησε ενεργά την ψήφο των Γάλλων χωρίς δισταγμό, έχοντας τον χρόνο με το μέρος του.
Συγκεφαλαιώνοντας όλα τα παραπάνω, ο Μακρόν συμπύκνωσε το αίτημα της ανανέωσης, της ανατροπής και της ανοιχτότητας και με την όλη του παρουσία το δικαιολόγησε πλήρως, δημιουργώντας δεσμούς αξιοπιστίας και εμπιστοσύνης με το εκλογικό σώμα. Όποιος βλέπει ομοιότητες με το παρόν προσκήνιο στην ελληνική κεντροαριστερά, παρακαλώ να σηκώσει το χέρι..
