Ο Γ’ Γύρος του Διχασμού
Κατρούγκαλος σε ραδιοφωνική συνέντευξη στον Alpha 989: “Μετά το πραξικόπημα του Ιουλίου είχαμε το δίλημμα «να παραδώσουμε την εξουσία ή να προχωρήσουμε στη προσπάθεια που κάνουμε». Σαν την Βάρκιζα, θα παραδίδαμε το όπλο μας, την κυβερνητική εξουσία”.
Κυρίτσης σε άρθρο του στην “Αυγή”: “ Αν πρέπει να κρατήσουμε μια ανάλυση της σημερινής πραγματικότητας μέσα από τα μάτια του αστικού στρατοπέδου, ας το κάνουμε μέσα από τα λόγια του Προέδρου της ΝΔ και όχι των απελπισμένων σπιν του: “Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ διεξάγει έναν ακήρυκτο ταξικό πόλεμο υπέρ των χαμηλότερων στρωμάτων και εις βάρος των ευπορότερων”. Γι αυτό ακριβώς ψηφίστηκε τον Σεπτέμβριο, για να μετακυλήσει όσο μπορεί τα βάρη στους μενομευρωπαίους, και αυτό ακριβώς κάνει”.
Τα δύο παραπάνω quotes του Υπουργού Εργασίας και του νεό-ορκισθέντος βουλευτή Β’ Αθηνών του ΣΥΡΙΖΑ είναι ενδεικτικά της στρατηγικής που πρόκειται να ακολουθήσει η κυβέρνηση το αμέσως προσεχές διάστημα και μέχρι τις εκλογές, όποτε κι αν αυτές γίνουν. Αλλά προτού παρουσιαστεί αυτή η στρατηγική, αξίζει ένας μικρός σχολιασμός για το σκεπτικό Κατρούγκαλου-Κυρίτση, το οποίο μόνο ως αθώα “βερμπαλιστικό” δεν μπορεί να ειδωθεί.
Αμφότεροι διακατέχονται από μια φαντασιοπληξία: Ό, τι είναι αριστεροί. Επιπλέον, διακατέχονται από μια δεύτερη φαντασιοπληξία: Ό,τι είναι ενδολοδόχοι ενός ιστορικού προτσές, ότι ενσαρκώνουν μια παλαιοδιαθηκικού τύπου προφητεία: την κυβέρνηση της Αριστεράς και εκείνοι είναι οι χαλκέντεροι που θα την υπερασπίσουν απ’ αυτούς που την επιβουλεύονται. Κατρούγκαλος και Κυρίτσης αισθάνονται εαυτούς ως μικρούς Θεούς που υλοποιούν ένα σχέδιο εκπορευόμενο από τις πλέον αναμφισβήτητες νομοτέλειες της ιστορίας.
Αυτή η παραπάνω φαντασιοπληξία λειτουργεί ως ναρκωτικό όπως φαίνεται για τους κυβερνώντες, οι οποίοι θέλουν να το περάσουν και στον ελληνικό λαό σταδιακά: Ό, τι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ (και ο Καμμένος άραγε;) είναι μια αριστερή κυβέρνηση της οποίας καθήκον είναι να παραμείνει στην εξουσία για το καλό του λαού, το οποίο επιβουλεύονται οι απέναντι, οι “ταξικοί εχθροί”, που συμπυκνώνονται σε έννοιες όπως “αστικό στρατόπεδο” και “μενουμευρωπαίοι”. Καλλιεργείται μια νέα αυταπάτη, βγαλμένη από τα πλέον κλασσικά εγχειρίδια των παλαιοκομμουνιστικών καθεστώτων: “Πρέπει να παραμείνουμε πάση θυσία στην εξουσία γιατί είναι προς το συμφέρον του ελληνικού λαού. Άρα πρέπει να τον χρησιμοποιήσουμε εναντίον αυτών που θέλουν να μας ρίξουν, επιστρατεύοντας μια διχαστική λογική και ξυπνώντας το αίσθημα του φθόνου, αίσθημα που διέπει λίγο ως πολύ την ελληνική φυλή”.
Το να μιλά ο Κατρούγκαλος ως απόγονος της Βάρκιζας είναι για να γελάνε και οι πέτρες. Όχι τίποτε άλλο, αλλά αναζωπυρώνει μια ιστορία που και η Δεξιά έχει να πει τη δική της αφήγηση. Από την άλλη, το να θέλει να παρουσιάσει ο Κυρίτσης τον Μητσοτάκη ως τον ηγέτη της αστικής παράταξης, έναντι του οποίου πρέπει να κηρυχθεί ταξικός πόλεμος είναι επίσης για να γελάνε και οι πέτρες. Ποιος έχρισε τον Μητσοτάκη ηγέτη της αστικής παράταξης και στη τελική ποια είναι η πάλη των τάξεων εντός των ελληνικών τειχών;
Δυστυχώς φαίνεται ότι η στενή ομάδα του Μαξίμου θέλει να βάλει τη χώρα σ’ ένα ακόμη εργαστήριο, που εύκολα μπορεί να γίνει και κρεματόριο. Αφού πλέον το μνημόνιο-αντιμνημόνιο δεν πουλά, μιας και υπέγραψαν και εφαρμόζουν το τρίτο μνημόνιο, αφού και εκείνοι πλέον “παλιώνουν” στην εξουσία, άρα ο διαχωρισμός “παλαιό-νέο” δεν τους εξυπηρετεί, οδηγούνται σταδιακά σε μια νέα εκδοχή του “εμείς ή αυτοί”.
Από τη μια πλευρά εκείνοι, που θέλουν να πείσουν ότι εκπροσωπούν τους “μη προνομιούχους”, τους ανέργους, τους χαμηλοσυνταξιούχους, τους δημοσίους υπαλλήλους, τους φτωχούς και τη νεολαία. Από την άλλη πλευρά οι άλλοι, που θέλουν να μας πείσουν ότι είναι οι εκπρόσωποι της μπουρζουαζίας, της μεγαλοαστικής τάξης, των εύπορων και των βολεμένων, των “εχθρών του λαού” που στα χρόνια της κρίσης δεν πλήρωσαν όπως εκείνος. Δεν είμαι σε θέση να προβλέψω αν αυτή η “ταξική πάλη” μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ θα λάβει τον χαρακτήρα του “δημόσιο vs ιδιωτικό”, γιατί πολύ απλά αυτό το δίλημμα είναι γιαλαντζί για έναν απλούστατο λόγο: Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ προωθεί ένα ευρύ πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων (έστω και στα χαρτιά). Από την άλλη η ΝΔ έχει βεβαρημένο κρατικίστικο και πελατειακό παρελθόν, άσχετα που ο Μητσοτάκης θέλει να την παρουσιάσει ως εκπρόσωπο της υγιούς επιχειρηματικότητας.
Αλλά αυτό που τρομάζει είναι το κατά πόσο είναι αποφασισμένος ο ΣΥΡΙΖΑ να σύρει την ελληνική κοινωνία προς την νέα εκκολαπτόμενη αυταπάτη. Η Πρώτη Φορά Αριστερά της 25ης Ιανουαρίου 2015 βρήκε έτοιμο το έδαφος του αντιμνημονίου και το έφερε στην εξουσία με 36%. Η Δεύτερη Φορά Αριστερά της 20ης Σεπτεμβρίου 2015 βρήκε έτοιμο το έδαφος της απαξίωσης του παλαιού πολιτικού συστήματος που θεωρήθηκε υπεύθυνο για τη χρεοκοπία της χώρας και το διατήρησε στην εξουσία πάλι με 36%. Το σενάριο “Τρίτης Φορά Αριστερά”, που θα προσπαθήσει να τραβήξει από τα μαλλιά μια εργαστηριακή “πάλη των τάξεων”, πόσο άραγε θα πάρει και το κυριότερο, τι ακριβώς θα αφήσει πίσω στην ελληνική κοινωνία και ψυχολογία.
Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ πάτησε διαδοχικά στο αντιμνημόνιο και στην απαξίωση του παλαιού, μιας και 5 χρόνια προτού έρθει στην εξουσία αυτά βρήκαν τον χρόνο να καλλιεργηθούν και να εμπεδωθούν. Τώρα, πόσο ιδεολογική και επικοινωνιακή “βία” θα χρειαστεί να ασκηθεί σε βάρος του Έλληνα πολίτη είναι ένα ερώτημα. Και εδώ που τα λέμε, ο Έλληνας ποτέ δεν είχε διαμορφωμένη τη ταξική συνείδηση που απαιτούν τα μαρξιστικά εγχειρίδια. Αν την είχε, το ΚΚΕ δεν θα έπαιρνε μονότονα ένα 5–6%. Επομένως, με ποια μέσα και ποια εργαλεία θα επιδιώξει ο ΣΥΡΙΖΑ να ποτίσει τον ελληνικό λαό με μια νέα συλλογική αυταπάτη;
Η “Αυγή”, το “left.gr” και το “Στο Κόκκινο” δεν αρκούν. Άρα θα δοθεί βάρος στην αδειοδότηση των τηλεοπτικών αδειών και την εν γένει προσπάθεια χειραγώγησης των ΜΜΕ και της Δικαιοσύνης, με το κράτος παράλληλα να παραμένει ανοιχτό για διορισμούς πάσης φύσεως. Και η προσπάθεια οικοδόμησης του “καθεστώτος” θα επιδιώξει ένα ιδεολογικό περιτύλιγμα για να δικαιολογηθεί, ακόμη κι αν εκείνο ηττηθεί σε επόμενες εκλογές.
Καταληκτικά, για κάθε Βαγενά που βγαίνει δημόσια και λέει τις μπαρούφες της, υπάρχει κι ένας Κυρίτσης που μας επαναφέρει στην πραγματικότητα. Και ποια είναι αυτή; Όσο δεν τους παίρνουμε στα σοβαρά, άλλο τόσο σοβαρά θα επιδιώξουν εκείνοι να παραμείνουν στην εξουσία με κόστος, με κάθε τίμημα..
