Πού το πάει ο Τσίπρας;

Πού το πάει ο Τσίπρας; Μόνιμη επωδός και απορία όλων. Των ψηφοφόρων του, των πολιτικών του αντιπάλων, αυτών που δεν τον ψήφισαν. Έχει στρατηγική ή πάει στα τυφλά; Τα ήξεις αφήξεις, οι εναλλαγές , τα σκαμπανεβάσματα, οι αντικρουόμενες δηλώσεις των στελεχών της Κυβέρνησής του συσκοτίζουν την εικόνα. Υπάρχει σχέδιο; Και αν ναι, ποιο είναι αυτό; Δεν πρόκειται μόνο για απορία όλων αλλά και για ομολογία αδυναμίας ερμηνείας της πολιτικής του συμπεριφοράς από τους αντιπάλους του.

Και όμως οι μέχρι τώρα κινήσεις του Τσίπρα δεν θα έπρεπε να αφήνουν καμία αμφιβολία για το ποιος είναι ο σκοπός του. Το σχέδιό του συνοψίζεται σε δύο λέξεις: πολιτική επιβίωση. Είναι ένα σχέδιο απλό που του εξασφαλίζει ευελιξία.

Παρά την απλότητά του όμως το σχέδιο του Τσίπρα είναι δύσκολο να αποκωδικοποιηθεί και να αντιμετωπιστεί από τους αντιπάλους του.

Πρώτον, γιατί κακά τα ψέμματα ο Τσίπρας έχει την τύχη να έχει απέναντί του το πιο φθαρμένο πολιτικό προσωπικό ολόκληρης της Μεταπολίτευσης. Συνεπώς, σε κάθε περίσταση που τον φέρνει σε δύσκολη θέση μπορεί ακόμα να χρησιμοποιεί αποτελεσματικά το επιχείρημα του νέου vs παλιό. Και αυτό οι πολιτικοί του αντίπαλοι αρνούνται να το παραδεχτούν.

Δεύτερον, το σχέδιο του Τσίπρα δεν έχει σταθερές και αυτονόητα. Ο τυχοδιωκτισμός του είναι συστατικό στοιχείο της πολιτικής του και έχει διαχυθεί στο σύνολο σχεδόν των πρωτοκλασάτων στελεχών του. Ο Τσίπρας είναι ικανός να μετέλθει οποιουδήποτε μέσου που θα του εξασφαλίσει πολιτικό χρόνο. Από την επική κωλοτούμπα του στο δημοψήφισμα μέχρι την πρόσφατη διαρροή στα Wikileaks, το στοιχείο του αιφνιδιασμού στριμώχνει συχνά τους αντιπάλους του. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η άτσαλη και αναιμική αντίδραση των κομμάτων της αντιπολίτευσης στο επεισόδιο με το ΔΝΤ.

Τρίτον, το σχέδιό του αφορά μόνο την επιβίωση του ίδιου και του κόμματός του. Η επιβίωση της χώρας τον ενδιαφέρει μόνο όσο εξυπηρετεί τον πρωταρχικό σκοπό του. Για αυτό η οικονομική και εξωτερική πολιτική του δεν έχει σταθερές, δίνοντας την εντύπωση ότι δεν υπάρχει κανένας σχεδιασμός. Η αλήθεια είναι ότι σχεδιασμός υπάρχει. Απλά, είναι τόσο βραχυπρόθεσμος και ασταθής που οι προβλέψεις του είναι αδύνατες.

Τέταρτον, ο “προγραμματικός του λόγος” δεν είναι τίποτα άλλο από την στυγνή εκμετάλλευση του θυμικού μια κουρασμένης και εξοργισμένης κοινωνίας χωρίς σταθερές και αποκούμπια. Ο Τσίπρας δεν θα διστάσει να ξαναγίνει αντιμνημονιακός για να επεκτείνει την πολιτική του ύπαρξη, αν το κρίνει απαραίτητο. Άλλωστε, έχει καταφέρει να πείσει ένα μεγάλο μέρος της εκλογικής του πελατείας ότι σε αντίθεση με τους πολιτικούς του αντιπάλους, αυτός απεχθάνεται τα μνημόνια, παρότι ψήφισε το πιο βαρύ από αυτά.

Όσο οι θέσεις των αντιπάλων του ταυτίζονται άμεσα ή έμμεσα με το πρόγραμμα εσωτερικής υποτίμησης των Μνημονίων, ο Τσίπρας θα παραμένει παρών στο πολιτικό παιχνίδι είτε από τη θέση του Πρωθυπουργού είτε από τη θέση του αρχηγού του δεύτερου κόμματος. Και όσο οι αντίπαλοί του προσπαθούν να ερμηνεύσουν τις κινήσεις του με τα εργαλεία, τις προσλαμβάνουσες παραστάσεις και τα νοητικά σχήματα της προμνημονιακής περιόδου, τόσο οι εξελίξεις θα τους προλαβαίνουν. Οι κανόνες του πολιτικού παιχνιδιού και η στάση του εκλογικού σώματος έχουν πλέον αλλάξει οριστικά.