Τι ακριβώς παριστάνει ο Παυλόπουλος vol. 2

Απεφάνθη ο Πρόεδρος Παυλόπουλος ότι το νόμισμα δεν πρέπει να είναι πάνω από τον άνθρωπο, μια δήλωση που θυμίζει πολλά, την αντιπολιτευτική αποστροφή Τσίπρα “ότι το νόμισμα δεν είναι φετίχ”, η οποία μεταλαμπαδεύτηκε στην πρώην πλέον ΠτΒ και επικεφαλής της “Πλεύσης Ελευθερίας” Ζωής Κωνσταντοπούλου ότι το νόμισμα δεν πρέπει να είναι πάνω από τη δημοκρατία και τα δικαιώματα.

Ακούγοντας και διαβάζοντας τη δήλωση του Προέδρου Παυλόπουλου ανακύπτουν δύο απορίες: α) μην είναι ψωνισμένος με τον ρόλο του και που και που πετάει κι έναν βερμπαλισμό πάνω στην αίσθηση μεγαλείου και ιστορικότητας που πιστεύει εκείνος ότι βιώνει; ή β) είναι λαγός ανομολόγητων κυβερνητικών προθέσεων ή ακόμη χειρότερο ενορχηστρωτής ενός “plan b” που υπάρχει ή φιλοδοξεί να υπάρξει, εφόσον η διαπραγμάτευση καταλήξει στα βράχια;

Ανεξάρτητα από τις απορίες που προκαλεί η δήλωση Παυλόπουλου, το ερώτημα “νόμισμα ή άνθρωπος” μπορεί να αποτελέσει θέμα εξετάσεων στην Έκθεση Γ’ Λυκείου, αλλά δεν μπορεί να συζητείται στα σοβαρά σε υψηλότατο πολιτειακό επίπεδο. Όχι γιατί έχουμε κάνει το ευρώ τατουάζ, αλλά επειδή θεωρεί μια πολύ σημαντική μερίδα του πολιτικού κόσμου και του εκλογικού σώματος ότι η συμμετοχή της Ελλάδας στον σκληρό πυρήνα του ευρώ είναι ένα ιστορικό κεκτημένο που δεν χρήζει αμφισβήτησης.

Ας το πούμε απλούστερα: Η δημιουργία του ευρώ αποτέλεσε ένα περαιτέρω βήμα στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Με άλλα λόγια αποτέλεσε ένα κεφάλαιο στην πρόοδο του ευρωπαϊκού εγχειρήματος, όπως συμφωνήθηκε πριν από 24 χρόνια στο Μάαστριχτ από τα κράτη μέλη της Ε.Ε. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, της οποίας αναπόσπαστο μέλος αποτελεί η Ελλάδα, αποφάσισε να έχει ένα κοινό νόμισμα, ως την κορωνίδα συμπληρώματος της ενιαίας κοινής αγοράς. Στην πορεία των χρόνων κράτη όπως η Βρετανία, η Σουηδία κλπ αποφάσισαν τότε να μην μετέχουν στην Ευρωζώνη.

Η Ελλάδα όμως το αποφάσισε σε πρώτη φάση το 1992 και σε δεύτερη φάση το 1999. Μπορεί αυτές οι αποφάσεις να πάρθηκαν σε κοινοβουλευτικό πλαίσιο και όχι μέσω π.χ. ενός δημοψηφίσματος, αλλά δεν παύει η χώρα να έχει κάνει τις ιστορικές της επιλογές, αποδεχόμενη την κοινή μοίρα που εκείνη έχει με τα υπόλοιπα κράτη μέλη.

Αυτό πρακτικά τι σημαίνει; Ότι μαζί θα ανέβει και μαζί θα κατέβει με τα υπόλοιπα κράτη. Ενδεχομένως η ιστορία να κρίνει ότι το εγχείρημα του ευρώ δεν περπατάει και πρέπει να αντικατασταθεί από ένα άλλο προωθητικό εγχείρημα. Αλλά αυτό πρέπει να αποφασιστεί συλλογικά και με γνώμονα την περαιτέρω εμβάθυνση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

Το να αποφασίσει μια χώρα μονομερώς, κάτω υπό οποιαδήποτε περίσταση, να αποχωρήσει από το ευρώ, πέρα από πράξη περιθωριοποίησης είναι και πράξη οπισθοδρόμησης, σε μονοπάτια αχαρτογράφητα, όπου το βιωτικό επίπεδο ζωής των Ελλήνων από δεδομένο θα καταστεί ζητούμενο. Και μπορεί η συζήτηση περί “αξιοπρέπειας του ανθρώπου” να μην περνά αποκλειστικά μέσα από το ευρώ, αλλά μέσω του ευρώ η Ελλάδα κατάφερε να γνωρίσει ημέρες ευημερίας και ανάπτυξης.

Επομένως, ας αφήσει ο Παυλόπουλος τις εξυπνάδες (με νεότερη ανακοίνωση της προεδρίας φαίνεται ότι επιθυμεί να κοπάσει τον θόρυβο που προκάλεσε η δήλωση του) και να καταλάβει ότι η επιτέλεση των απονεμημένων από το Σύνταγμα αρμοδιοτήτων του δεν συνιστά επουδενί ευκαιρία ex cathedra δημοσίων σχέσεων ενώπιον ενός λαού που δοκιμάζεται η λογική και η σωφροσύνη του.

Και κάτι τελευταίο: Ως κεντρικό στέλεχος των κυβερνήσεων Καραμανλή της περιόδου 2004–2009 φέρνει και ο ίδιος προσωπικά καίρια ευθύνη για την χρεοκοπία της χώρας το 2009. Αν εκείνος προσωπικά δεν είχε νομιμοποιήσει το όργιο πελατειασμού στο δημόσιο, κανένα νόμισμα δεν θα έμπαινε πάνω από τον άνθρωπο. Αλλά είπαμε, οι εμπρηστές έχουν ακόμη το δικαίωμα να βερμπαλίζουν. Όσο για τους πυροσβέστες; Παλεύουν μετά από 6 χρόνια και 3 μνημόνια να πείσουν για τα αυτονόητα..