Το αντι-παράδειγμα της κ. Άννας Παναγιωταρέα
Η κ. Άννα Παναγιωταρέα είναι, για τα δικά μας μέτρα, αυτό που στην Αμερική αποκαλείται pundit. Ως pundit, λοιπόν, θεώρησε πρόσφατα καλό να μας πει την άποψη της για το προσφυγικό, απορώντας, με το γνωστό εξυπνακίστικο υφάκι του ημιμαθούς αλλά μεγαλοπιασμένου, γιατί η πριγκήπισσα Ράνια της Ιορδανίας τρέχει στη Λέσβο να συμπαρασταθεί στους πρόσφυγες ενώ θα μπορούσε να τους πάρει στη χώρα της. Το BBC δε συμφωνεί μαζί της.
Αυτό που με ενοχλεί δεν είναι η προφανής γελοιότητα του statement (αν βέβαια στη χώρα το μέτρο της πολιτικής σάτιρας δεν ήταν ο Λάκης ο Λαζόπουλος αλλά π.χ. ο Jon Stewart ή ο John Oliver το τουίτ της θα είχε γίνει ήδη σκετσάκι στην τηλεόραση). Λίγο να έχεις ασχοληθεί με το προσφυγικό, ανεξάρτητα από την άποψη σου, κάπου πρέπει να έχει πάρει το μάτι σου ότι η Ιορδανία φιλοξενεί ΕΝΑΜΙΣΗ εκατομμύριο πρόσφυγες στα 89,342 τετραγωνικά χιλιόμετρα της επικράτειας της.
Είναι πως στην Ελλάδα, στην πιο κρίσιμη στιγμή της πρόσφατης ιστορίας μας, τον ρόλο των pundit, των “διαμορφωτών” της κοινής γνώμης, έμελλε να έχει μία ελιτ δημοσιογράφων και πολιτικών με ελάχιστες προσλαμβάνουσες από τον υπόλοιπο κόσμο πέρα από ένα τριήμερο στο Παρίσι πακέτο με κάστρα Λίγηρα, μια ελίτ ημιμαθών και (παραδόξως ακριβώς γι’αυτό) αλαζόνων ανθρώπων, που καλούνται να εξηγήσουν σε ένα λαό πως λειτουργεί ένας ολοένα και πιο περίπλοκος κόσμος. Περίκλειστοι στο μικροσύμπαν τους, πορεύτηκαν και πορεύονται με αστεία και αναλύσεις καφενείου, δεν κάνουν τον κόπο ούτε μία στοιχειώδη έρευνα να κάνουν για τα πράγματα με τα οποία ασχολούνται, δε διαβάζουν, δεν ενημέρωνονται για το τι γίνεται έξω από τα στενά όρια του comfort zone τους, εν τέλει παράγουν αποκλειστικά βλακεία.
Η μόνη χρησιμότητα της κ. Παναγιωταρέα σήμερα είναι πως, με τη θέση της ως καθηγήτριας στο μοναδικό πανεπιστημιακό τμήμα δημοσιογραφίας της χώρας, λειτουργεί ως ένα εξαιρετικό αντι-παράδειγμα. Μαθαίνει δηλαδή μία νέα γενιά πραγματικά ικανών και ανοιχτόμυαλων δημοσιογράφων, απόφοιτων αυτής της σχολής, τι να μην κάνουν.
