Το ΠΑΣΟΚ του 2009 δεν μένει πια εδώ
Η χθεσινή ημέρα πέρα από Eurovision είχε και τη ταυτόχρονη διεξαγωγή δύο συνεδριακών διαδικασιών, της Δράσης (όπου παρευρέθησαν ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ο Σταύρος Θεοδωράκης, αλλά και η Άννα Διαμαντοπούλου) και της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, όπου παρόντες ήταν το ΠΑΣΟΚ, η ΔΗΜΑΡ, “κλαδιά της Ελιάς” και ορισμένοι που επέστρεψαν τον περασμένο Σεπτέμβρη από το Κίνημα Δημοκρατών Σοσιαλιστών.
Κοινός παρανομαστής των δύο διαδικασιών; Η τροφοδότηση των social media από μικρά και μεσαία στελέχη και η τροφοδότηση των ΜΜΕ από τις τοποθετήσεις των πολιτικών ηγεσιών. Το διακύβευμα ήταν η αντιπολίτευση στον ΣΥΡΙΖΑ, το που κλήθηκε και που όχι ο Σταύρος και βεβαίως η αγωνία οι παρευρισκόμενοι σε αμφότερες τις συνάξεις να αυτοπροσδιοριστούν πολιτικά: οι “μεταρρυθμιστές της κοινής λογικής” από τη μια, “οι κεντροαριστεροί” από την άλλη.
Άλλος κοινός παρονομαστής; Οι κλειστοί χώροι που διεξήχθησαν αμφότερα τα events: Ξενοδοχείο οι μεν, αίθουσα γηπέδου μπάσκετ οι δε, μακριά όμως από εκεί που παίζεται το παιχνίδι, την ανοιχτή κοινωνία. Αντιπαραβάλλοντας μάλιστα παρουσίες και στις δύο μαζώξεις, μπορούσε κανείς να δει πάνω κάτω τα ίδια πρόσωπα, ενώ δεν θα έκανε καμία εντύπωση αν κάποιον από την Δράση τον έβλεπες στη Δημοκρατική Συμπαράταξη και το ανάποδο.
Λογικό με βάση αυτό που συμβαίνει από τις εκλογές του 2012 και μετά. Όλοι λίγο έως πολύ έχουν συμμετάσχει σε διάφορες συνεδριάσεις-κινήσεις-πρωτοβουλίες, που κάθε φορά ανασχηματίζονται και μετονομάζονται με νέα λογότυπα, επωνυμίες και σύμβολα. Επομένως τι το πιο φυσιολογικό να βλέπεις αυτά τα πρόσωπα χθες στη ΔΗΜΑΡ π.χ., σήμερα στο Ποτάμι κι αύριο ποιος ξέρει και στη ΝΔ του Μητσοτάκη.
Αυτό έχει μια ρομαντική ανάγνωση του στυλ: “μα αφού ασπαζόμαστε το ίδιο μεταρρυθμιστικό όραμα”. Αλλά ενέχει επίσης και μια πιο κυνική: Όχι, δεν αναφέρομαι στο πώς τα ίδια κυκλώματα εξουσίας θα επιστρέψουν στη νομή της εξουσίας, αλλά με το τι θα απογίνει το ΠΑΣΟΚ του 44% του 2009.
Ας κάνουμε μια σκληρή παραδοχή: Το ΠΑΣΟΚ του 2009 δεν είναι πια εδώ, ούτε η κοινωνία η οποία το ψήφισε το 2009. Έχουν περάσει 7 χρόνια από τότε και όσο δεν αφήνουμε πίσω αυτή τη νοσταλγία, ο επονομαζόμενος “προοδευτικός χώρος” δεν πρόκειται να προχωρήσει ποτέ ένα σοβαρό βήμα εμπρός. Είναι σαν να πιστεύουμε όλοι ότι εξακολουθούμε και ζούμε σε μια πενταόροφη πολυκατοικία, που έχει αδειάσει από ενοίκους, και πιστεύουμε ότι μ’ ένα απλό ρεκτιφιέ στην πρόσοψή της θα καταφέρει να τους γυρίσει πίσω.
Αυτό συνιστά μια αυταπάτη. Δεν υπάρχει καμιά πενταόροφη, κανένα σπίτι στο οποίο θα επιστρέψουν οι ένοικοι. Οι ένοικοι δεν μένουν πια εδώ, αλλά έχουν φύγει. Είτε έχουν νοικιάσει αλλού, είτε έχουν αγοράσει σπίτι σε άλλη πολυκατοικία ή είναι άστεγοι πολιτικά.
Αυτό πρακτικά τι σημαίνει; Ότι όσοι ασχολούνται με την πολιτική δεν πρέπει να έχουν την παραμικρή “προκάτ” κατασκευή στο μυαλό τους. Επειδή ακριβώς υπάρχει αυτή η προκάτ κατασκευή στο μυαλό πολλών ηγητόρων η κουβέντα πηγαίνει σε τεχνικές συγκολλήσεις και αθροίσεις. Γι αυτό και η αγωνία των “ιδιοκτητών” της πολυκατοικίας να “γεμίσουν” τα διαμερίσματα με κόσμο, που μεταφράζεται πολιτικά με το να γεμίσουμε ενσταντανέ με καινούργια ή αναπαλαιωμένα πρόσωπα, να γεμίσουμε επιτροπές διαλόγου και αύριο ψηφοδέλτια, να γίνει ακόμη ένα ρεκτιφιέ για να πειστούν οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ του ’09 να γυρίσουν πίσω.
Αλλά όσο υπάρχει αυτή η λογική τίποτε το συγκλονιστικό δεν θα γίνει, πέρα από ένα διακομματικό τρικ επιβίωσης κομματικών σχηματισμών. Το κλειδί του σολ είναι οι παλαιοί ιδιοκτήτες να μην αισθάνονται ότι τους ανήκει κάτι, να έρθουν στη θέση του αστέγου, εκείνου που ψάχνει απεγνωσμένα ένα κεραμίδι για να ακουμπήσει. Κοινώς, αν όλοι οι εμπλεκόμενοι σε τελετουργικά εγχειρήματα αισθανθούν ότι τίποτε δεν έχουν στα χέρια τους, ότι δεν ασκούν πολιτική από ασφαλή θέση, ίσως βιώσουν την ανάγκη να επιβιώσουν χωρίς κανένα εφόδιο στην πολιτική ζούγκλα που οικοδομήθηκε στα χρόνια της κρίσης.
Αυτή η ανάγκη οφείλει να μετατραπεί σε πείνα και η πείνα σε παραγωγή πολιτικού περιεχομένου υπαρξιακού χαρακτήρα. Διαφορετικά, το μυαλό θα γεμίζει νοσταλγία για τα περασμένα μεγαλεία και οι προσωπικοί λογαριασμοί των social media με φωτογραφίες παρισταμένων σε προϊστορικά πολιτικά μνημεία..
