Το συγκριτικό μειονέκτημα της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας
Αυτό που διαχωρίζει τη σοσιαλδημοκρατια από τη ριζοσπαστική αριστερά δεν είναι ο λόγος και η προγραμματική επεξεργασία επί του (ας πούμε) κοινωνικού ζητήματος. Η πολιτική επεξεργασία και ρητορική επί του κοινωνικού (που συμπυκνώνεται στην έννοια της ισότητας) υπάρχει σε ώριμο στάδιο και σε επαρκή κλίμακα και καλύπτει όλο το φάσμα της αριστεράς. Τα εκφράζει ο Σαντερς στις ΗΠΑ, ο Πικετί και ο Ροζανβαλον στην Ευρώπη και πολλοί άλλοι. Διαγράφεται ακόμη και στις σκιές πάνω στο καραγκιοζ μπερντέ του ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτό που θεμελιωδώς διαχωρίζει τη σοσιαλδημοκρατία από τη ριζοσπαστική αριστερά είναι η ικανότητα διακυβέρνησης ενός κράτους δικαίου στη βάση του κοινωνικού ζητήματος της ισότητας. Αυτή η ικανότητα διακυβέρνησης προβάλλεται αναπόφευκτα τόσο στην επάρκεια του πολιτικού προσωπικού όσο και στην ενσωμάτωση του θεσμικού και πολιτειακού ζητήματος στο (ας πούμε) κοινωνικό.
Με λίγα λόγια, με την άπω αριστερά δεν μας χωρίζει η αντίληψη για την ισότητα (όπως με τη δεξιά). Αυτό που θα έπρεπε να μας χωρίζει είναι η βαθιά πίστη σε μία κοινωνία ανοιχτή στο επίπεδο των θεσμών, της οικονομίας αλλά και του πολιτικού συστήματος. Αυτό που θα έπρεπε να μας διαφοροποιεί είναι η πλήρης συνείδηση ότι μόνο μέσα από την αφοσίωση στο κράτος δικαίου και την διαχειριστική οξυδέρκεια μπορεί να προσεγγιστεί το όραμα της ισότητας αποτελεσματικά. Αυτό ακριβώς είναι που μπορεί να παρέχει στη σοσιαλδημοκρατια το μοναδικό συγκριτικό της πλεονέκτημα ως προοδευτική δύναμη: η επάρκεια στη διακυβέρνηση μιας δυτικής χώρας.
Δυστυχώς η εγχώρια σοσιαλδημοκρατία δεν είναι ακόμη σε θέση να πείσει για αυτή την ικανότητα. Δεν είναι σε θέση να πείσει ότι μπορεί να υποστηρίξει αυτό που θα έπρεπε να την ορίζει και να την καθιστά θεμελιωδώς διακριτή. Και κάπως έτσι το ίδιο το μοναδικό και καθοριστικό συγκριτικό πλεονέκτημα μετατρέπεται σε μείζον ανασταλτικό παράγοντα.
