153 “NAI” στην εξουσία
Πάει λοιπόν και το Πολυνομοσχέδιο “σκούπα”. Αν μια φορά το ασφαλιστικό και το φορολογικό ήταν νομοσχέδια ορόσημα, το νομοσχέδιο που πέρασε χθες η κυβέρνηση με 153 ΝΑΙ (με εξαίρεση την Βασιλική Κατριβάνου που καταψήφισε τον “κόφτη’ και το “Υπερταμείο”) κλείνει οριστικά και αμετάκλητα τον κύκλο του αντιμνημονίου, τουλάχιστον σε επίπεδο κορυφής, όπως τον εξέφρασαν ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ από το 2012 και έπειτα.
Είναι άγνωστες οι συνέπειες αποσυγκόλλησης του “συμβιβασμού” του αντιμνημονίου κορυφής με το αντιμνημόνιο βάσης. Την προηγούμενη φορά που έγινε με το ‘ουδείς αναμάρτητος” του Σαμαρά, δημιουργήθηκαν οι ΑΝΕΛ και γιγαντώθηκε η Χ.Α. Τώρα είναι άγνωστο το τι θα προκύψει, αν και κάθε μέρα όλο και κάτι προκύπτει, είτε με τον Λαφαζάνη, είτε με τη Ζωή, είτε με τον Φαήλο, είτε ακόμη και με τον Καρατζαφέρη.
Οι εκλογές του Σεπτεμβρίου ήταν μια ψήφος παραμονής της χώρας στο ευρώ, με την δραχμή να μπαίνει στο πολιτικό περιθώριο μετά τη γιγάντωση που προσωρινά δοκίμασε στο δημοψήφισμα του Ιουλίου. Το 61% του ΟΧΙ μετατράπηκε στα 153 ΝΑΙ του χθεσινού πολυνομοσχεδίου και στα 153 ΝΑΙ του ασφαλιστικού-φορολογικού, τα δύο μέρη της πρώτης αξιολόγησης του τρίτου προγράμματος, που κανονικά έπρεπε να κλείσει από τον περασμένο Οκτώβρη.
Ας μην γελιόμαστε: Αυτό που ψηφίσθηκε χθες στη Βουλή δεν είναι το κλείσιμο της πρώτης αξιολόγησης. Είναι ένα νέο μνημόνιο για έναν πολύ απλό λόγο: Η κυβέρνηση από την ψήφιση της συμφωνίας τον περασμένο Αύγουστο και την επανεκλογή της τον Σεπτέμβριο του 2015 δεν έκανε το παραμικρό για να υλοποιήσει τα συμφωνηθέντα. Διαπραγματευόταν αυτό που τελικά έφερε προς ψήφιση χθες. Αξιολόγηση υπάρχει όταν έχεις κάνει κάτι και κρίνεσαι εκ των υστέρων. Εν προκειμένω επειδή δεν έγινε τίποτα 9 μήνες, ο όρος “αξιολόγηση” δεν έχει νόημα, μιας και όλο αυτό το διάστημα δεν υπήρχαν “πεπραγμένα”.
Αλλά η κυβερνητική πλειοψηφία επαναλάμβανε το τριήμερο ένα πολύ απτό επιχείρημα: “υλοποιούμε τη συμφωνία που εσείς ψηφίσατε το περασμένο καλοκαίρι” σαν να λέει δηλαδή “μην γκρινιάζετε, μαζί τα ψηφίσαμε”. Αναρωτιέται κανείς αν το χθεσινό πολυνομοσχέδιο περικλείεται στα όρια της “λαϊκής εντολής” του Σεπτεμβρίου, δηλαδή αν ο λαός έδωσε εξουσιοδότηση γι αυτά τα μέτρα, επιχείρημα που επικαλείται μονότονα η κυβερνητική πλειοψηφία.
Η συζήτηση περί ορίων λαϊκής εντολής είναι μια εντελώς υποκειμενική συζήτηση, που δυστυχώς ήταν δημιούργημα του αντιμνημονίου. Εφευρέθηκε πρώτα από τον Σαμαρά σε βάρος του Παπανδρέου και μετά από τον Τσίπρα σε βάρος του Σαμαρά ότι η λήψη τέτοιων μέτρων λαμβάνονται από μια “απονομιμοποιημένη” κυβέρνηση, που “εξαπάτησε” τον ελληνικό λαό. Από τότε αυτό το επιχείρημα το θεωρούσα πέρα από πολιτικάντικο και τρομερά επικίνδυνο. Κάτι τέτοια επιχειρήματα οδήγησαν στην κρίση νομιμοποίησης του πολιτικού συστήματος, τους “Αγανακτισμένους”, την Χ.Α. και το “ΟΧΙ”.
Τον Σεπτέμβρη ο ελληνικός λαός επέλεξε να εφαρμόσει το μνημόνιο που εκείνος έφερε, καταδικάζοντας το πολιτικό σύστημα που θεωρήθηκε υπεύθυνο για τη χρεοκοπία της χώρας. Παράλληλα έδωσε και μια περαιτέρω έγκριση στην συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, αφού το άθροισμα των ποσοστών της μειώθηκαν ελάχιστα σε σχέση με τα ποσοστά του Ιανουαρίου. Ο ελληνικός λαός τον Σεπτέμβρη επέλεξε επίσης Τσίπρα, διότι δεν υπήρχε και μια σοβαρή πρόταση εξουσίας απέναντι.
Όπως πάνω κάτω υπάρχει και σήμερα. Τόσο η ΝΔ, όσο και τα υπόλοιπα κόμματα της ευρωπαϊκής αντιπολίτευσης αναλώνονται στο πόσο απατεώνας είναι ο Τσίπρας και πόσες κωλοτούμπες έχει κάνει από τον Σεπτέμβριο του 2014 και έπειτα. Προσπαθούν να περάσουν στον ελληνικό λαό το πόσο τους “κοροϊδεψε”, τάζοντάς τους απατηλούς παραδείσους, υιοθετώντας μια υπόρρητη “αντιμνημονιακή” ρητορική, κατατάσσοντας εν γένει το μνημόνιο σε κάτι κακό, που ο Τσίπρας αθέτησε τον λόγο του για να το αποφύγουμε.
Και εδώ είναι το λάθος. Όσο κάποιος δεν στέκεται απέναντι στον Τσίπρα να παρουσιάσει μια ολοκληρωμένη και πειστική πρόταση εξουσίας (η δέσμευση Μητσοτάκη για 2% πλεόνασμα, αύξηση του ΑΕΠ στα 210 δις και 600.000 θέσεις εργασίας μέχρι το 2021 μπορεί να θεωρηθεί κι ως ένα πιο “τεχνοκρατικό” Ζάππειο), τόσο ο Τσίπρας θα δικαιούται να πιστεύει ότι μπορεί να κυβερνά μέχρι το 2019 κι αυτός είναι ο σκοπός του, από την πρώτη μέρα που ανέλαβε τα καθήκοντα του Πρωθυπουργού.
Δυστυχώς όμως η αντιπολίτευση έκανε ακόμη ένα, σοβαρότερο λάθος: Πόνταρε στην εγκατάλειψη της εξουσίας από τους Τσίπρα-Καμμένου, λόγω της έλευσης μια μεγάλης κρίσης που οι ίδιοι θα προκαλούσαν λόγω της ανικανότητάς τους, με άλλα λόγια την περίφημη θεωρία της “αριστερής παρένθεσης”. Όμως αυτό το επιχείρημα από χθες το βράδυ πρέπει να μπει για λίγο καιρό στο συρτάρι και ο λόγος είναι απλός:
Η θεωρία της Αριστερής Παρένθεσης αναπόφευκτα οδηγεί στη δόμηση μιας αέναης προεκλογικής ρητορικής, η οποία δείχνει να αρκείται μόνο σε τσιτάτα και επικοινωνία, προσπαθώντας να δείξει το πόσο φαύλος είναι ο αντίπαλος. Ωστόσο αυτό στην περίπτωση του Τσίπρα φαίνεται να μην αρκεί. Χρειάζεται κάτι περισσότερο που πρέπει να βρουν τα επιτελεία των κομμάτων και τώρα τους δίνεται ο απαραίτητος χρόνος προς τούτο, αλλά με μια υποσημείωση:
Δεν πρέπει να περάσουν στο άλλο άκρο, δηλαδή από το “φύγε εδώ και τώρα”, “κάτσε μέχρι τέλους για να σε διώξει στο τέλος ο λαός”. Με άλλα λόγια από τη τακτική του “άγουρου φρούτου” να περάσουμε στη τακτική του “ώριμου φρούτου”. Είναι προφανές ότι ο Τσίπρας χρησιμοποιεί το μνημόνιο για να κρατήσει ανοιχτό το κράτος σε διορισμούς. Είναι επίσης προφανές ότι ο Τσίπρας θέλει να παραμείνει στην πρωθυπουργία και μετά το 2019. Ήδη μέσω του alter ego του Νίκου Παππά ομολογούν ότι ορέγονται 8ετία και εδώ βρίσκεται και το καταληκτικό συμπέρασμα:
Όχι, το πρόβλημα της χώρας δεν είναι ότι έχει μια κακή κυβέρνηση. Αυτό το ξέρουμε και θα φανεί περισσότερο το επόμενο διάστημα. Το μείζον πρόβλημα είναι το πώς είναι φτιαγμένη η χώρα για να επιτρέπει την άνετη επιβίωση μιας κακής κυβέρνησης και φυσικά οι χρόνιες παθογένειές της. Αν δεν συγκροτηθεί ένα σχέδιο από τα κάτω που να αλλάξει συθέμελα τα πάντα, τότε δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτε, πόσο μάλλον ο διαχειριστής του.
