To πρόβλημα με το δίλημμα Μητσοτάκη
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έθεσε για άλλη μία φορά την κορωνίδα της επικοινωνιακής του στρατηγικής:
Η διαχωριστική γραμμή δεν είναι Αριστερά- Δεξιά, αλλά ανάμεσα στις μεταρρυθμίσεις και στο λαϊκισμό. Παρά τις όποιες διαφωνίες και διαχωριστικές γραμμές του παρελθόντος, σε αυτή την μεγάλη προσπάθεια πρέπει να πάμε μαζί.
Δυστυχώς, κατά τη γνώμη μου, αυτό δεν συνιστά πολιτικό δίλημμα αξιώσεων. Και να γιατί:
1. Ο διαχωρισμός αριστερά / δεξιά υπήρξε γιατί κάποιοι πολίτες προσδιόριζαν την πολιτική τους στάση και τα αιτήματα τους με έναν από αυτους τους δύο όρους.
2. Ο διαχωρισμός σοσιαλδημοκρατίας — φιλελευθερισμού — εθνικισμού ορίζει επίσης πραγματικά διακριτά αιτήματα που εντάσσονται σε κάθε ένα από αυτά τα σύνολα πολιτικών αξιών.
3. Ο διαχωρισμός ανοικτού/κλειστού εκφράζει και αυτός με νέο τρόπο αντικρουόμενα αιτήματα που προβάλλονται στο συγκεκριμένο δίλημμα, αιτήματα για περισσότερη ανοικτότητα συγκρούονται με υπαρκτά αιτήματα για πιο κλειστά συστήματα.
Αυτά είναι πολιτικά διλήμματα γιατί θέτουν ομαδοποιήσεις αιτημάτων την μία απέναντι στην άλλη ορίζοντας σύνολα αξίων και ιδεολογίες.
Το μεταρρύθμιση vs λαϊκισμός δεν εντάσσεται στην ίδια κατηγορία. Γιατί πολύ απλά ο λαϊκισμός δεν αποτελεί αίτημα κανενός και ως εκ τούτου δεν ορίζεται αντιπαράθεση αιτημάτων. Για τον ίδιο λόγο δεν ορίζεται αντιπαράθεση του τύπου γίδια vs σοβαροί, ανάξιοι vs αριστων κλπ. Πολιτικό δίλημμα στο επίπεδο της αξιολογικής κρίσης δεν ορίζεται.
Το πρόβλημα λοιπόν με το δίλημμα Μητσοτάκη είναι η άκρως απολίτικη φύση του την ίδια στιγμή που δεν είναι καν πρωτότυπο. Το ίδιο δίλημμα είχε θέσει και ο Σταύρος Θεοδωρακης με την ίδια αφελή πεποίθηση ότι η πολυσυλεκτικότητα είναι τόσο απλή υπόθεση που αρκεί να τεθεί ένα ερώτημα με προφανή απάντηση για να επιτευχθεί.
Το δίλημμα του Ποταμιού είχε κακή κατάληξη όσο και αν η εξαφάνιση του κόμματος κοντεύει να μας κάνει να ξεχάσουμε τα αίτια της.
Δεν είναι τόσο απλό κε πρόεδρε της ΝΔ. Θέλει περισσότερη δουλειά.
