500 eindeloze kilometers tussen Kortrijk en Eupen
Dinsdagavond 13 december 2016. Om 20u30 wordt de kwartfinale van de Croky Cup, de beker van België, gespeeld tussen KAS Eupen en KV Kortrijk. De wedstrijd vindt plaats in het Kehrweg-Stadion in Eupen, een ‘voetbaltempel’ met 8000 zitjes waarvan buitenlanders moeilijk zullen geloven dat er eersteklassevoetbal wordt gespeeld. Ondanks de barre omstandigheden en de grote afstand ben ik van plan de verplaatsing te maken. Het belang van de wedstrijd is namelijk immens. En die Kehrweg wou ik ook wel eens zien. Dit is een reconstructie van wat een mooie avond zou moeten geweest zijn, helaas liep het niet helemaal zoals verwacht.
Vooraf
Het verhaal begint op maandag 5 december. Een dag voor Sinterklaas op bezoek komt, kruipt het Kortrijkse bestuur zelf in de rol van de heilige man. De club beseft dat de bekerwedstrijd op Eupen van groot belang is en biedt 250 gratis tickets aan om de kwartfinale bij te wonen. Natuurlijk is het de bedoeling om wat volk mee te krijgen naar de Oostkantons, maar het is wel een mooie geste. Ik twijfel niet en kies resoluut om te profiteren van een gratis voetbalwedstrijdje. De lange autorit neem ik er met plezier bij. Ik raadpleeg Google Maps om de afstand te meten: 500 km heen en terug. Ik lach in mezelf en denk: een beetje gek voor een voetbalwedstrijdje.
3 dagen voor D-Day speelt KV Kortrijk in het eigen Guldensporenstadion tegen Sint-Truiden. Na een verschrikkelijke wedstrijd, door velen gezien als de slechtste wedstrijd van KVK in jaren, mogen de Limburgers de drie punten (0–1) mee huiswaarts nemen. Het thuispubliek trakteert de roodwitten op een striemend fluitconcert.
Op dit moment rijzen de eerste twijfels over mijn keuze. Heeft het nog zin om de verplaatsing te maken naar Eupen? Waarom zouden wij als fans zoveel moeite doen als ze er op het veld met de pet naar gooien? Uiteindelijk besluit ik om de wedstrijd te relativeren en het verlies door te spoelen op enkele lokale kerstmarkten.
D-Day
Yes! Eindelijk is het dan dinsdag 13 december. Na de ontgoocheling van afgelopen weekend zie ik het weer helemaal zitten. De bekerkoorts stijgt. Met een vat vol positivisme en overtuiging dat het zal lukken vertrek ik om 16u naar Eupen, samen met mijn al even voetbalgekke vader en broer. Gezellig is dat, een familietripje doorheen het land voor een voetbalwedstrijdje. Stereophonics galmt door de boxen in de wagen met het fantastische Have a Nice Day. Dat vrolijkt me nog meer op, de sfeer zit goed, het geloof is aanwezig. De eerste pintjes worden bovengehaald.
Wat doet een mens nu tijdens een autorit van ruim 3 uur? Nadenken, genieten van de muziek en vooral: discussiëren. Al snel gaat het over de wedstrijd van vorige zaterdag. Voetbal zou een feest moeten zijn, ware het niet dat de fans en spelers net niet met elkaar op de vuist gingen na de lamentabele prestatie tegen STVV. Een schande, die mensen zijn de naam supporter niet waardig.
Verder spreken we ook over de opstelling. Anders dan in het verleden zijn we het nu wel allemaal met elkaar eens. Kortrijk zit in een serieuze vormdip, maar we hebben absoluut de kwaliteiten om te winnen tegen godbetert Eupen.
I get knocked down / But I get up again / You’re never gonna keep me down. Deze One Hit Wonder van de Engelse groep Chumbawamba, die intussen te horen is, verwoordt heerlijk de situatie van KV Kortrijk. Momenteel gaat de ploeg door een moeilijke periode, maar ze zijn klaar om weer recht te staan.
Inmiddels zijn we gevorderd tot in de regio Luik. Ruim op tijd trouwens, blijkbaar hadden we het tijdsverlies door het verkeer overschat. Plots doemt een bus voor onze neus op met een rood silhouet. We naderen en herkennen het logo van KVK. De spelersbus jandorie! Ik ga er vlak naast rijden en kijk omhoog. Het is moeilijk om spelers te herkennen, maar toch kunnen we merken dat het enorm rustig is daarbinnen. We zien zelfs enkele benen die languit op de zetels liggen. “Ze ein dr lik nie tevee goeste in”, merkt vader op. Het zouden profetische woorden blijken.
De wedstrijd: kort, maar krachtig
20u30. De scheidsrechter blaast op zijn fluitje. Het is een aangenaam weertje, de Kehrweg ontgoochelt niet en de sfeer zit goed. De aanwezige supportersclubs hebben een groot aantal vlaggen meegenomen en ook een spandoek die ontrold wordt. “Keep our dream alive and fight for it.” Bekerwinst op de Heizel, de natte droom van velen.
20u37. Op dit tijdstip verandert de leuke winteravond in een hel. We zijn amper 7 minuten ver en Eupen komt al op voorsprong. 1–0. Weg sfeer, welkom frustratie. Het begin van een lange lijdensweg voor alle aanwezige Kortrijk-sympathisanten. De spelers staan erbij en kijken ernaar.
22u15. De wedstrijd zit erop. 4–0 is het verdict. Het waren 90 akelige, afschuwelijke, weerzinwekkende, gruwelijke minuten. Helemaal weggespeeld door een ploegje dat vorig seizoen nog in tweede klasse speelde. De frustraties zijn enorm, de spelers lopen met het schaamrood op de wangen richting kleedkamers. De supporters druipen af.
I don’t even know if I believe
Ook bij ons scheert de ontgoocheling oneindig hoge toppen. Al vatten we het vooral filosofisch en met wat humor op. “We ein stad Eupn ekji gezien. We zin ekji weg gewist. Twos een matchke daw nie rap goan vergeetn. We woarn dr ollik bie.” Het zijn holle woorden en weinig betekenisvolle zinnen.
Op dit moment zijn er maar twee personen die me kunnen helpen, Tom Smith en Marcus Mumford, de zangers van respectievelijk Editors en Mumford&Sons. Er wacht ons nog een trip van enkele uren en die wil ik graag doorbrengen met mijn favoriete bands die loeihard schallen door de muziekinstallatie. Er valt maar weinig te vertellen, veel praten wil ik sowieso niet meer doen deze avond.
Wat doet een mens tijdens een autorit van 3 uur na een afgang in de belangrijkste wedstrijd van het seizoen tot nu toe? Juist ja, nadenken. Het is crisis. 1 op 12 in de competitie, uitgeschakeld in de strijd voor PO1, en nu ook uitgeschakeld in de beker. Marcus Mumford verwoordt het perfect. “I don’t even know if I believe.” Het besef dat ons seizoen er in december al opzit, doet pijn.
Het zag er aanvankelijk zo mooi uit. Een knappe heenronde bracht Kortrijk op de 7e plaats in het klassement en de beker van België is altijd een doel voor deze club. Nu staan we nergens meer. Volgens mijn bescheiden mening begon de miserie op de Freethiel in Beveren enkele weken geleden. KVK staat 0–1 op voorsprong, maar krijgt een onterechte strafschop tegen in de laatste minuut. 1–1. Nadien verloren de Kerels 4 keer op een rij. Maar ach, het zijn vijgen na Pasen. Ik verwijt scheidsrechter Luc Wouters niets, behalve dat hij zich niet meer moet komen tonen in Kortrijk.
De autorit heeft ons intussen al tot in Gent gebracht. We zien de Ghelamco Arena opdoemen uit de duisternis. 3 weken geleden was ik ook daar aanwezig voor AA Gent-KV Kortrijk. 3–0 en weggespeeld. Het doet mijn frustraties weer aanwakkeren. “I gave you all”, zingt Marcus. Inderdaad. Ik heb al veel gegeven voor mijn clubje en de spelers dit seizoen, maar heb nog maar bitter weinig teruggekregen. Ik denk aan de alcohol die vloeit in de Overpoort.
Clubliefde
Het is ruim na 1u ’s nachts en ik zit in mijn zetel naar de beelden te kijken van de wedstrijd. Had ik beter niet gedaan, ik word er onrustig van. KV Kortrijk zit in een diepe crisis, maar een schuldige kan ik niet aanwijzen. Een tijdje geleden was ik nog zo enthousiast over ons ploegje, het kan toch niet dat ze plots niet meer kunnen voetballen. Er moet iets meer aan de hand zijn. Is het een geldkwestie? Willen de spelers de trainer buiten? Even denk ik zelfs aan omkoping of de gokmaffia.
De woorden van een zingende Tom Smith galmen nog na in mijn hoofd: “A ton of love / A ton of hate.” Hoe erg het ook gesteld is met KVK en hoe hard ik ook vloek, ik blijf supporter en ik ga blijven kijken. Vraag mij niet waarom, ik moet het antwoord zelf schuldig blijven. Dit gaat over clubliefde. Wat er ook gebeurt, je blijft voor altijd achter je club staan. Dat zal nooit weggaan. Clubliefde gaat niet kapot door een crisisje. Betere tijden zullen snel weer komen, daar ben ik heilig van overtuigd. Komende zondag staat Club Brugge — KV Kortrijk op het programma. Ik droom van een stunt.
