Aangetekende brief
De exit van Messi uit Barcelona is — naast een toch wel opvallend hardnekkig griepvirus — een van de merkwaardige nieuwsfeitjes van 2020. Vooral de beslistheid waarmee Leo de deur achter zich toeslaat doet wenkbrauwen fronsen: hij ziet er toch uit als zo een meegaand en braaf manneke.
Messi zegt zelden een onvertogen woord. Meer nog: hij zegt zelden een woord. Als hij geïnterviewd wordt, kijkt hij meestal weg en begint zijn rug te krabben of zijn neus te poetsen. Iedereen dacht dat Messi tot zijn 39e ging blijven spelen bij de blaugrana en daarna misschien nog voor de lol een jaartje erbij zou doen bij Newell’s Old Boys. En dan komt er een “burofax” binnengerold in Camp Nou.
Een buro-wat??
De BBC heeft een artikel gewijd aan het fenomeen, om aan de millennials uit te leggen wat een faxapparaat nu juist is. Maar volgens onze Catalaanse correspondent ging het dus niet echt om een fax, maar om een soort aangetekende brief. En dat is dan weer zo’n typisch Argentijns fenomeen. Aangezien de justitie hier nog nuttelozer is dan in België, wordt er niet gedreigd met “wij overwegen om gerechtelijke stappen te ondernemen”, maar met “ik ga u een aangetekende brief sturen!”. En aangezien Leo Messi bij wijze van spreken in de crèche van La Masía is opgegroeid, kan dat bizarre burofax-idee alleen maar uit de Argentijnse koker gekomen zijn van zijn vader, zaakwaarnemer en manager: Jorge Messi.
Het was vader Messi die nog niet zo lang geleden de Spaanse fiscus er voor enkele tientallen miljoenen euro’s had opgelegd, maar het was zoonlief die volgens de Catalaanse pers de gevangenis kon indraaien voor belastingontduiking. De taakverdeling in het gezin Messi wordt stilaan duidelijk: Messi senior is de CFO van de multinational en Messi junior een werknemer die tegen de bal moet trappen en in de vrije tijd met de playstation mag spelen. Dat de wegen van Barcelona en Messi scheiden is op zich wel een verfrissende evolutie. Maar de manier waarop getuigt van bijzonder weinig stijl en van een groot wantrouwen tussen FC Barcelona en de familie Messi, die toch jaren lief en leed gedeeld hebben.
Kid-napping Biglia
Het deed me denken aan een interview dat ik ooit deed met Lucas Biglia in diens thuisstad Mercedes. Biglia woonde in wat men in Argentinië een “duplex” noemt, een typische middenklasse tweegezinswoning. Maar er stond wel een kanjer van een Porsche Cayenne voor de deur. Toen ik mijn VW kevertje achter de Cayenne had gezet en met de fotografe de huiskamer was binnen gegaan, werden we verwelkomd door vader Miguel Biglia en aan een grote tafel gezet, waar Lucas als een schooljongen die pas een standje had gekregen, naar het tafelkleed zat de staren. Er werd niets gezegd. De situatie werd bijzonder ongemakkelijk. Er werd aangebeld en er kwamen twee politieagenten binnen die onze identiteitskaarten vroegen. Toen het na een korte ondervraging duidelijk werd dat we wel degelijk journalisten waren — en geen ontvoerders zoals vader Biglia dacht — kon het interview van start gaan. De vragen werden grotendeels door vader Biglia beantwoord. Ik vond het vooral een afgang voor de Anderlecht-speler. Hij was duidelijk een fan van snelle auto’s — op de kast stond een foto van hem in een Formule 1-bolide — maar als hij schrik had om ontvoerd te worden, dan was die Porsche toch niet de beste aankoop.
Wim Rijsbergen
Ja, echte venten zijn het niet, die voetballers van tegenwoordig. Zeker geen langharige legendes als Socrates, Kempes of Zico, waar ik als kleine naar op keek. Recent dook hier in Argentinië het verhaal op van de Nederlandse verdediger Wim Rijsbergen die tijdens het WK van 1978 op een donderdag naar de Plaza de Mayo wilde om daar met de Madres te spreken. De Moeders hielden elke donderdag een stille optocht om nieuws te krijgen over hun “verdwenen” kinderen. Verdwenen was een eufemisme voor ontvoerd, gefolterd en vermoord.
Rijsbergen wist ergens een fiets te bemachtigen en door voorbijgangers aan te spreken in Jommekes-Spaans kon hij uiteindelijk de Plaza de Mayo vinden en omarmde daar Madres-boegbeeld Nora Cortiñas. “Het was een ontroerend moment,” aldus de voormalige Oranje-verdediger.
Twee maanden eerder had ook Paul Breitner al van zich laten horen in het weekblad Stern over het bedenkelijke WK in het Argentinië van Videla: “De Mannschaft mag zich niet laten gebruiken als een marionet [door de Militaire Junta]”, want zo redeneerde de bebaarde kapitein van der Weltmeister: “een professionele sporter mag zich dan wel voornamelijk op zijn sport toeleggen, dit maakt hem nog geen politieke eunuch.
Van Messi verwachten we niet dat hij zich plots als “Comandante Leo” begint te gedragen. Daarvoor is hij iets te veel, eeuh… laten we zeggen… in zichzelf gekeerd. Maar hij moet toch zijn bedenkingen hebben over de manier waarop hij als absoluut idool, zijn Barcelona via de achterdeur verlaat. Je zou na deze messy episode zowaar sympathie beginnen te krijgen voor Cristiano.
