Anfield aan de Schelde
10 november 2019. Liverpool FC neemt op Anfield de maat van Manchester City en door een ongelukkige samenloop van omstandigheden — een onvoorziene samenwerking tussen de logica van de tv-maatschappijen en een foutje van mijn eigen planningfirma —was ondergetekende niet in Liverpool.
Om dit te begrijpen, moeten we terug naar eind augustus, toen de groepsfasekalender in de Champions League vaststond, ik de nodige dagen verlof op het werk had genomen om me van enig Europees plezier te verzekeren en bleek dat ik dit kalenderjaar nog welgeteld één vrije dag over had.
Om die dan goed te besteden, was de trip naar Old Trafford er eentje die er met kop en schouder bovenuit stak. Zeker dit jaar, omdat we het daar in de tribune eens dik konden gaan inwrijven dat we sinds 1 juni jongstleden in Madrid aan 6 Bekers met Grote Oren zitten.
Kleine kink in de kabel
Toen die match wegens tv-redenen verplaatst werd van zaterdagnamiddag naar zondag in de vooravond — en ik dus maandag mijn laatst beschikbare dag verlof moest nemen — was dat nauwelijks een demper op de feestvreugde.
Toen later echter bekend werd dat Liverpool v Man City op zondag 10 november om 4.30 pm gepland stond, was mijn eerste gedachte: “Spijtig, ik kan niet gaan zien, want ik geraak die zondag na de match niet meer op tijd thuis om maandag te gaan werken.”
Dat ik me uiteindelijk pas op vrijdag 8 november op het einde van de werkdag realiseerde dat maandag 11 november een feestdag is, is daarbij een spijtig detail… waarmee u allemaal eens goed mag lachen.
Eigen schuld, dikke bult. Ik had maar beter naar de kalender moeten zien. Er zat dus niets anders op dan er op zondag het beste van te maken en thuis mijn eigen Anfield experience te creëren.
Alternatieve matchdag
Na een dubbele bacon and egg buttie wandel ik rond de klok van elven dan ook naar het station van Zwijndrecht om er de trein naar Antwerpen Central station te nemen. Daar aangekomen, steek ik het plein over en stap ik café De Wereldbol binnen, waar ik snel twee pinten drink om de laatste zoutresten van het ontbijt door te spoelen.
Cafébazin Kaat, “Kitty” voor de vrienden, aanschouwt mijn tempo, bekijkt me meewarig en steekt meteen een belerend vingertje in de hoogte: “Waag het niet om hier straks na de match zat binnen te vallen, of ik verban je voor de rest van je leven.”
Omdat er buiten mij en een paar nog net iets oudere locals verder niemand anders aanwezig is, besluit ik te vertrekken. Ik steek mijn neus even binnen in de naburige karaokebar Koepers, waar tot mijn grote verbazing nog niemand van de Kempes Branch aanwezig is. Het is nochtans hun natuurlijke habitat.
Ik blijf niet bij de pakken zitten en wandel door naar taverne ‘t Leeuwke in de buurt van de rivier, uitgebaat door mijn goede vriend David, die naast varkenspasteitjes in de frigo altijd wel een speciaal biertje of drie in zijn tapkranen heeft zitten.
Ik ga voor een amberkleurig lokaal biertje in een bolvormig glas en het smaakt eerlijk gezegd koninklijk en naar meer. Omdat eentje geentje is, volgen er in een steeds sneller tempo nog een paar en voor ik het weet, zweef ik even hard als de tijd vliegt.
Het is al gauw 16u30, wat wil zeggen dat de match over een uur begint. Ik spring in een voorbijrijdende taxi en wanneer we op weg naar de Konijnenpijp langs de V. Van Dijk-kaai een cruiseschip tegenkomen, sommeer ik de chauffeur even halt te houden.
“Going the match, lads?”, roep ik tegen twee Aziatische toeristen die net van het schip komen, “Can give you a lift if you want”. De beiden met een iPad, reisgids en brede glimlach uitgeruste jongelui aarzelen niet en stappen vriendelijk knikkend mee de taxi in.
Ze grinniken nog harder wanneer ik hen, opnieuw op de andere oever aangekomen, meetroon naar café Den Albert bij mij achter de hoek, waar ik hen verplicht om voor aanvang van de match, we hebben nog 5 minuten, twee grote glazen Australische witte wijn achterover te kappen.
Met nog 4 minuten te gaan verlaten we het café, ik bel aan bij mijn buurman en ik posteer hem in zijn oranje dokwerkersoutfit voor mijn deur: “Show your ticket to the steward and follow me”, zeg ik tegen mijn nieuwe vrienden.
Zelf scan ik mijn abonnement door de brievenbus en vervolgens loop ik de trappen naar onze zolder zes keer op en af. Stipt op tijd sta ik voor de eigen zetel om de minuut stilte voor Wapenstilstand te respecteren.
Grof geschut
Die minuut stilte is meteen ook het allerlaatste rustige moment van de dag, want de match begint tegen 200 per uur. Met zes punten achter wil Guardiola zeker niet verliezen en deze keer kiest hij voluit voor de aanval. Na zes minuten loont dat al: voor Liverpool dan wel te verstaan.
Een City-aanval wordt in de Liverpool-backlijn in de kiem gesmoord, Sadio Mané wordt weggestuurd op links en wanneer een lichtblauwe verdediger de voorzet van de Senegalese winger wegwerkt tot in de voeten van Fabinho, is doelman Bravo kansloos op het afstandsschot van Liverpools “anchor man”.
Het is zo’n doelpunt waarbij je eigenlijk onmiddellijk in de gordijnen moet hangen, maar ik blijf rustig in de zetel zitten en steek hooguit even mijn linkervuist in de hoogte.
Enerzijds omdat wij in de living geen gordijnen hebben en anderzijds omdat ik in de smiezen heb dat er iets aan de hand is. Letterlijk dan nog wel, want in de Liverpool-rechthoek heeft eerst Bernardo Silva dan Trent Alexander-Arnold de bal tegen de hand gekregen vooraleer Mané was vertrokken. Mijn Japanse vrienden hacken de beelden van de VAR op hun iPad en tonen me de bewijzen.
Wanneer er een aantal vloeken uit mijn mond ontsnappen die Kapitein Haddock jaloers zouden maken, is mijn buurman-steward er als de kippen bij om me terecht te wijzen: “Mind your language, mate, of we zullen eens zien of dit abonnement wel echt van jou is en nakijken hoeveel je op de zwarte markt hebt verdiend aan die twee tickets voor die twee jongens naast je…”
Gelukkig gebruikt referee Michael Oliver zijn gezond verstand en oordeelt hij dat het een schande zou zijn om een dergelijke prachtgoal af te keuren. En het ene handspel annuleert het andere, zullen we maar denken.
Als er dus sprake is van een discutabel doelpunt, dan is het omdat er mogelijk een semantische discussie bestaat over het feit of het nu om een schicht, een streep of een pegel van Fabinho ging.
Zo kalm ik was na de 1–0, zo wild word ik na de 2–0. Trent Alexander-Arnold, wereldwijd de beste rechtsachter van het moment, vindt met een enig mooie zwiep met links de globaal beschouwd beste linksachter van het moment, Andy Robertson, en die aarzelt niet om de bal op een zakdoek in de 16 te droppen.
Daar timet ene Mohammed Salah zijn run tot in de perfectie en hij knikkert de bal enig mooi in de verste hoek. “Hurrah” voor Salah, de City-doelman is voor de 2de maal op rij kansloos. We spelen nog geen kwartier.
2–0 bij rust is mooi meegenomen. Niet overdreven zelfs, want Claudio Bravo moet nog een paar keer alles uit de kast halen om een derde tegentreffer te verijdelen.
Nu, als Agüero aan de overzijde een of twee ballen echt raakt of niet net een klein beetje te hard op zoek gaat naar zijn eerste treffer op Anfield in 11 matchen (and counting…) en een ploegmaat bedient, is het bij rust misschien 2–1.
Operation Anfield Exercise
Meteen na het rustsignaal haast ik mij naar de kelder, alwaar ik een fles wijn en een grote kartonnen beker met een halve liter cola meegraai. Vervolgens ga ik naar het toilet, giet de cola weg en vul de kartonnen beker met wijn.
Zo geraak ik probleemloos opnieuw aan mijn zitje zonder dat de buurman/steward iets in de gaten heeft en ben ik klaar voor de tweede helft. Mijn twee nieuwe vrienden uit het land van de rijzende zon zijn in de wolken met de hotdog die ik hen voor £10.50 verpats.
Als er nog enige spankracht in de match zit, dan haalt Sadio Mané die er vijf minuten na rust uit met een rake kopbal. Jordan Henderson zet zich eerst door op en vervolgens voor van rechts, “Bravo” roep ik naar City’s Chileense goalie wanneer die de bal knullig over zich laat zeilen. Want ik zie aan de tweede paal onze Senegalese vriend opduiken om er 3–0 van te maken.
In een interview na City’s vorige match had Pep Guardiola, die gaandeweg meer en meer op een soort Catalaanse Calimero begint te lijken als het onderwerp “Liverpool” ter sprake komt, Mané nog maar pas een bedrieger (“sometimes he dives”) genoemd en daar krijgt hij meteen lik op stuk.
Bernardo Silva maakt er in de 79ste minuut of zo dan wel 3–1 van, verder komen de bezoekers niet. Een ploeg moet van goeden huize zijn om er op Anfield drie te maken en laten we wel wezen: Manchester City is geen Red Bull Salzburg.
Het is nog lang en er moeten nog 26 watertjes doorzwommen worden, maar na 12 baantjes in het grote Premier League-bad ligt Klopp toch maar mooi 9 lengtes voor.
Smaakt naar meer
Meteen na de match ga ik op zoek naar een verfrissing. Omdat ik besef dat ik niet meer in ‘t Leeuwke zal geraken en in De Wereldbol niet meer bediend zal worden wegens “looks like you’ve had enough”, besluit ik de lokale etablissementen met een bezoek te vereren en wurm ik me achtereenvolgens binnen in Den Albert, Den Twelfde Man en Huis ten Halven.
Om de avond af te sluiten, loop ik binnen in frituur De Kreeftenpan voor some chips and gravy die ik voor de buis wil opeten. Ik ben net op tijd thuis voor Match of the Day. Wanneer ik op maandagochtend om 6 uur wakker word in de zetel, hangt de salontafel vol stoofvleessaus, presenteert Goedele Wachters voor de 18de opeenvolgende keer het laatavondjournaal en staat er nog een lekje van een fles Aussie White op het bijzettafeltje. Zou ik…?
