Another cunning plan, Baldrick?
Wie durft beweren dat Liverpool FC dit seizoen in de Champions League een ploeg met twee gezichten is, heeft overschot van gelijk. Hoe overweldigend sterk, efficiënt en bijzonder genietbaar de Reds op Anfield spelen, zo onsamenhangend, lusteloos en ontdaan van alle emotie tonen ze zich op verplaatsing.
Na 4 matchen, 2 overwinningen en 2 nederlagen, telt de vijfvoudige Europees kampioen dan ook nog maar 6 punten. Zo beloven de resterende 2 wedstrijden in de groepsfase uiterst spannend te worden.
Een paar dagen na een driedaags bezoek aan de Balkan, dat gezien de intensiteit waarschijnlijk weer drie jaar van ons leven heeft gekost, proberen we een en ander op een rijtje te zetten.
Het rijtje bestaat uit twee mogelijkheden:
1. Jürgen Klopp weet niet wat hij doet.
2. Jürgen Klopp weet verdomd goed wat hij doet.
Optie 1 — “Baldrick has a cunning plan”.
Zou het kunnen dat Herr Klopp al eens graag een gokje waagt? Niet dat we willen insinueren dat de trainer bij de bookies op de eigen matchen zou inzetten en de ploeg zou aanpassen al naargelang die inzet.
Nee, wat we bedoelen, is dat de gok erin bestaat om in bepaalde matchen een paar sterkhouders rust te gunnen en spelers van de tweede garnituur op te stellen. De gedachte in het achterhoofd: het is maar tegen Janneke en Mieke, het zal wel loslopen.
Zie onlangs op Rode Ster: Matip, Lallana, Sturridge in de ploeg. Gomez en Firmino op de bank. Shaqiri zelfs gewoon thuis gebleven. Liverpool durfde het niet aan om de Kosovaarse Zwitser/Zwitserse Kosovaar op te stellen in het broeinest van alles wat ultrafanatiek Servisch is.
U leest het goed: we zijn 2018 en in Europa’s topcompetitie laat een bezoekende voetbalgrootmacht een speler thuis omdat ze vreest voor diens veiligheid in het stadion. Onvoorstelbaar toch?
De keuze voor een minder sterk elftal had dus nefaste gevolgen. Het begon nochtans goed, met een uitstekende kans voor Daniel Sturridge nadat Sadio Mané op links vlot de maat had genomen van de rechtsachter.
“A sitter” voor iemand met de capaciteiten van Sturridge, maar half vanuit de draai schoot hij toch maar vrij onbesuisd over. En daarmee was voor Liverpool in de eerste helft het vet van de soep. Meteen daarna nam een uiterst gretig Rode Ster het heft in handen.
Vooruitgestuwd door de fanatieke meute in het Marakana wonnen de spelers van Crvena Zvezda ieder duel. Nog voor het half uur was de match gespeeld, na twee redelijk snel op elkaar volgende goals van Pavkov.
Eerst een kopbal op een corner, vervolgens een stevige trap van een eindje buiten de grote rechthoek. Zeggen dat hem een strobreed in de weg werd gelegd, zou een belediging aan het stro-adres zijn.
Na de rust — en met Gomez en Firmino in de plaats van respectievelijk Alexander-Arnold en Sturridge — probeerde Liverpool de bakens nog te verzetten, maar die stonden stevig verankerd in de grond van het Rajko Mitic Stadium.
Met veel goeie wil kunnen we een waterkans of vier voor Mo Salah noemen, maar zeggen dat de thuisdoelman ooit echt bedreigd werd, is te veel van het goede.
Kortom, Rode Ster Belgrado won dik verdiend tegen een zwak Liverpool FC. Meteen staan de Reds voor een zware opgave om de groepsfase te overleven: ofwel winnen in het Parc des Princes, ofwel op Anfield Napoli kloppen met 2 doelpunten verschil.
Optie 2 — “ieder genie is een beetje gek” (vrij naar Aristoteles).
Fanatiek als we zijn en wegens een of andere kronkel in onze hersenen waarvoor geen neuroloog ter wereld een zinnige uitleg heeft, verdedigen we onze trainer zoals alleen Liverpool-supporters dat doen en zeggen we: het maakt allemaal deel uit van een even waanzinnig als geniaal plan van de Duitse selectieheer.
De geschiedenis van onze geliefde club maar al te goed kennende, weet hij dat de meest vermaarde Liverpool-managers niet alleen op handen gedragen worden dankzij de vele titels en bekers die ze wonnen, al is dat natuurlijk geen onbelangrijk detail.
Jürgen Norbert Klopp beseft ook dat een aantal van zijn illustere voorgangers voor eeuwig en altijd in de Liverpool-folklore gegrift staan wegens minstens 1 absolute kraker op Anfield.
Voor Bill Shankly is dat de halve finale tegen Inter (1965), voor Bob Paisley de kwartfinale tegen Saint-Etienne (1977) en iets verser in het geheugen: voor Rafa Benítez de halve finale tegen Chelsea (2005), maar zeker ook de laatste groepsmatch tegen Olympiakos (december 2004).
Na eerder in de groepsfase met 1–0 verloren te hebben in Piraeus, moesten de Reds in de laatste match op Anfield met 2 doelpunten verschil winnen van de Grieken. Rivaldo (remember him?) maakte er eerst 0–1 van, maar in een van de ontelbare memorabele Liverpool comebacks schoot de heer Steven Gerrard op het scheiden van de markt de Reds naar de 3–1 overwinning.
Anfield kolkte en de ploeg was vertrokken. Bayer Leverkusen, Juventus en Chelsea gingen er vervolgens aan en Istanbul was de kroon op het werk.
Het genie Klopp weet dat natuurlijk en gek als dat genie is, is hij eerder dit in seizoen in Napels begonnen met het omzetten van zijn theorie in de praktijk. Na het 1–0 verlies in een ongekend zwakke match van zijn ploeg lachte hij in zijn vuistje.
Wie Liverpool vlot de maat zag nemen van Rode Ster op Anfield (4–0), keek met ontzettend veel pijn in de ogen naar de vertoning in de terugmatch. En die pijn kwam dus niet alleen door de schabouwelijke paarse outfit met oranje fluo-nummers. Met zulke gedrochten van tenues verdien je eigenlijk gewoon te verliezen, maar dat terzijde.
Keine Panik, denkt Klopp. We kunnen gewoon gaan winnen op PSG en dan zijn we zeker van kwalificatie. Maar aangezien Liverpool the things never the easy way doet, zullen we daar dus ook wel niet veel rapen.
Dan is de opdracht duidelijk: thuis met 2 doelpunten verschil van Napoli winnen. Dat belooft. Een wederom kolkend Anfield met dik 50.000 fans ziet de Zuid-Italianen na tien minuten 0–2 voorkomen. Die duivelse Dries Mertens toch…
Net voor rust valt er toch een Liverpool-goal uit de lucht. Van Dijk kopt een corner binnen: 1–2. In de tweede helft verzekert de ploeg zich door een wervelende comeback, met de 4–2 in de 93ste minuut, niet alleen van de passage naar de 1/16de finale, ze gaat samen met de trainer voor eeuwig en altijd de geschiedenis in. En de rest is dan geschiedenis… schrijven we hopelijk in juni 2019.
Het kan ook zijn dat het allemaal danig misloopt en dat we ons vanaf februari 2019 op de Europa League mogen concentreren. Dan zullen we al maar beginnen zien hoe we met de trein in Baku geraken.
