Bier, Bratwurst, Brelingen
Ergens ver weg, heel ver weg van de glamour en de glitter van de geldverslindende UEFA- en FIFA-toernooien wordt ieder jaar ook op het scherp van de snee gespeeld. Maar dan zonder dat een of andere sponsor voorschrijft hoe het allemaal moet. Niet zonder fierheid kunnen we melden dat Lunatics FC een van de drijvende krachten van dit alternatieve netwerk is.
Toen de Lunatics in 1995 of 1996 neerstreken aan de Oder-Neisselinie, bestond onze enige ervaring met buitenlandse clubs nagenoeg uit de jaarlijkse competitieduels tegen de Ierse drinkebroers van de toen nog florerende Molly Blooms pub, of de absoluut niet drinkende moslimbroeders uit de Maghrebijnse gemeenschap.
In Bad Muskau — een plek die we al gauw omdoopten tot Bad Mustache — kwamen we naast de plaatselijke Hell Hounds motorbende ook het oerduitse Kommando Horst Hrubesch en de Poolse “Johnnies” van Leknica tegen. Amper een paar jaar na de val van de Muur vonden zij het fantastisch dat ze met open armen ontvangen werden door de mensen uit het westen en ze pochten maar al te graag met hun knalrode sportwagens waarmee ze de verplaatsing van 4 kilometer hadden gemaakt.
We maakten echter vooral kennis met de redelijk fijnbesnaarde Stuttgartse krakers van ICE Neckarstrasse en de Easton Cowboys uit Bristol. Toen zij ons meldden dat ze al enkele jaren zulke toernooien organiseerden, spitsten we de oren met meer aandacht dan men van een geïntoxiceerde Lunatic zou verwachten. Van het ene gesprek kwam de andere invitatie en in 1997 nodigden de Lunatics zelf ten dans uit. Plaats van het gebeuren: de Ponderosa in de bossen van Berendrecht/Zandvliet.
In die regio hadden ze al veel gezien — hij staat per slot van rekening bekend als het Texas van het Hoge Noorden — maar wat er daar op die zonnige julidag aan schoon volk neerstreek, tartte toch de verbeelding van zowat alle polderbewoners. Punks, rockers, hippies, yuppies, plantrekkers, travellers, weirdo’s, parvenu’s, zuiplappen, asiel- en andere gelukszoekers, brave huisvaders, hardwerkende moeders, je kon het zo gek niet bedenken of het was aanwezig.
Werd het onofficiële startschot — ach, in deze kringen gebeurt niets officieels — gegeven in de voormalige DDR, dan ging wat ons betreft de alternatieve bal pas goed aan het rollen op een boogscheut van de Kalmthoutse heide. En die bal rolt nog steeds. Wie genoeg heeft van het commerciële, corrupte en crapuleuze karakter van alles wat met UEFA en FIFA te maken heeft, vindt hier ongetwijfeld zijn gading.
Toen Lunatics FC in 2015 in de Berendrechtse bossen zijn 6de internationaal toernooi organiseerde, tekenden niet minder dan 20 voornamelijk buitenlandse teams present. 15 mannen- (of gemengde) ploegen en 5 vrouwenteams. Voor het eerst was ook een volwaardige Zuid-Amerikaanse deelnemer van de partij: Autonomos FC uit São Paulo, Brazilië. Anarchopunks met veel gevoel voor sociale strijd, de betere baltoets en respect voor alles wat transgender is. Daarom traden ze ook aan onder de naam RosaNegra.
En nog altijd min of meer hetzelfde bonte allegaartje vond ook in 2016 zijn weg naar het Duitse Brelingen, al waren de Brazilianen dit maal niet van de partij. Misschien was het geld op na 5 opeenvolgende jaren de reis naar Europa te hebben gemaakt, misschien zat de helft van de ploeg in de bak na maanden van sociaal oproer tegen de regering, het WK, de Olympische Spelen, of voor de modale Braziliaan astronomische prijzen voor het openbaar vervoer.
Van de vrijgevochten Polen hebben we afscheid genomen, het botste al eens met de communisten uit Leeds. De door de Engelse universiteitsgilde geplante vlag met hamer en sikkel nam de zon weg van de blitse Mazda MX-5… Het Noorse zootje ongeregeld dat luisterde naar de naam Lokkas Sorte Svin is vervangen door de nu even jonge Litouwse punkbende, FC Vova. Uit Vilnius, waar antifascist zijn nog altijd redelijk gevaarlijk is. Qua stijl op het voetbalveld zijn de combat boots vervangen door echte voetbalschoenen. De hanenkammen zijn nog even kleurrijk. De adem ruikt nu naar vodka in plaats van naar aquavit. De Litouwers trekken nog altijd grote ogen wanneer wij hen langs de kant aanmoedigen met “I can see clearly now, the rain has gone”. We parafraseren al eens graag Lee Towers wanneer we de jonge knapen van FC Vova aan het werk zien.
Al worden de spieren wat strammer, al gaan de gewrichten wat meer kraken — wanneer zo omstreeks januari de uitnodiging voor het volgende toernooi in de mailbox belandt, wordt dit met een dik vet kruis op de kalender aangeduid. Of het nu gaat om een weekend in rural, cider slurping England of een uitje bovenop een Zuid-Duitse heuveltop, het verlangen om elkaar weer te zien en sportief doch hardnekkig tussen de witte lijnen te bekampen, is onweerstaanbaar.
En de Cowboys? Wel, de Godfathers uit Bristol zijn ondertussen een heuse wijkclub geworden zeg maar. Met niet minder dan 6 mannenploegen, uitgebreid met de steeds beter wordende Easton Cowgirls, aangevuld met een cricketploeg of 3 en een netbalploeg die ooit het levenslicht zag onder de naam “Easton Crack Whores” zetten ze Easton net zo veel op de kaart als Sankt Pauli in Hamburg doet. Toen de Crack Whores competitie begonnen te spelen, zijn ze naar verluidt van naam moeten veranderen. Spijtig toch als een mens al niet meer mag uitpakken met zijn beroep.
Dankzij de Easton Cowboys zijn de Lunatics in Chiapas geraakt. Ze zijn ook de drijvende kracht, of toch een belangrijk onderdeel, van KIPTIK, een organisatie die in de Zapatistengebieden de mensen van drinkbaar water voorziet. Ze spelen cricket tegen de homies van Compton en kennen alle steegjes en tunnels van Gaza en de Westelijke Jordaanoever ondertussen als hun broekzak.
En dat bekostigen ze allemaal zelf, met de opbrengst van fundraisers, lezingen, tombola’s enz. En zeggen dat ze binnen zouden kunnen zijn voor de regen… als ze een originele Banksy indertijd niet op zo’n tombola hadden verloot. Maar de cultkunstenaar was toen buiten Easton nog een nobele onbekende en iemand tikte een meesterwerk op de kop voor een pond of 5. Het is en blijft een mooi verhaal, net als het alternatieve sprookje dat hopelijk nog jaren mag blijven duren. ¡No pasarán!
