Brighton smaakt naar meer.
Er zijn zo van die wedstrijden die bij de bekendmaking van de kalender redelijk snel met een dikke rode stift worden aangeduid. De ‘derby’-matchen tegen de blauwe buren van Everton staan daarbij met stip op 1, op de voet gevolgd door ‘ManU away’. En dan is er nog de categorie “deze ploeg is nieuw in de reeks, heeft een nieuw stadion of vecht waarschijnlijk tegen de degradatie en als we nu niet gaan, wie weet hoe lang het dan nog duurt vooraleer we er naartoe kunnen”.
Brighton & Hove Albion FC, zoals de club officieel heet, is er zo eentje van de laatste categorie. The Seagulls, zoals de bijnaam luidt, spelen sinds enkele seizoenen opnieuw in de Premier League. Ik was er tot nu toe nog niet geraakt. Natuurlijk kunnen we moeilijk zeggen dat we de voorbije twee jaar verwend zijn geweest met kansen om over het Kanaal voetbal te gaan zien. Dat verdomde virus toch...
Twee had vier moeten zijn.
Zeggen dat ik het weekend van 12 maart redelijk enthousiast uitkeek naar een driedaagse trip is een understatement van jewelste. Eerder dit kalenderjaar waren namelijk al twee volledig geplande reizen in het water gevallen. In januari ging het bezoek aan Crystal Palace niet door wegens op het laatste nippertje door Eurostar geannuleerde treinen én schandalig hoge prijzen voor de overzet met de ferry of Le Shuttle. In februari zag ik me gedwongen om de match tegen Internazionale in San Siro te laten schieten omdat ik die week de begrafenis van mijn moeder te regelen had. Een mens moet zijn prioriteiten stellen, niet waar?
Op 27 februari was ik gelukkig wel in Wembley geraakt voor de finale van de League Cup. Ook niet mis natuurlijk. Om er even kort op terug te komen: het werd een weekend met een aantal unieke en onvergetelijke momenten. Op reis vertrekken vanuit het station van Eppegem (omdat ik een minder mobiele maat meepakte), een beklijvende nul-nul die 120 minuten lang alle kanten op kon, een reeks van 22 strafschoppen en finaal een penaltymisser van de Chelsea-doelman die zo hoog over ging dat de bal pas een week later ergens in Schotland aankwam. Jürgen Klopp won zo zijn eerste Engelse beker, wat maakt dat de FA Cup nu de enige noemenswaardige triomf is die hij als trainer van Liverpool FC nog niet heeft gehaald.
One down, three to go
Hoopvolle Koptimist die ik ben, durf ik de Carabao Cup (de League Cup dus maar dan genoemd naar de sponsor) de kleinste van de vier trofeeën noemen waarop Liverpool dit seizoen nog altijd zijn handen kan leggen. Met de nadruk op “kan”, want we willen absoluut niet al te zelfverzekerd overkomen. Toch… we zijn half maart en nu we ook in de kwartfinale van de Champions League onze tegenstander kennen, kunnen we proberen de zaken realistisch te bekijken. In een notendop:
- Premier League: de 9 resterende wedstrijden winnen en we zijn kampioen;
- FA Cup: nu zondag uit naar Nottingham Forest, bij winst: halve finale;
- Champions League: voorbij Benfica geraken en ook daar halve finale.
Dat is allemaal niet vanzelfsprekend, kan zelfs aartsmoeilijk zijn, maar voor het schip van Kapitein Klopp is geen zee te diep. Der Jürgen heeft zelf laten weten dat hij in zijn hele loopbaan waarschijnlijk nog nooit over een bemanning heeft kunnen beschikken die zo sterk is als de huidige LFC-spelerskern. En het zal nodig zijn, want — ik ga voorbeschouwingen op de twee bekercompetities even laten voor wat ze zijn — 27 punten krijg je niet zomaar cadeau in de Premier League. Daarvoor moet er geknokt worden. Daarvoor moet je tegengoals vermijden, af en toe een beetje geluk hebben, liefst zo veel mogelijk scoren en hopen dat de enige realistisch overblijvende concurrent af en toe eens een steek laat vallen. Het weekend van 12 maart beantwoordde al die vragen op een positieve manier.
Brighton dus
Het leek wel de goeie ouwe tijd: amper twee weken na een weekendje Londen opnieuw de hort op, nu voor drie dagen. Omdat de aftrap in het Amex Stadion zaterdag om 12u30 gepland was, namen we het zekere voor het onzekere. De Eurostar van 8u52 op vrijdag bood de ideale start. Tijd genoeg om in St. Pancras over te stappen op een Thameslink-trein naar Brighton en kort na de noen lesten we onze reisdorst in de eerste pub die we in het kuststadje tegenkwamen. Aangezien het de rest van de dag nagenoeg de hele tijd regende, hadden we meteen het perfecte excuus om van de ene pub naar het andere restaurant te trekken. En dat deden we dan ook, ondertussen in het gezelschap van quite a few Liverpool mates die ook al waren afgezakt. Geen idee wanneer we in bed kropen maar erg vroeg was het niet.
Stipt om 8 uur, ja ja, zaten we aan het ontbijt. Amper een uur later werd “breakfast” voortgezet met een aantal kuipen zwart goud, beter bekend onder de commerciële naam Guinness. De optie om onder een ondertussen stralend lentezonnetje een wandeling langs het strand te maken woog niet op tegen “Pub it is then”. We moesten namelijk ons matchticket nog gaan oppikken. In de pub kwamen we — zonder te willen opscheppen — zowat de ene oude bekende na de andere tegen. Een trend die zich later die dag stelselmatig voortzette. Het was eigenlijk al weer van de match op Old Trafford in oktober 2021 geleden dat ik nog zoveel rode vrienden had gezien. In december was er wel het bezoek aan Milaan geweest, maar dat was al bij al nogal wazig verlopen…
Het verschil met Manchester City
De match dan. Een uitstekende gelegenheid om het dubbele verschil tussen beide titelpretendenten in de verf te zetten. Beide ploegen hadden op deze speeldag een uitmatch bij een ploeg uit de onderste regionen op de planning staan. Dan is het motto nagenoeg altijd: “could be tricky”. Iedereen verwacht een uitoverwinning maar een thuisploeg die een beetje in het nauw zit, kan al wel eens een rare sprong maken. Het was dus opletten geblazen.
Met Trossard in de basis speelt Brighton verzorgd voetbal, fris van de lever, maar is het nogal onzorgvuldig bij het uitspelen van de kansen. De eerste keer dat met Luis Díaz een Liverpool-speler alleen voor de keeper komt, kan hij de bal binnenkoppen net voordat hij door de doelman bijna onthoofd wordt. De VAR kijkt er naar en doet verder niets, maar het belangrijkste is geschied: Liverpool komt 0–1 voor én Díaz blijkt de schok te hebben overleefd. Verder is het eigenlijk allemaal heel simpel. Liverpool controleert, komt in de tweede helft na een penalty van Salah 0–2 voor en als de thuisploeg tegen het scheiden van de markt toch eens een huizenhoge kans krijgt, staat Alisson Becker pal. Ons Braziliaans sluitstuk kan je soms de stuipen op het lijf jagen als hij met uitvoetballen gigantische risico’s lijkt te nemen. Maar als het op wereldsaves en concentratie tot in de allerlaatste seconde aankomt, staat hij op dezelfde eenzame hoogte als Christus de Verlosser in Rio.
The Reds doen dus wat ze moeten doen: winnen. En wat doet Citeh? Dat geraakt twee dagen later op Selhurst Park niet verder dan 0–0 tegen Crystal Palace. Dat is verschil nummer 1. City laat momenteel punten liggen, wij niet. En verschil nummer 2? Dat is het puntenverschil tussen beide clubs. Dat is van 14 punten half januari herleid tot 4 eenheden na het Brighton-weekend. En aangezien wij als achtervolgers nog een inhaalmatch te goed hebben én later dit seizoen nog tegen de huidige koplopers mogen spelen, hebben we alles in eigen handen.
Vier dagen later, op woensdagavond 16 maart, wint Liverpool die inhaalmatch met 0–2 op Arsenal en nadert het tot op één punt van the Citizens. Nu we even veel matchen gespeeld hebben, durf ik erom wedden dat Peps poepegaatje open en dicht gaat van de zenuwen: GAME ON!
Wie dem auch sei… we blijven bezig tot eind mei.
