Dag Hein, welkom Yves.
Ik zie me nog staan, Hein, daar aan de toog van Arst, die kille decemberavond, die 7e december, de beker Maes te koud in de hand, net na de wedstrijd tegen Genk, samen met mijn Buffalomaat. Hoofdschuddend. Allebei. Bijna dertig kansen hadden we gehad, er evenveel gemist, zozeer lagen been, paal, lat in de weg, zozeer werd het kader gemist, de kansen verkwanseld. Zo erg was het dat het op onze lachspieren werkte. Dit kon toch niet.
De 0–0 las droog, maar was het niet. Want het voetbal, Hein, het voetbal! Balbezit, dominantie, aanvallend, snel, oprukkende flankspelers, gevaar van overal. Zo’n totaalvoetbal, dat had de prille Ghelamco Arena in zijn bestaan nog niet gekend. Veel trainers wel, zo’n voetbal niet. Tot jij kwam.
En daar, bij Arst, na de vierde al te koude punt, herinner ik me die gedachte, Hein, die dwaze gedachte, die eerste kleine kiem, dat het met dit voetbal wel eens kon. Ongelovig lachend bestelden we nog een pint.
Ik zie me nog zitten, Hein, op de Sint-Michelshelling, die zonnige voormiddag, die 22 mei 2015. Een Iers ontbijt op het bord, twee kranten ernaast. Grote, dikke blauwe letters op het witte voorblad: KAA Gent kampioen. KAMPIOEN! Ongelooflijk.
Mijn maat schoof even later met een grijns aan, werken had toch geen zin. De avond ervoor had ik hem met tranen in de ogen in de Ghelamco gezien, stilletjes, de keel schor. Een man met blauw-witte sjaal strompelde ons voorbij, in een waas, een versteende glimlach op de lippen, eindelijk op weg naar huis. De zon scheen feller die dag, Hein. Ons geluk was puur. Enkele dagen later waren we niet langer alleen in de kuip van Gent, maar met 125.000 langs al dat water, op dat plein. Gans Gent was Buffalo. Niemand pakt ons dat af.
Ik hoor het nog steeds, Hein, die hymne van kampioenen, in onze eigen Ghelamco, die septemberavond, de spelers in het geel, de supporters met zwaaiende vlag, iedereen met koude rillingen over de rug. En angst, angst voor een pandoering. Want dit was de Champions League, het grote Lyon, herhaaldelijk Frans kampioen, op bezoek bij het kleine Gent.
Hoe fout waren we, Hein, waar was ons vertrouwen! Brecht kreeg rood, Foket kreeg rood, Sels stopte een penalty en tussendoor deden we die Franse topploeg pijn. Het kabaal bij de rust uit 20.000 kelen, alle vrees verdwenen, was die van de nieuwe Gantoise, gekneed naar jouw beeld: onvervaard, vol zelfvertrouwen, van niemand bang. We werden tweede — weeral had je gelijk — en hoorden bij de laatste zestien. Gans het land was Buffalo. Niemand pakt ons dat af.
Ik zie je daar nog staan, na het fluitsignaal, daar op de middencirkel, op het heilig gras, de blauw-witte boog boven je. Spelers zongen, dansten, huppelden en doken tussen supporters. De 10.000 allemaal met schorre kelen, gingen compleet in de bol. Wembley was van ons! Van ons! Jij leek het allemaal wat aan te kijken, had het later over het slechte spel. Het kon ons niets schelen. We wonnen dit in de Ghelamco, in de heenmatch, toen voor het eerst sinds lang het ware KAA Gent naar boven kwam. Niemand van ons vergeet echter die dag in London, die reis, de platte pinten, de corteo, de emoties, de euforie. Niemand pakt ons dat af.
Nu ben je er niet meer, Hein. Je verliet ons. Je ging uiteindelijk in op de lokroep, het verleidelijke, hypnotische en repetitieve gezang van de Brusselse lorelei. Je loopt nu rond in het kleur van je pennenzak, daar bij wat de grootste club van het land heet, de club van prestige, gentlemen, klasse en champagnevoetbal. Ooit.
Ik hoop oprecht voor jou dat die mooie jonkvrouw die je bij schemer met haar paars licht versierde onder scherper licht niet vol botox en rimpels blijkt te staan. Wat er ook van zij, we weten allebei dat voor jou je passage aldaar een opstapje is naar grootse dingen in grotere landen, naar de tafel van Guardiola en Mourinho, een tafel waar de Gantoise je al bracht.
Het afscheid was niet mooi, Hein, maar ik begrijp je wel. Het is waarschijnlijk gemakkelijker met een verse lei te beginnen, een kleedkamer die je kan opruimen, een team dat je kan zetten, een pak nieuwe spelers, een nieuwe omgeving, eerder dan een slechte start en de magie met je spelers te herstellen. Misschien was de citroen uitgeperst, we gaan het niet meer weten. Het laatste anderhalf jaar kreeg je de motor niet meer echt aan de praat. Logisch dat je je kans, toen die zich voordeed, greep. Het is wrang voor ons, zeker, maar het is je gegeven.
Je gaf ons immers veel, Hein: vierkante meters kippenvel, duizenden rillingen over de rug, talloze momenten van puur supportersgenot- en geluk. Merci daarvoor. Je laat ook meer na dan momenten. Zoals overal drukte je je stempel, je gaf ons geloof in eigen kunnen, je gaf ons lef, je gaf ons aanvallend, dominant voetbal. Je hebt ons geholpen, vooruit gestuwd, uitgedaagd, gevormd, je schudde ons wakker, gaf ons een trap onder de kont. We staan veel verder dan toen je het eerst bij ons kwam.
Je deed het echter niet alleen, Hein. Dat zou te veel eer zijn. Geen speler, geen coach, hoe goed ook, is groter dan de club. Nu is het aan ons, supporters, spelers en bestuur om verder te bouwen, verder te groeien. Wat we ook gaan doen.
Ondertussen ben je al vervangen, Hein, door Yves. Het is na al die jaren even wennen, eerlijk gezegd. Zijn persoonlijkheid vult de persruimte niet, zijn woorden vloeien minder vlot. Maar ik zag zijn eerste persconferentie, Hein, en hij was trots om bij ons te zijn, onder de indruk van “jouw” oefencomplex. Wat me het echter meest opviel, Hein, waren de blinkende oogjes, de goesting, de goesting die bij jou al een tijdje leek te ontbreken. Yves heeft er duidelijk zin in. Wij ook. Yves heeft de ballen aan het lijf om in jouw voetsporen en de kwaliteiten om uit je schaduw te treden. Yves is zijn eigen man.
Dus hier sla ik de bladzijde om, Hein. Bij deze wuif ik je uit. Vanavond ga ik naar de Ghelamco om met die 20000 Buffalo’s, die je zo vaak roemde, onze ploeg naar voren te schreeuwen en onze nieuwe trainer te steunen. Ik kan niet wachten.
Ik heb er zin in.
KAA Gent leeft en groeit verder, Hein, ook zonder jou.
Merci en salut.
ARAG!!
Naschrift:
Speeldag 10 Jupiler Pro League:
KV Mechelen 3 — RSC Anderlecht 4
KAA Gent 2 — Waasland Beveren 0 (we zijn vertrokken)
