De dag dat de sportiviteit een U-bocht maakte
Wie dacht in de Koninklijke Antwerpse Vereniging van Vriendenclubs alles gezien te hebben, kwam zaterdag jongstleden toch enigszins van een koude kermis thuis. Een scheidsrechter is ook maar een mens en ieder mens heeft het recht om fouten te maken. Een ploeg als Lunatics FC zet scheidsrechterlijke dwalingen op zijn eigen manier recht. Blijkbaar denkt niet iedere club in ons verbond op dezelfde manier. Verslag van wat bij wijlen een veldslag was.
We gaan er geen doekjes om winden: Lunatics FC is bezig aan een moeilijk seizoen. Dat we bij de jaarwende voorlaatst staan, hebben we voor het overgrote deel te danken aan het feit dat de laatste in de stand, het ooit zo sterke Pagode United, nog slechter acteert dan de Ekers-Kapelse brigade. Mochten we nu iedere week met 11 kunnen starten, het zou ook helpen om aan wat extra punten te geraken. En als we dan nog goed naar de aansluitingskaarten zouden kijken en geen spelers opstellen die niet speelgerechtigd zijn, we zouden voor de groene tafel geen 3 punten door de neus geboord zien. Dan waren we misschien een modeste middenmoter met een onbesproken, zeg maar ronduit saai seizoen.
Niet dus. Wij zijn Lunatics en wij doen het op onze manier. Met vallen en opstaan. We zien naar de stand en zijn vastbesloten om iedere ploeg die boven ons staat mondjesmaat in te halen. Tot we in die saaie middenmoot staan, want kampioen spelen zal voor een ander jaar zijn. Maar zakken? Geen denken aan. Wij zijn geen zakken, weet je wel.
Afgelopen zaterdag hadden we een uitstekende kans om een plaats te stijgen, of toch minstens op gelijke hoogte te komen met het nummer 10 in de stand. Het ooit zo sympathieke FC Matti kwam op bezoek, een ploeg die wegens de reden van zijn ontstaan (meer info op (http://www.fcmatti.be/) en het feit dat de betreurde Matti een neef was van een onzer Lunatics altijd op net iets meer respect van onze groenhemden kon rekenen dan we sowieso al aan onze tegenstanders betuigen.
Voor de match hadden we er een goed oog in. Voor het eerst sinds lang vertrok speler-coach Oskaar naar het Nieuw-Wimmekedamsstadion met positieve selectieproblemen. Wie zou hij vandaag UIT de selectie moeten laten? Zichzelf in ieder geval niet, want hij had er zin in, zoveel was duidelijk. De overige 10 die aan de match begonnen, konden de nodige adelbrieven (lees: de nodige ervaring of voldoende gespeelde matchen in de heenronde) voorleggen om een selectie te rechtvaardigen.
Iedereen content dus, behalve Jos dan misschien. Op zijn 75ste nog altijd even gretig om van bij aanvang mee te doen en zeker als het tegen FC Matti is, want die schrijven altijd vol lof over hem in hun matchverslagen op het web. Zoon Wout stond zijn plaats af, maar die plaats was wel op de bank.
Er moest en er zou gewonnen worden en dus trok Lunatics FC resoluut de kaart van de jeugd, al is dat tegen een stel broekventjes van een jaar of 20–25 natuurlijk een beetje overdreven gesteld. Het hadden onze zonen kunnen zijn, zeggen wij lustige veertigers dan. Zonen die, zoals bij goede huisvaders bekend is, af en toe eens een lesje moeten krijgen.
Goed. Genoeg geluld. Aan de slag. Ten aanval. Vrije trap Xabi Alonso (Kris Adri voor de leken), listige kopbal Franck Ribéry (Robby Smet voor de leken) en 1–0. Oververdiende voorsprong na een goeie 10 minuten of zo. Nu was het kwestie om die voorsprong vast te houden en liefst nog wat verder uit te diepen.
Ondanks een fel offensief en enige op het nippertje gemiste kansen van FC Matti, slaagden we ook in deel 1 van die stelling en op het einde van de felbevochten partij noteerde de scheids 1–0 op het wedstrijdblad. 3 punten voor Lunatics FC. In onze dromen dan toch…
Want de realiteit had een serieuze verrassing in petto. Een minuut of twee na het openingsdoelpunt kregen de bezoekers een inworp, in de buurt van de Lunatics-rechthoek. De ingeworpen bal belandde in de backlijn, botste 1 maal net voor de doellijn en verdween vervolgens rechtstreeks in doel, zonder dat iemand hem ook maar met een schaamhaar had aangeraakt. Doelman Theo Custers (Michel H. voor de leken) zag niks door de zon die in zijn ogen scheen, zei hij.
Er was verder ook niemand die had gezien of een speler de bal na de inworp nog had aangeraakt, wat volgens de gangbare reglementen toch noodzakelijk is om tot een geldig doelpunt te leiden. Voor de referee maakte dat blijkbaar niet uit. Hij gebaarde naar de middenstip: doelpunt FC Matti.
Consternatie alom bij Lunatics FC. De Mattianen feliciteerden de speler die de inworp voor zijn rekening had genomen. Speelden ze het nu slim of hebben ze van het voetbalreglement geen kaas gegeten?
In en rond Ekeren gingen de smartphones in overdrive. Ook de man in het fluogeel raadpleegde tijdens de rust de reglementen, riep de kapiteins van beide ploegen bij hem in de kleedkamer en gaf zijn fout toe. Hij kon het doelpunt echter niet ongedaan maken, zei hij, dus de 1–1 bleef staan.
“Ach,” zeiden de Lunatics in de kleedkamer, “als FC Matti nu uit hetzelfde hout gesneden is als Lunatics FC, dan scoort iemand van hen meteen na rust een owngoal en spelen we verder alsof er niets gebeurd is.” Het was een mooi en sportief gebaar geweest, maar blijkbaar toch iets te veel van het goede gevraagd.
In de strijd om het behoud kent men blijkbaar geen vrienden en de jonkies van FC Matti gingen in de tweede helft gewoon door op hun elan. Met alle geoorloofde (voet niet terugtrekken) en ongeoorloofde (duwen, trekken) middelen probeerden ze de Lunatics het scoren te beletten en zelf kansen af te dwingen.
Daar ligt de gemiddelde Lunatic niet van wakker. Met mannen van ijzer en staal in de ploeg zijn we wel wat gewoon. Om nog maar te zwijgen van spelers die ooit zelf Europees voetbal met het grote KFC Germinal Ekeren hebben gespeeld. Die liggen niet wakker van een duw- of trekfout meer. Waar we wel ziek van werden, is dat de tegenstrever dan telkens per se moord en brand moest schreeuwen wanneer een der Lunatics hetzelfde deed.
Ons Waas woelwater, Robby S., werd er horendol van en kreeg uiteindelijk een gele kaart aangesmeerd toen er na een tackle 7 Matti-zonen om smeekten. Als volleerde Champions League-adepten liepen ze huilend naar de ref.
De rechterflank van de bezoekers probeerde 70 minuten om onze linker vleugelspeler, Man van de Match Aidan DW, onder de graszoden te stoppen, maar werd er nooit met een kaart voor bestraft. Niemand van de Lunatics die er ook maar een seconde aan dacht om bij de arbiter om een kaart te gaan bedelen. Het verschil in instelling tussen de oude rotten en de jonge snaken was duidelijk.
Zo zijn we weer een illusie en misschien wel een bevriende ploeg armer. We gaan van FC Matti geen Umicore maken (zowat de meest gehate ploeg in het verbond), maar als ze nu dat klein beetje fair-play hadden getoond, zouden wij nu ook niet even de behoefte hebben om na te trappen. Dan hadden ze zelfs uiteindelijk met 2–4 mogen winnen.
Ach, zand erover. En wij tegen het einde van het seizoen ook “erop en erover.”
Forza Lunatics!
